Tíminn Sunnudagsblað - 03.05.1970, Side 17

Ujanninum að þjóna aðeins eiginkonu sinní, en konan
(tðvarast alvarlega uni að dýrka ekki Iijáguði.
Já, konan getur verið það ægivald, sem engmn
mannlegur anáttur fær staðið gegn.Mér dettur í hug að
á þessum tækninnar tímum sé vel viðeigandi að líkja
henni við útvarpstæki, sem tekur á móti hinum
óskynjanlegu áhrifum og sendir þau aftur frá sér
sterk og áhrifarík (.HJátur.)
Þannig mun þessi unga, fallega brúður reynast
manni sín-um eða eins og skáldið segir — skáldið,
sem alir þekkja — (en ég man nú ekki í svipinn
hvað heitir): Kona — mannsims króna.
3. kafli.
Dagstofa á heimili Saiómons Óspakssonar, búin
rikmannlegum húsgögnum. Sólborg og Salómon
koma hlæjandi inn frá vinstri. Hún klædd í brúðar-
skart, en hann klæddur í kjólfðt...
Sólborg: Mér leiðist að fara svona fljótt frá gest-
unum. Nú svellur f jörið og dansinn dunar.
Salómon: (Lítur á klukkuna.) Það er nú komið
langt fram yfir venjulegan háttatíma hjá mér, elskan
mín...
Sólborg: Kvæntur maður verður fyrst og fremst
að taka tillit til komunnar, góði.
Salómon: (Undrandi.) Ha? Vaka, sofa á dag-
inn. Svoleiðis óregla verður nú ekki leyfð á mínu
þeimili. Reglusemin er höfuðdyggð allra dyggða. Ég
fer í rúmið á sama tfma. Tóbaksdósirnar og vasa
klúturinn á máttborðinu, og Snorra-Edda tiltækileg,
svo ég geti fiofnað.
Sólborg: Ætli ég geti nú ekki komið 1 staðinn
fyrir Edduna? ..."
Salómon: 0, þú átt að vera heimilisprýði _og stofu
stáss, elskan mín. (Tekur utan um hana.) Ég hefði
nú ekkl keypt fimm þúsund króna svefnherbergis-
húsgögn handa rykfallinni piparmey, það máttu þóka.
Sólborg: (Vlkur sér mjúklega umdan.) Farðu var-
lega, konan er ung.
Salómon: Mér dettur i hug, að margar mundu
nú vilja vera í sporunum þínum í kvöld.
Sólborg: Þér líða fyrir hugarsjónir gömlu kærust-
urnar, sem geymdar eru í grafhvelfingum minning
tnna.
Salómon: (Hlær.) Já, það má nú segja. Ég hef
sannarlega ekki verið í kvennahrakl um dagana, þótt
ég segi sjálfur frá.
Sólborg: Þu gleyimir þvl ekki, Salóraon minn,
að þessi gifting okkar er eins konar samningur milli
tveggja jafnrétthárra aðila, uppsegjanlegur með einn
ar nætur fyrirvara.
Salómon: Samningur er nú teygjanlegur á ýmsa
vegu. Sjáðu nú til. Bandið, sem tengir okkur saman,
er ofið úr þremur aðalþáttum, sem við getum kallað
tii dæmis gagnfcvæma virðingu, gagnkvæma þjón-
uslu og samstilltan vilja.
Sólborg: (Kankvís.) Og mér sýnist votta þar fyrir
rauðum þræði, þeim fjórða, sem mætti nefna hag
sýni...
Salómon: Frá mínu sjónarmiði er þetta, sem kall-
að er ást, blind eðlishvöt.
Sólborg: Þy-kir þér þá ekki niinnstu vitund vænt
um konuna þína?
Salómon: (Strýkur hár hennar.) Fyrir einn hár
lokk af höfði þinu vildi ég gefa stóran hluta ævi
minnar.
Sólborg: Það finnst mér nú ofrausn, því það er
nú þegar allmikið runnið úr stundaglasinu, góði
minn.
Salómon: Ég hef læknisvottorð upp á það, að ég
er fílhraustur og búinn öllum beztu kostu-m ungra
manna, góða mín. Og með giftingunni liefur þú
fyrirhafnarlaust öðlazt fjársjöð, sem er gulli betri.
Sólborg: Nú, það hafði ég nú ekiki látið mér detta
í h-ug.
Salómon: Þessi fjársjóður er hvorki meira né
minna en lífsreynsla eins hins þek-ktasta borgara
þessa byggðarlags.
Sólborg: En mér hefur nú skilizt, að slí-k reynsla
kæmi þei-m helzt að notu-m, sem hef-ur aflað hennar
sjálfur.
Salómon: Það, sem try-ggir farsæld hjónabands
þroskaðs manns og ungrar konu, er einmitt lifs-
reynslan, sem maðurinn hef-ur aflað sér. Þa-r getur
varla verið um skoðanamun að ræða, og á.ranguriiun
er fullkomin hjónabandshaimingja.
Sólborg: Hjónaband er ótraustasta band, sem til
er. góði minn.
Salómon: Ég, ég hef nú kost-að of mikl-u til þess
að ná í þig, ef ef...
Sólborg: Ert-u nú strax fa-ri-nn að iðrast?
Salómon: Nei, nei...
Sólborg: (Kankvís.) Sto-fnkostnaðu-rinn er nú amá
m-unir samanborið við reksturskostnaðinn. góði minn.
Þú -hef'ur ald-rei sagt mér, hve nrfikur þú ert?
Salómon: É-g rík-uir, nei. (Teku-r upp spa-risjóðs-
bók.) Þetta er nú árang-urinn af sparsemi minni,
regluse-mi og ráðdeild, end-a þykir mér vænt um
þessa bók.
Sólborg: Ég hef nú Iíka talsverðan á-h-uga á
svona bófcmenntum ...
Salómon: Ég vil nú helzt fa-ra að komast í rúrnið,
elskan mín.
Sólborg: Þú getur fa-rið að sofa. Míg langar ttl
að skeinmta mér .. .
Salómon: (Stamar.) Þú, þú ...
Sólborg: Veiztu það. Salómon Óspaksson, að eftir
fyrstu nóttina, sern við sofum saman, átfcu . . . Á ég
að klipa í nefið á þér?
Salómon: (Glaðle-ga.) Á ég að færa þér kaffið í
rúmið, elskan mln. Ja, það skal égjsanna-rlega ge-ra . . .
Sólborg: Þú átt að gefa mér movgungjöf.
Salómon: Morgun-gjöf? Hvað er morgungjöf?
Sólborg: Þú ert la-ginn að smeygja þér undiir
fald fáfræðinnar. Það e-ru nú að vísu menn, sem
þyki-r vænt um konurnar sínar, sem gefa þei-m slíkar
gjafir, sem kalla mætti vasapeninga.
Salómon: Já, -góða mín. Þarna kemur það, sem ég
sagði þér áðan, að dýrmæt reynsia m-ín í meðhcndl
un fjár-muna mun koma okk-ur báðu-m að notum.
Sólborg: Jöfn fjárráð var eitt aðalinnihald samn-
ingsins, góði minn. Enda m-undir þú verða leiður á
litl-u ko-nunni þinni, ef hún væi'i sí og æ að hiðja þig
um peninga.
Salónion: Jæja, já . ..
Sólborg: Segju-m, að ég þurfi að fá mér hatt á
höfuðið, því eins og þú veizt, er nauðs-ynlegt, að
höf-uðið á kvenfólkinu líti vel út hið yt-r-a . . . Það
gerir minna til með innihaldið.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
353