Tíminn Sunnudagsblað - 15.06.1969, Page 9

Ákall Þórðar á Dagverðará:
StöSvii spellvirkin í
byggSum sela og fugla
„Ég á við ykkur leiðinlegt er-
indi. Ég er koniinn hingað til þess
að segja sorgarsögu, Ijóta harm-
sögu um mannvonzku og ónáttúru.
En ég verð að segja hana, ef það
kynni að geta spornað gegn því,
að slíkir atburðir endurtaki sig“.
Það van- hóir og vörpuileiguir miað-
ur, seim mæliti þessi orð, með leift-
Uir í augum og silfri sáildirað í
dökkit hárið: Þóirðuir Ha'llld'órsson á
Dagverðará — Skálldiið, sem ©r miál-
ari, og mátarimin, sem er skáld. En
hanm her anguir og fevíða í brjósti.
Þvi valda memin, er hegða sér sem
vargar 1 vóum Snæfellsruess.
Hamm hneppir frá sér gráum
jaikikamiuim og tefcur itiT máls á ný,
aö þessu sinmi í buindmu máli:
Frítt er Lón á ásýnd alTa
yfár haf og grund að Idítia,
hiraunin bDá í faðminn falta
fj al'la-ás'sins mjailahvílta.
Og nú byrjar ferðamianinastrauim
urínin í fegur'ðina vestur undir
Jökul, bætiir haun við. Það er búið
að gera veig niiður á Djúpalónssand,
og Iþar er margt að sjá. Það eru
þeilr Fullsterlkur, HálMist'erkur, Háfflf-
drættingur (og Amióði, og þar réitt
fyriir vestan er Dritvífc, ein hdn
frægasfca verstöð um miargar aldir.
Enigin furða ©r, þótt ferðafólfc
flykkislt þangiað miðuir elftir. Engum
er ami að þorra þessa fóilks. En
með fOljóta speHlvirfcjar, ömurteg
miannifceguinJd með torifcíminiguna 1
fiari síniu.
Þórður ha@ræðir sér í stólnum,
þar sam hanm hefur fengið sér
steti, llelggur oinbogama á borðið og
hallar ®ór ívið fram á.
— Sjáðu til, heidur banin áfram,
nú er Einarslón í eyði, og Einars-
Lón er hlunndmdiajörð frá forrnu
fari. Öld effcir öld hefur selur l'eg-
ið á Drifcvíkuirflögum, og fugldmm
befur átt sér byggðir og bú við
ströndina. Þó hafa veiðimenn og
Skytfcur búið þarna i Einarslóni
nnann fram aif manni. En aiitaf llá
selurinin á stoerjunum, og fuiglia-
byggðin hélzt. Þessir menn gæfctu
þess að gera Ifiniu í fcrínig um sig
aldrei þamn ófrið, að það femgi
efcki haidizt við. Þeir fóru ekfcá
skotum um varpstöðvar fuglanna,
og þeim hefði þótt það goðigá að
skjóta nokkurn tíma sel eða fugl,
sem þeir treystu sér efcki til þess
að má. Morðið var aldrei markmið
þeirra. Þeir veiddu af þörf og
gætfcu vairúðar og hófs, em fcortím-
ing var þeiim andstyggð og hefði
llífca Ikomið þelim sjáilfum í koTR.
En niú toemmr að því, sem dap-
uríegt er: í fyrrasumar, eftir að
velgurimn kom þarma niðuir efltir,
hVarf selurímn alf Dritvíburflögum
og hiver einasbi fugl flúði burt af
ströndimni.
Feirðlaifólfc tjaidaði tl og frá
þanma nliður frlá, og það slæddust
giickir í vedðisfcöðina. Ýmsir menn
•— það helfiuir banmsfci efclki þurft
mairiga til — iéfeu sér að því að
sfcljófca á fugíinn og skjóta á seliinn
Þórður Halldórsson
ofan af böklbunuim. Meun heyrðu
skotin og þeir, sam á sjó vorn,
sáu gestina við þenman veirknað,
þessa þokkaiðju um miltt sumaríð.
Og þeissiir menn voru svo sem efcki
að sfcrjóta fngl handa sér í soðið.
Nei — þetta var morðfýsnin alls-
nakin, tortímdng höfð að ieifc —
Likilaga þeltba, sem fciallað er sport.
Það var efcbi spurt um færi eða
Líikur bill þeiss að uá bráÖimni, ekki
hi'rt urn, hvort sár eða band htauzt
af — speilvirkið var imntafc athat'n-
arínuar.
Sömu sögu er að segja úr Ber-
vifc. f Bervífc vom fimm bæir, og
á meðiam vegmaði þar öllu vel.
Nú er þar auðn, og ferðamenn
tjaldla þar iðul'ega, og enginn skipt-
ir sér af þeiim. Og þar befur farið’
eins: Selurinn hvarf af Banaskerj-
um og fugl allllur' af ströndinni þair
á stónu svæði. Grið vonu rofin á
sei og lú'gli, og efckert lifandi get-
uir haldizt við, þar sem þannig er
bomið fram. Þe'fcta er, sjáðu tifl.,
hneint efcfci fali'eg saga, og þaö er
anzi leiðiniieguir vilbnisiburöuir, að
ail't skuii vera í hens höndulm jatfn-
skjótt og mönnum er kleitft að
komaSt með auðvelidum hætti á
slika sbaði. En þetta iiéfcur gerzfc
víða á lamdimiu. Það kaliia ér hörrnu
lega ónátbúm og hiiafclegan vitnis-
burð Um siðgæði og menminigu.
Okbuir etr kannski vorkumn, þótt
við séum sárir, ég og aðrír, sem
unmum þessum stöðvum og þvi
Mfi, sem þair hefur dafivnð uim alda*
raSiir.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
513