Tíminn Sunnudagsblað - 23.05.1971, Síða 5

ISoma þá biblíusögur fyrir íslands-
SÖgu og sálmar fyrir kvæði — það
^r kristindómur fyrir ættjarðarást
þær tvær hugsjónir, sem ég
ekki beztar og helgastar og vildi
elzt geta varið ævi minni til að
Innræta unglingunum.
Ég hef engum skrifað svo greini-
lega um þetta og lítið um það tal-
áð enn, því að þetta er svo lítilfjör-
íeg tilraun. og ég er enn í vafa,
hvort hún gefur nokkurn árangur.
En sökin liggur þá í ófullkomleika
kennarans og nemendanna, því að
hugsunin er góð í sjálfu sér og
mætti vel verða til blessunar. Satt
að segja vakir fyrir mér að láta
kristindómsfræðslu koma í stað-
inn fyrir þululærdóm í kverinu,
sem ég óttast meir og meir, að
fremur snúi hjörtum barnanna frá
kristindóminum en að honum. En
höfum ekki hátt um það“.
13. „Skáldsaga" um Brynjólf.
Sú fregn hefur flogið um
uppsveitir Árnessýslu, að fræði
maðurinn á Bakkanum sé í
lijúskaparliugleiðinguin, orð-
inn meira en hálfsjötugur. Al-
mannarómurinn er meira
skáld en Shakespeare, hefur
verið sagt, og fólk vissi
auðvitað, hvert konuefnið var.
13. febrúar 1904 skrifaði séra
Magnúst
„Þú minnist á skáldsöguna um
ykkur Ingibjörgu. Eftir því sem ég
hef komizt næst, vorum við Ingi-
gerður á Vatnsley.su ein af Tungna-
mönnum um það að skilja hana
rétt. En hingað í Tungur kom hún
austan úr Hrepp, og til þess að
gera hana sem áreiðanlegasta, voru
þau orð með eftir Degi. syni þín-
um, að „þú myndir líklega verða
fyrri til að giftast heldur en hann“.
Þetta gerir vitanlega ekkert til —
var svo sem engin æruskerðing.
hvorki fyrir þig né Ingibjörgu“.
14. Litla Helga.
Bréfsefnið var þó ekki allt
af þessu tagi. Miðviku-
dagsfræðslan á Tórfastiiðum
hefur lítil orðið þennan vetur,
enda drúpir heimilið í sorg.
Torfastaðalijónin, Steinunn
Skúladóttir frá Móeiðarhvoli og
séra Magnús, voru barnlaus.
En árið 1896 tóku þau árs-
gamla telpu úr Hafnarfirði,
Helgu Bjargmundardóttur, i
fóslur. er hún dáin, ótta
ára gömul, og hvorugt þeirra
hjóna getur á sér heilu tekið.
„Mlðvlkudagskonnslan mfn heí-
ur enn engin orðtÖ. öllu þvt með-
fram veitondi í haust, en eitt-
hvað vona ég, að af henni verði,
er dag lengir og færl batnar. Að-
eins tvo unglingafundi hef ég haft
í vetur, tveir unglingar hafa ver-
Íð hér í vetur aðkomandi til náms
og tveir heima. Ég^ hef nú
sagt þeim í rökkrinu íslandssögu
og mannkynssöguna — þar „sjór-
inn nógur að drtfa í“.
Allmjög söknum við litlu Helgu,
einkum þó konan mín, sem von er.
Þær skildu aldrei nótt né dag, og
hún var svo saklaus og góð í sér.
Ég segi þér lítið atvik, er lýsir til-
finningum okkar beggja rétt í því
efni. Ég hafði skrifað á rúðu:
Árið er liðið á enda
— árið, sem kvaddirðu mig.
Þó vöknar mér alltaf um augu,
er eitthvað minnir á þig.
Steinunn skrifaði neðan undir:
En alltaf í hug mínunt ertu,
þó ekkert minni á þig.
Þetta er hvort tveggja satt. En
látum það niður falla. Þessar vís-
ur rnínar urðu tll litlu eftir að
hún dó:
Af hinini stjörnur horfa til mín
og lrvísla með geislum sínum,
er sit ég hljóður og hugsa til
þín,
sem harminum veldur mínum.
Hve lielsótt þín brann mér 1
hjartastað,
þótt hyggði eg að sýnast glaður,
það er ekki von þú vissir það
— það veit ekki nokkur maður.
Tll þessa. lief ég ei lifað þyngri
þraut
en þá, er í hvíluna svörtu
ég leggja varð þín liljumund
og lokkana þína björtu.
Hvað sakar, þótt verði það mér
til móðs,
að man ég hvar rúmið þitt
stendur?
Nú veit ég. að það var þér til
góðs.
að þú komst i okkar hendur.
Hvað sakar, að foreldra fóstrið
brást
og forlögin óiu þig snauða,
því lifandi skorti þig aldrei ást
og ennþá síður þó dauða.
Hvað sakar, að þú varst
þroskasein?
Ég þekkti þig öllum hetur
og veit, að þn varst svo
hiartahrein,
að himininn séð þú getur.
Já, kannski þú bíðir þar húin á
strönd,
er hát mínum skolar að grunni
og leggir mér fagnandi að
hálsinum hönd
með himneska brosið á munni?
En meðan ég lifi hér minningin
þín
æ margvefui gTeinarnar sínar
og tvinnar þær, heillandi
hugann til sín,
við hjartaræturnar mínar.
Ég hef aðeins skrifað þessar
vísur Guðrúnu. systur minni. sem
þekkti hér til, en engum öðrum,
neina nú þér, því að þú sendir mér
svo oft þess háttai'. En þetta er
nokkuð, sem engan varðar um, og
ég vil alls ekki, að þær berist neitt
út.
Ég les fátt fyrir sjálfan mig, en
alltaf stund á hverju kvöldi fyrir
fólkið . . .“
15. Dapurlegar hugrenningar.
Ovænt var séra Magnús
kvaddur til kennarastarfa í
Flcnsborg'arskólanuni í Hafn-
arfiröi. Hann gekk einn sum-
ardag á I.augarVH og liugsaSi
þar ráS sitt I eiuveru undir
berum himni eins og mælt er,
aS gert bafi sumir hinir fornu
goSar. Hann afréS aS fórna
prestsembætti og búsetu í
greniul viS lieimaliagana fyrir
kennslustörfin. Veturinn 1904
—1905 var hann einsetiimaður
viS kennsluna í Hafnarfirði, en
Steinunn, kona hans, annaðist
lieimili og bú á Torfaslöðum
til vors. 8. janúar 1905 skrifaði
hann Brynjólfi. hálfhnuggiiin í
bragði og iiýbúinn að fá lausn
frá prestsembætti:
„Mér hefur iiðið vel yfir höfuð,
en satt er það. að ég hef átt í meiri
baráttu við sjálfan mig í haust
heldur en, að ég held, nokkru
sinni áður. og veit ég, að þú getur
skilið það, þó að ég rifji ekki upp
né fylki ástæðum og hvölum og
tilfinningum þeim, er baráttuna
hafa háð, hér á pappírnum. Vitan-
lega leið mér illa fáeina daga nieð-
an Steinunn lá, og þó skömm sé
frá að segja, gerði draumur einn
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
437