Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1973, Blaðsíða 16

ástarinnar — tilvonandi eiginkonu sina
dandelions, boöberi vorsins, varð
sorgarkóróna sorgar hennar — endur-
minningar hennar sælustu daga.
En hve vorið var dásamlegt. Til
stórrar kaldrar borgar úr steini og
járni höfðu skilaboð þess borizt. Þetta
var litill boðberi frá ökrunum, i grænu
vorkápunni sinni. Dandelions — þessi
ljónstönn, eins og Fransmenn nefna
iiana, þegar hún er i blóma og er stráð
yfir hnotubrúnt hár hefðarstúlku, hef-
ur hún sin áhrif á ástina. Hún hittir
beínt i mark. Það leið ekki löng stund
þangM til Söru tókst að reka tárin
burt. Spjöldin varð að vélrita. Sem i
draumi hélt hún vinnunni áfram með
hug og hjarta bundið við sveitina og
unga bóndann. En þegar hún var að
vélrita Manhattan (binblanda) vildu
lyklar vélarinnar ekki láta að stjórn.
Kiukkan sex kom þjónninn með
matinn og tók með sér matseðlana.
Sara borðaði mat sinn hrygg i huga.
Um klukkan háif sjö byrjuðu tvær per-
sónur i næsta herbergi að rifast.
Maðurinn i herberginu fyrir ofan fór
að spila eitthvað, sem liktist músik,
gasljósið varð eilitið daufara. Einhver
fór aðmokakolum. Kettirnir breimuðu
i bakgarðinum. Sara sá, að ekki var
um annað að gera en lesa. Hún náði
sér i bók, hagræddi fótunum á kassa og
byrjaði að lesa.
útidyrabjallan hringdi. Húseigand-
inn svaraði: Sara lagði frá sér bókina
og hlustaði. (Ó, jú, þú hefðir gert það
lika, alveg eins og hún! — ekki satt?)
Þá heyrðist hljómsterk rödd neðan úr
andyrinu og Sara hljóp til dyra og
skildi bókina eftir á gólfinu. (Agizkun
þin er rétt) Hún stóð á stigapallinum i
sama mund og bóndinn hennar kom
upp, þrjár tröppur i einu stökki og þau
voru saman.
— Hvers vegna hefurðu ekki skrif-
að? - Ó, hvers vegna? kjökraði Sara.
- New York er fremur stór borg,
sagði Walter Franklin.
— Ég kom fyrir viku og fór þá til þins
gamla dvalarstaðar. Mér var sagt, að
þú værir flutt. Ég hef leitað þin siðan,
með hjálp lögreglunnar og á annan
hátt.
— Ég skrifaði þér, stamaði Sara.
— Ég hef ekki fengið það bréf.
— Nú, hvernig fannstu mig þá? Ungi
bóndinn brosti, það var vor i þvi brosi.
— Ég fór inn á veitingahúsið, hérna
við hliðina i kvöld. Mér er sama þó all-
ir viti það. A þessum árstima finnst
mér gott að fá mér eitthvað grænt að
borða. Eg renndi augunum niður hinn
snyrtilega vélritaða matseðil, i leit að
einhverju sliku. En þegar ég gerði það,
400
sneri ég stólnum og hrópaði á eigand-
ann. Hann sagði mér hvar þú byggir.
— Hvers vegna?
— Ég sá stórt W fyrir ofan linuna,
Ritvélin þin myndi þekkjast á þvi hvar
sem er i heiminum, sagði Franklin.
Ungi maðurinn dró matseðil upp úr
vasa sinum og benti á linu.
Hún þekkti aftur fyrsta spjaldið,
sém hún hafði skrifað um kvöldið. Það
varenn þá blettur á hægra horni, þar
sem tár hafði fallið. En yfir staðnum
þar sem hefði átt að vera nafn á
ákveðnum grænmetisrétti hafði minn-
ingar um hið gullna blóm stýrt hend-
inni til að slá á öfuga staði.
Milli tveggja rétta á seðlinum var
skýringin
Astkæri Walter með harðsoðnum
eggjum.
Sagan af Bláfleðli
og Leppasvuntu
Gömul saga, sögumaður Þorsteinn
Ólafsson Gilsárvöllum, Borgarfirði
eystra.
Einu sinni voru karl og kerling i
koti. Það var fyrir ævalöngu. Þau
áttu tvö börn, son og dóttur.
Dóttirin hét Hallfleða og sonurinn
Bokki. Ekki er getið fátæktar karls
og kerlingar, en þau þóttu forn i
háttum og vildu litið samneyti hafa
við annað fólk. Aftur á móti langaði
krakkana til þess að hitta fólk og
sjá sig um.
Mest langaði þau til þess að fara i
kirkju, en ekki var við það kom-
andi, hversu oft, sem þau báðu um
það. Astæðan til þessarar neitunar
um samneyti við annað fólk, var
aðallega nöfnin á fjölskyldunni.
Gömlu hjónin töldu, að þau yrðu öll
höfð að háði og spotti, ef i almæli
yrðu. Þó kom . að þvi, að karl og
kerling ldtu undan þrábeiðni
krakkanna um kirkjuferð. Leyfið
var þó bundið þvi skilyrði, að þau
segðu ekki nokkurt orð á kirkju-
staðnum, heldur steinþegðu,
hversu sem á þau væri gengið.
Börnin hétu góðu um þetta, og
siðan hóf öll sjölskyldan kirkjuferð-
ina. Karl og kerling höfðu reynt að
stilla svo til, að komu þeirra á
kirkjustaðinn bæriað i þann mund,
sem allir væru gengnir i kirkju.
Þetta gekk eftir. Þau læddust inn
og settust á krókbekk og létu litið á
sér bera.
Allt gekk nú slysalaust f fyrstu. -
Presturinn miðlaði guðsorðinu úr
stólnum og krakkarnir steinþögðu.
Allt i einu verður Bokka litið á
systur sina, og sér, að höfuöbúnað-
ur hennar hallast svo,að honum
þykir ekki hæfa á slikum stað. Seg-
ir hann þá stundarhátt, svo að
heyra mátti um alla kirkju:
Hallast lin á höfði þin,
Hallfleða systir mín.
Hún gáði sin ekki og svaraði
þegar:
—Vel segir þú til litanna,
Bokki bróðir.
Kerling gáði sin þá ekki heldur og
segir:
—Bláfleðill minn, heyrir þú,
hvað börnin
okkar segja?
Bláfleðill anzar:
—Leppasvunta, láttu þau
þegja.
Þannig komst upp um nöfnin á
fjölskyldunni og varð ekki lengur
dulið.

Sunnudagsblaö Timans
T