Tíminn Sunnudagsblað - 29.09.1968, Síða 22

hugmyud um, hvað ég er að gera.
En Haraldur verst fimlega. Og þar
sem við þekktumst ekki nokkurn
skapaðan hlut, hefur hann líklega
haldið, að þetta væri brögðóttur
djöfull, sem gæti eitthvað og þess
vegna viljað fara varlega af stað
og vera við öllu búinn. Stekkur
hann upp undan þessari fótamennt
minni og setur þá annað hnéð á
bringu mér, en teygir hinn upp og
aftur. Ágæt varnarstaða. Jafn-
framt mér hugkvæm, því að í
pessum stellingum á ég hægt með
að halda honum um stund, og þá
um leið mér ekki hættuleg á með-
an hann nær ekki gólfi. í þessum
stellingum stjákla ég svo með and-
stæðingmn um sviðið. Get
þá líka skortað augunum
fram til áhorfenda. Ég nefni
ekki aðdáun, en eftirvænt-
ing og brennandi áhugi virt-
ist mér þó skína af hvers manns
ásjónu. Og dauðaþögn ríkti í saln-
um. Þar til ég heyri einhvern á
innsta bekk segja við sessunaut
sinn:
„Skyldi hann ætla að halda
svona á Haraldi i allt kvöld “
Eins og allir vita, þá er hverri
keppnislotu ætlaður takmarkað'ur
tími. En pað var sá tími, sem mér
þótti gott að láta styttast, enda
fann ég og vissi, hvað til mfns
friðar heyrði, þegar Haraldur
fengi fótfestu á gólfinu. Varð mér
þó ef til vill hugsað til orða Skarp-
héðins. „Leiðist mér þóf þetta,“
svo að ég hleypti manninum nið-
ur, sem aldrei skyldi verið hafa.
Því að það hefði ég ekki fyrr gert
en ég lá eins og skotinn kálfur á
gólfinu. Spratt þó snöggt upp til
þess að rétta Haraldi höndina og
þakka fyrir mig. Gekk síðan út
af sviðinu við dynjandi lófatak á-
horfenda. frúiega hefur þó Har-
aldur átt eitthvað af því.
Hér var þó vissum áfanga náð.
Rúið að ljúka fyrstu glímunni og
þar með fækka byltunum um eina.
En þær urðu flestar lítt söguleg-
ar Ég tók þær svona út eftir því,
sem röðin kom að mér, með mis-
jafnlega mikilli fyrirhöfn. Þó varð
viðureignin við Geirfinn á Skútu-
stöðum mér nokkur uppbót, en
hjá honum tók ég ekki út hina
tilskildu byltu fyrr en í annarri
lotu. Hefur það þó sjálfsagt ver-
if: fyrst og fremst hans drengskap
að þakka.
Annars urðu urslit þessi: Geir-
finnur 5 virminga, Felldi alla Har-
aldur 4 vinninga, Guttormur 3
vinninga, þriðji Þingeyingurinn 2
vinninga og Geir 1 vinning. Sá,
sem engan hlaut, fékk þó þá viður-
kenningu formanns dómnefndar,
að ef um fegurðarverðlaun hefði
verið að ræða, hefðu þau komið
í hans hlut Hefur hér að sjálf-
sögðu verið um þingeyska kurteisi
að ræða.
Mörgum árum síða-r vorum við
hjónin stödd á skemmtun norður
í Þingeyjarsýslu. Bauð búandmað
ur einn konu minni upp í dans,
og svo sem háttvísum herra er lag
ið, upphefur hann samræður við
konuna. Spyr hann hana þá meðal
annars að því, hvort maður henn-
ar sé hættur að glíma. Blessuð
konan rekur upp stór augu. Sagði
hún sem var, að hann hefði sór
vitanlega aldrei átt við slíkt. Dans-
herrann er aftur á móti hinn á-
kveðnasti og segist hafa séð mann
hennar glíma á Húsavík fyrir
nokkrum árum.
Að darisi loknum sezt konan hjá
mér og fer þá að segja mér þetta
samtal og lætur í Ijós undrun sina
yfir því, að maðurinn skuli villast
á mér og einhverjum öðrum.
Komst ég þá ekki hjá að segja all-
an sannleikann. En kona mín hló
að mér og vildi ekki trúa.
Svo sem hverjum má vera ljóst,
þá er þessi lítt merka saga ek'ki
rifjuð upp einum eða öðrum til
frægðar. En gæti hún ekki verið
smábending um vægari dóma en
oft og einatt eru kveðnir upp, þeg-
a*- landar okkar eiga í höggi við
sér langtum færari og þjálfaðri
andstæðinga?
Þegar ég lít til baka um farinn
veg, finn ég, að sú ferð, sem hér
hefur verið upp rifjuð, er ein
þeirra, er ég hefði sízt viljað án
vera, þrátt fyrir bylturnar framrni
fyrir hæstvirtum Þingeyingum
Óska svo að lokum þess, að þeir,
sem yfir þessar línur kunna að
renna augum, megi koma óbrotn-
ir frá öllum byltum mannlífsins.
Lausn
31. krossgátu
Snjófríður
strokukona
í frásögn Benedikts Gíslasonar
frá Hofteigi af Snjófríði Magnús
dóttur í síðasta blaði er þess get-
ið, að hún hafi haft nítíu álnir
í kaup á Gilsbakka í Öxarfirði —•
þrjá fjórðu hluta úr kúgildi. Þetta
kaup er-í frásögninni umreiknað
til peningaverðs á hálfan nítjánda
ríkisdal. Hér hefur skekkja orðið
í reikningi, og voru peningar á
þessari tíð miklu verðmeiri en
þetta gefur til kynna. í pening
um hefði kaup Snjófríðar, þ-rir
fjórðu kýrverðs, verið þrír ríki-s-
dali-r. ,
Réttanótt -
Framhald af 763. síSu.
alltaf eitthvert prestakall auglýst
laust. „Öll jörðin er þín,“ segir
Drottinn. Það er hans vilji, að ást-
in vermi hjörtu vor. Hún Rafarta
er svo heillandi írsk. Ég hef því
í anda nefnt prestsetrið okkar:
Melbreið."
Bóndi bauð piltunum sína dýr-
ustu vindla. Hann gekk sífellt um
gólf. Bros lék um varir hans. Biðl-
arnir biðu í ofvæni, og ef til vill
var það þess vegna, að þeim virt-
ist brosið tvírætt.
Daginn eftir fréttist um sveit-
ina, að haldið hefði verið opinber-
unargildi á Læk. Önnur heimasæt
an þar hefði lofazt sigldum bónda-
syni, hin hefði lofazt prestaskóla-
nema. Og þetta væru laun dyggð-
arinnar, því að báðar hefðu setið
heima síðustu réttanótt.
M \3 3 \j s NWNkrn
Þ á H fl ssaBSui , 1
S 6 h h fl' i?. u
'v R fl M V fl \ ó r> R E W G \
\ fi U [K \ 0 |K s s L fl P \ fí h
7 N N t R \ s p j fl R fl N N fl
N ó R fl \ T tí K N \ s Ú 5 \
\ fl L \ S V u R % D ó T 3 &
ó Ð r Ú S fí R \ n S 'L \ K R ó
\ t u T fl F * S T B !r B J fí N
\ fl K 1 N \ B IÉ \ z iÚ y \ 'J U
V s S N Ú fl \ I 3 \ N E T s
\ í s T fl P N fl P fl á D I’ \ I
\ jy ö A1 \ fl N N fl R R fl \ 1 N
\ E T M fl \ fl G N 3 ft R 1 N N
\ y \ D U G Ð 1 \ r M I N N \
U 6 L fí \ L U N D U M \ H 1 T
\ 3 Ú N k fl R fl R \ fl F T R fl
S fí R P fí s \ s fl V Ð G I £ íi
\ 5 T l -> H E S R I t\ R o k
E roidioií: EE IkIhIö £ V
766
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ