Íslendingaþættir Tímans - 13.11.1968, Side 22

María Rannveig Krístjansdóttir
„í sálu blómin barstu,
barn í hjarta varstu
— æ veik, en hvorki
heil né bálf.“
Þessar Ijóðlínur eftir hið
kunna skáld, Guðrr. Guðmunds-
son koma gjarnan í huga, þegar
minnzt er Maríu Kristjánsdótt-
ur. í anda þeirra er henni þessi
kveðja helguð.
Það var á köldum vetri 1957.
Ég var nýkomin á Kristneshæli
sem sjúklingur, framandi, hlé-
dræg og hálfvegis kvíðandi fyrir
komandi degi.
Síðia kvölds var ég á ferli á
efri gangi hælisins og fékk mig
ekki til að fara inn á stofu
mína og taka á mig náðir, því
að ég var mér þess meðvitandi,
að værð svefnsins myndi ekki
veitast, þó að rekkjunnar væri
leitað. Afdalabarn í fjölbýlis-
stofu í stórri stofunni fann sig
ekki heima og eitthvað sárt og
angursamt sótti að mér á til-
gangslausu rölti mínu um hinn
langa gang, sem nú var auður
að kalla.
All-t í einu opnuðust dyrnar á
stofu nr. 8 og fram á ganginn
kom grannvaxin eldri kona,
kvik í spori með sérkennilegan
léttleika í yfirbragði. Ég hafði
mætt henni áður nokkrum sinn
um, en við ekki skipzt á orðum,
fram yfir það að bjóða hvor
annarri góðan dag. En nú kom
hún til mín og varpaði á mig
vinsamlegri kveðju Henni virt-
ist það þegar ijóst að mér leið
•ekki vel. Hún spurði mig
hvort hún gæti gert eitthvað
fyrir mig. Ég . kvað það ekki
vera, en mér væri Ijúft að eiga
við hana orðastað. Síðan rædd-
um við saman stundarkorn og
ég undraðist hversu vel hún
skildi mig og lét það í ljós
við hana.
Þá mælti liúir stillilega, og
um leið sá ég biegða fyrir
djúpum alvörurúnum í annars
hýrum svip hennar.
„Við, sem hór erum, höfum
nú öll átt hér okkar fyrsta dag
og ættum því að skilja hvern,
Isem genigur í gegn um þá
reynslu.1*
Að svo mæltu bauð hún góða
nótt og hraðaði sér inn á stofu
sína.
En ég hvarf til hvílu minnar,
og mér fannst ég ekki eins ein
og framandi og áður.
Þetta voru fyrstu samskipti
okkar Maríu Kristjánsdóttur, en
með árunum urðu þau mörg og
fjölþætt og skópu á milli okkar
hlýja vináttu. Við byggðum síð-
ar eina og sömu sjúkrastofu,
rædduim saman langar stundir,
gengum sömu braut, hversdags-
lega og á hátíðarstundum, unn-
um saman, m.a. að félagsmálum
eins og í stjórn Sjálfsvarnar o.fl.
En á þeim vettvangi sem ann-
ars staðar vann María af vel-
viid og trúfesti og nutu sín par
vel surnir af beztu eiginleikum
hennar, eins og góðvild og hóf-
stilling.
Fyrir þetta vildi ég flytja al-
úðarfyllstu þakkir í nafni deild-
arinnar í Kristnesi.
Sá andi, sem skóp S.Í.B.S.
átti rík ítök í huga Maríu
Kristjánsdóttur. Hann var
henni tákn gróandi lífs og göf-
ugra sigra, og hún vann sam-
tökunum af fyllstu heilindum á
meðan hún mátti.
Um það get ég með sannind-
um vitni borið.
Kynni mín af Maríu gáfu mér
minningar, sem ég tel aúðlegð
að eiga.
Hún var grandvör kona í öllu
sínu 1-ífi, gætin og velviijuð og
löngum bæði skyggn og skiin-
ingsrík á samferðafólkið.
Hún lagði gott til mála og
manna og skapaði sér ákveðnar
skoðanir, sem ekki reyndist auð-
velt að breyta. Hún var vönd að
vinum, en sýndi órofa tryggð
þeim, sem einu sinni höfðu unn
ið traust hennar. Á stofu sinni
var hún manna sættir löngum
og umbar ýmsa annmarka í fari
félaga sinna með fádæma þol-
gæði.
María var bókhneigð mjög, las
mikið, unni bókum og bar gott
skyn á þær. Hún vann lengi í
bókasafni sjúklinga í Kristnes-
hæli og sýndi í því starfi óþreyt
andi alúð og lipurð. Eru þau
ótalin sporin, sem hún átti út í
bókasafn til að útvega sjúkling-
um lestrarefni, þeim sem ekki
fengu komizt á vettvang til að
afla sér þess sjálfir.
Sönghneigð var María, sem
hún átti ætt til og hafði mikið
yndi af söng og góðri hljóm-
list. Guðstrú Maríu stóð djúpum
rótum, en ekki var henni gjarnt
að flíka tilfinningum sínum um
þau efni, fremur en önnur.
Hún duldi mjög vel harma sina
og heita viðkvæmni og bar ára-
tuga heilsuleysi með mikilb
hetjulund og stillingu.
— María Rannveig Kristjáns-
dóttir fæddist 1. apríl 1895. —
Vagga hennar stóð í Glæsibæ í
Eyjafirði og þar ólst hún upp-
Að henrni stóðu góðar ættir. Un-g
að árum giftist hún Antoni Jó-
hannesi Larsen, sem varð henni
22
Islendingaþættib