Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1973, Síða 8

Næst og til vinstriá þessarimynd sértil Hvaleyrar og á Hval eyrarholt við Hafnarfjörð, þar sem Flóki hitti Herjólf aftur.
En hvar var Herjólfshöfn?
til vill bent honum á þennan stað sem
vænlegan til búsetu. Þetta er vitanlega
ágizkun ein, fyrst og fremst miðuð við,
að Herjólfur i för Flóka sé sá sami og
siðar er nefndur frændi Ingólfs og fóst-
bróðir, en ekkert ósennilegri en ýmsar
aðrar ágizkanir, sem menn leika sér
við að setja fram um löngu liðna at-
burði, þar sem skráðar heimildir eru
af skornum skammti.
Það er með talsverðum ólikindum,
að raunsæismaðurinn Ingólfur Arnar-
son hafi eingöngu látið tilviljunar-
kennt rek öndvegissúlna sinna ráða
öllu um það, hvar hann helgaði sér
land til búsetu. Er ekki nær að álykta,
að mat hans og jafnvel fleiri manna
um kosti og lesti landsvæðisins i nám-
unda við Reykjavik, hafi þar ráðið
mestu um, og að það mat hafi verið
gert i samræmi við eigin skynsemi, án
þess að þar réði fyrst og fremst hjátrú
og hindurvitni. Ljóst er af sögum, að
menn voru um þessar mundir orðnir
reikulir i trúarskoðunum.
Hafnleysið við suðurströnd landsins
var vitanlega ókostur þá eins og siðar,
þótt þar séu margar blómlegar sveitir.
1 Reykjavik voru lendingarskilyrði
aftur á móti sæmilega góð. Þar hefur
óefað verið mörg matarholan i þann
tið. Fiskur i sjó og ám, varphólmar
fyrir landi, og fleira mætti telja. —
Betlarinn
Dag nokkurn, þegar ég var að
fara yfir þjóöveginn, mætti ég
betlara, hrumum og örvasa.
Varirnar voru bláar, augun döpur
og þrútin og gegnum karbætta
tötrana sást, að allur likami hans
var kaunum þakinn.
Hversu hræðilega hafði ekki fá-
tæktin afskræmt þessa ógæfusömu
mannveru.
Stynjandi rétti hann fram
höndina, óhreina og rauða af kulda,
og grátbað um hjálp.
Eg leitaöi I öllum minum vösum
en þar var hvorki pyngjan min né
heldur úrið, jafvel vasaklút var þar
ekki að finna. Ég var allslaus og
þarna stóð betlarinn titrandi á
beinunum frammi fyrir mér og
hönd hans skalf.
Sneyptur og miöur min greip ég
þessa framréttu hönd, og þrýsti
hana hlýlega...,,Taktu það ekki illa
upp fyrir mér bróðir, en þvi miður
hef ég ekkert á mér til að gefa
þér.” Betlarinn horfði döprum
augum sinum beint i andlit mér,
bros færðist yfir bláar varnirnar og
hann þrýsti hönd mina á móti.
„Bróðir” muldraði hann loð-
mæltur. ,,Kærar, kærar þakkir. Þú
hefur þegar gefið mér gjöf.”
Það var þá, sem ég skildi, að ég
hafði þegið ölmusu.
392
Sunnudagsblaö Tímans