Tíminn Sunnudagsblað - 15.06.1969, Qupperneq 11

Hér liggur kría á eggjum i grasinu. Vonandi kemst hú n ekki í kynni viö sartvs konar gesti og Þórður á Dag-
verðará segir frá. Ljósmynd: Grétar Eírlksson.
ir, sam reiðzt bafia toríuinni, þegar
hitn veitbist að þeiim, og af d'jöfui-
leigni hefmigiirni við vesalings fugl-
iimn, sem var að verja aflkvæmi sín,
hafa þeir stigi'ð ofan á ungiaina og
kramiið þá undir fótuim sér. Engum
gaf blamdazt huguir um, að þetta
hiaflði verið með viilja gert — fólki
getur orðið á að sfcíga óvljandi of-
an á einin unga, sé það óvaint að
fara um varplönd, en kríuungiar
troðast eikki í tugatali umdir fótnm
mianna að óvlja þeiiirra.
Þeifcba eir viðurstyggð og hant að
verða að seigja svonia sögu. Og ekíki
baefciir úr sfcák, að þefcba va r fuilorð-
ið fóilk — ekfci neinir unglingar.
En þó a@ sagan sé ljót, þá á hún
ekki að liiiggja í þagnargldi. Hún er
svo ljót, að hún á að vera herhvöt.
Hún er herhvöt, sem ekki miá skela
skolliaeyrum við. Kennarar og
kennim'enn, lærdómsm'enn og nábt-
úruunmendiur, eigia áð nota hvert
tækifæri til þess a® bi'ýna fyrir
öM'um, sem þeáir ná ti, að hima lif-
anidi náfcfcúru á að umgamgast með
ást og varfærai, og alLmeinningur
verður að teggjast á sömu sveif.
Fuglar og seliir eru lifandi verur
ineð samia rótfci og sömiu tifimning-
uim oig við menmi'rnir, og þeim má
ekfci miisbjóða. Ódlámium má ekki
haldiast uppi að raska rú og friði
í máttúrunmi.
Að undianförnu hefur talsvert
vemið brýnit fyrir fólki að ganga
þokkalega um, þar sem það tjaldar
eða áir á víðavamgi. Þetta hefur
borið áramgur. Það er óií'kt betur
gemgið um fcjaldstæði en var fyrir
nokkrum árum, minna slkilið eftir
af rusli. Ég 'hief hitt un'glinga undir
Jökili, sam Skiildu þanniig við tjald-
sfcaðinn, að til fyrirmyndar var.
Það imá 'gleðja þanin, sem oft hefur
sáirnað vi® hiina, sem ekki kunn.a
mannasiði, þegar þeir eru kommir
út á víðavang. En úr þvtí unnt hef-
ur reynat að bæba umgengnina, þá
ætti einnig að mega veita þeim,
sem bágt eiga arneð að silbja á sfcrák
sínum, þegar þeir komast í tæri
við Mfamdi veru, aðhal'd, ef veirfcn-
aður þeirra er tekinn jiafnóstinnt
upp og hann verðskuilcLair. Að þeim
á að saumia svo, að þeir vlti sig ó-
allandi og óferjainidi, ef þeir gæta
sín ekkii.
Og nú er Þórðuir staðinn.
— Þeitfca var erindi miitt hingað,
segir hanin uim lledð og hann hmepp-
ir að sér gráa jaWkanium. Mér finnst
það moklkuð brýnt. Söbudólgaraiir,
sam engu 'geba þyrmt, koma óarði
á aðra, sem efckert haifa fyrir «ér
Sent. Þeir sfcrá fcvöl og dauða í fót-
spor sín, og landið verðuir íátækara,
hvar seim þeir fcoimia. Þetta á þeim
ekki að hia'l'daist uppi.
Að svo mæJtu snaraðist Þórður
út, jafnskyndiieiga og hann hafði
boanið. Hann haflöi í rauninmi hratt
á hædii, því a® hann var á förun
ve&tuir í undratendíð, þar sem
hiraunin bliá breiðia fiaðminn á móti
f jaQfllaboirig duliairvæitta.
Svieitiirnar biómgist, feigurðin
sfcapar frið
— ifiriður og igteðli, það er
hiaminigja dagsins.
Svo kvað Þórður.
J.H.
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
515