Tíminn Sunnudagsblað - 30.12.1972, Síða 9

J ólahugsun
Dagurinn styttist og bráðum
vcrður næstum þvi enginn dag-
ur, en aðeins skuggar og myrk-
ur. Vonleysi og hryggð er að ná
tökum a okkur. Þá er bariö að
dyrum, ofurbljótt. Ef til vill
verðum við ekki einu sinni vör
við, hvenær það gerist, en það er
hátiðarblær jólanna, sem heldur
innreið sina i bæinn og knýr
allra dyr.
Hve svart væri svartnættið i
kringum okkur án þeirrar gjaf-
ar drottins á miðjum vetri, sem
laðar fram það bezta i hverju
okkar.
Nú eru þau enn einu sinni
koinin. Allt er fágað og prýtt
eftir efnum og ástæðum, sér-
hvert kot verður höll með ljósi i
hverjum glugga og hverju skoti.
En er þá Ijós i hverjum
giugga?
Nei. Margir sitja einmana i
myrkrinu með vegalausar þrár
og þungar sorgir.
Ef okkur tækist aðeins að
kveikja jólaljós hjá cinhverjum
þeirra, þá hlytum við á samri
stundu beztu jólagjöfina, sálar-
friðinn. „Sýndu miskunn öllu
þvi, sem andar, / en einkum þvi,
sem böl og voði grandar”.
En fleiri þjást en mennirnir.
Fuglarnir, sem gleðja huga
manns sumar, vetur, vor og
haust, tista úri i kuldanum. Þeir
eiga sér ekki þak yfir höfuð, né
krásir á borðum og biðja um
hjálp.
Ilöfum við ef til vill gleymt
skuld okkar við þá frá i sumarr,
er þeir sungu fyrir okkur
sönginn sinn og veturinn var svo
órafjarri. Ef svo er, þá minni ég
ykkur á hana nú.
Við skulum reyna að hugsa
um það, þó ekki væri nema
stutta stund á jólunum, að flest,
sem lifir, þjáist og þarfnast
samúðar og hjálpar.
Ólöf Jónsdóttir.
969
Sunnudagsblað Tímans