Tíminn Sunnudagsblað - 15.06.1969, Blaðsíða 10

Ég veit eáigdinfe'ga efaKi, hvaöan
það kem.uir, þeitta óskapTega tilfinn
inigafeysi — svona grátleg hlinda
gagm'vart öllu, sem Mfsanda dregur
og yinidi mó veita. Em foireldrar
hættiir áð inmiræfca börmuim sínuim,
alð þau eigi að bera vfeðinigu fyrir
því, sem lifiir oig hrærist í kring
um þau? Láiba kenuararnir undir
höfuð toggjast að brýnia fyrir nem-
endunum, hvaða skj'ldum við eig-
jm öl að geigma í sambúðinni
váð liaindið og náttúm þess, og ein-
skoirðia sig við firæðslustagl, heizt
um eititihvað úfcient, sem kemur
máisjaifnfeiga mdkið að gagni í líf-
inu?
Eða prestarnir? Það er í tízku
að spyrja um kiristmi'bald undiir
Jökii. Jú — óg get sagt, að þeir
venða sífteMlt færri og fænri, sem
fára í kiirkiju, og það er vegna
þess, að presf amiir eru staðnaðiir
aftur í öldum. Kriistuir talaði um
samitíð sína og þær meinsemdir,
sem bana hrjáðu, og ég heid, að
hann haifi ætiazt til, að þeir, sem
á etftir honum foæmu, töluðu einn-
ig uim samtíðarvandiamál. En þeir
eru sífelt a® fjölyrða um samtíð
Krisbs, en þora efoki að drepa fingri
á kýliin á mannféiaginu, sem þeir
sjálfir lifia í. Jón Vídiaiin þorði að
tala fufflum rómi um samtíðiarmein-
in, og orðstír hans varð mikilll. Og
meðail okkar vestur á SmœfelHsmesi
er núna prestur, seim sbuindum
bragður því fyrir sig — séra Þor-
gríimur á Staðarstað. Hanin er Itoa,
að ég h<eUd, mesti kennarinn, sem
nú eir uppi í landinu. Hamn tetour
táll sin umigliniga, sem ek'ki notast
að kennslu hjá öðrum, og lætur
þá affla 'komasit til ndkkurs þroska.
Ég held, að kennarair, sem viilja
bjarga þvi, sem bjargað verður,
ættu að forvitanast um það, hvern-
ig séra Þorgrímur feir að þessu Oig
læra Ihijá bonum a.ð kenma böldnum
og áhugadaufum uiniglinigum Og
þó umfiram aillt að gera þá
að mönnum.
Þórður á Daigverðará baílar sér
snöggvast aftor á bafo í stólnum
og reminir augum út um glugg'a nn.
Fyrir neðan er bl'akkt, harðtroðið
portdð, þar sem sjialdan skín sót,
og airfaMiærnar meðfram veggjun-
um væru guggnar, ef við hefðum
til saimamburðar hriaustiegan hraun
giróðurinn á Snæfelsmesi.
— Það liggur blá móða yfir mið-
bæmuim, þeigar logn er, segir Þórð-
ur — einhveirts komair gasreyfour.
Skyidi það efoki vera sdjógvamdi að
vimna í honum — þetta er eins og
að vera niðri í 'gröf. Það er varia
holt að eiga iangsetur í þing'hús-
inu og ekfci von, að veí fari. Spá-
tnieninirndjr fóru út á eyð'imörkimia
eða upp í f jöffiin, þegar þeir viWu
kryfjia vandamál til meirgjar. Svip-
að hafa spakir mienm á íslandi gert,
Biskuparnir á Hóluim fóru upp í
Biskupssæti oig Snorri goði á HeTga-
feil.
Svo skýtur hanrn olinbogunium
upp á borðrömdima á ný, þa'gði
li'tíla situimd og mælti síðan:
— Ég á eftir að minimaist á það,
sem gerðdst á Arnarstapa. Það er
yfirgemgileigia flijót saga, efni í stói-
ræðu á borð við barnamoirðin í
BetMiem.
Á Stapa eir kríuvarp, og krían
ver egg sín og umga af mikiöJli hug-
prýði, elf hienni er gerður átroðn-
imigur. Umgiarnir voru komnir úr
eggijumum og fiarnir að bera sáig dá-
lítið uim, og þá kom taisvert margt
fólllk, er gefldk yfir kríuvarpið á leið
sáinmi miðuar að sjómum til þeisis að
skoða gjármar og gaitikfettaina. Það
vairð beilmifciö uppþot í varpinu,
og kríain léit sem óð væri. En hún
liætuir oft mifcið aö sór kveða, oig
þeissu var ekki gefine gaumur Það
vafotii aftor á móti 'undrun miíina um
bvöflidiið, eir fólkið var farið, að krí-
an var verndu fremur órólteg. Miig
grumaði, að ekfkii væri ait meö
fefflldu, og óg f'ór að gætia að þessu.
Vilðbjóðslieig sjón mætti auguim mín
uim. í varpimu lágu suedurlkramd-
ir umgar á víð og direif — þeir
sfltiptiu togurn, sem ég sá dauða.
Það bafði veriö stigið ofan á þá,
■— um það vor eflcki að vllast, því
að sporiin eftir fætiur maninannia
siáiulst igreimiieiga. í toópnum, sem
fór niiður efltir, haifa verið eánhverj-
514
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ