Íslendingaþættir Tímans - 27.06.1969, Síða 6

bisfeipsdómur hans yrði stoamm-
uir. Hanra nufði aldrei fari'ð duit
meS skoðaniT. síniar og stoifning á
tirú oig guðfræði Harnn hafði ektoi
fylilzt vonbrigðum og bölmóði á
miifctríðsártiinium eins oig svo
margir af guðfræðingum Evrópu
höfðu gert, og vaj-?1 tl þess að
það fyrirbæri guðíræðinnair kom
fram í áJfannij sem nú er farið
að kenna við Ódipus. enda skyld-
leikánn greiinileguir við öfuig-
hneiigðahugmyndir Freuds. Pró-
fessor Á.smundur taMi ekki, að
örvæn'táng þyrfti að gripa um siig
hór á landi, þót; á því væru eðii-
lie’gar skýr;ngar að svo yrði á meg-
inlandi E vrópu Aðrir vildu í meg-
inatriðum íaliast á réttmæti hinn-
ar sfkuggal.egu túikunar, sem meir
oig rneir íók að emkenna þýzka
guðfræði. — Urðu um þetta nokk-
ur átök meðal ísienzkra guðfræð-
inga og var prófessor Ásmundur
hMaus í þeirri afstöðu, að hat'dið
skyldi áfram frjáMyndri og bjart
sýnni guðiræði sem hann taidi að
ein gæti samræmzt kenningum og
boðstoap Jesú Krisís — Það var
af þessum sökum meðal annars, að
prófessor Ásmundur var umdeild-
ur fræðimaðuir o@ guðfræðingur,
er hann seiitist á oiskupsstól. Höfðu
um bann nætt svalir vindar úr
ýmsum átsum
Em svo brá nims vegar við, að
sem biskup varð herra Ásmundiur
GiHðmuindsson maður eáningiai’ otg
sótta. Það vjjr ekki vegria þess, að
herra Ásmnnduir hefiði í neinu
skipt um skoðun eðá breytt gnð-
fræðd si'ani og túlkun hennar.
Fjarri fór því. Um það ber Hirðis-
bréf til presta og prófasta á ís-
landi, sem hann gaf út í upphaifi
biskupisdóms síns, gleggist vitni. í
því tetour bisfcupinn sérstafcleiga
fraim eftirfarandi: „Persónutegiar
skoðanir mínar í þessium eínurn
(þ.e. guðfræði og trú) eru yður
kiuinnar, og verður auðvitað eimgiin
breybiing á þeoim við það, að éig
stoáptd um stöðu. Ef láfið toeninir
miér það, mun ég teiðrétta þær,
því að jainan er skyit að batfla
það sem sannara reyniist. En ólk-
ar skoðanár mínum vál ég viiirða
og meita, svo fra'marlega sem ég
fiinn, að sinlægni býr a0 batoi. Það
er nauðsvníegt, að sérttwer baiiiHi
sainnfæringu í huiga siinium, því
svo aðeSms fær knstindómislboðun
hanis borið góða ávöxtu. Það eiitlt,
sem kamur frá hjartanu, mær titt
hfjiartnianma. Ég óttast það etoki hið
6
miiininisba, þótt menn sæfci og verji
sttöoðanir sínar af kappi, eif andi
saningiinnijs og umburðaityndis fær
að vera í verki og þeiæ liifa efltir
áimiininiingunni postullegu: Alttt hjá
yöur sé í kærleállca gjöcrtt. Þá hafa
þeir ráð á þvi að vera ósaimm‘á!la.“
Herra Ásnwmdur var biistoup yf-
iir íslandi í 5 ár við vaxamidi lýð-
hyttlli og sæmd Hann laigðá ság sér-
sta'ktega fram um að tenigja þjóð-
ima og kirkjuna, að ná til attþýðu
manina og autoa hliat hennar og
þátttö'fcu í kirkjulegu starfi. Varð
honuim þar vel ágeugt. Styrk var
stjónn hans á ttórkjunni án þess
að nieánnar þvingunar eða mauðung
ar gætti. Herra Ásmumdur fylgdi
dygglegla orðuan ritninigarinnar:
„SannŒeiknrinn mun gera yður
frjálsa."
í biskupsdóma herra Ásmundax
kom hedmi'li hans og heiimittiisgæfa
í sviðsttljósið á sérstatoan háitt og
vakti micla athyglli og aðdáun.
Frú Steimiinn Magnúsdóttir var ó-
venjuttieg kona, fögur, sviphreim og
ijúfimannteg. Engin var hemmi hæf
ani til að skipa hina virðuTegu
gtöðú báisfcupsfrúar á ísttianidi. Bönn
þeinra biskupshjóma sjö að töllu,
voiu Mka hvent öðru m'annvæn-
tegraí, gáfað fólto edns og þau áttu
kym tál og von-d að virðimgu sinni.
Það var sómi íslendimgum að geta
lyft sttábri fjölskyldu svo að e'fltáir
'hiénmi yrði tekið
Harra Asmundur Guðmundsson
liét af biskupsdómi 1. júttá 1959.
Honum auðnaðist því að Hfa mær
tíu ár ©ftir að hamn Ikomst yfir
aflidursmörk emíbættisimianna á ís-
landá. —- Þau ár Jét benra Ásm'und
ur heldur ekki ónotuð. Hann vann
að firæðum sínum og lét engan
dag Mða svo, að etoki værá á ein-
hwierai hátt hugað að guðfræði eða
fjailað um trúmál.
Heimáli biskupshjánianna var
sem áður miðst'öð áfliugamanna
uim fcirkju og kristni.
Sérstakiega bar herra Ásmund-
ur saimt fyrir brjósti endurskoð-
un á þýðingu Bibláunnar á ís-
lenzku. Hafði hann sjáttifúr leimgi að
sMkni endurskoðun unnið og iagt
frnam mitoið starf og óeiginigjamt.
Hiainm tóto sárt að útgáfa Bibiunn-
ar hafði verið afrækt og of lítið
uim hana hugsað.
Sú sorg fettfldi skugga yfir bisk-
upsttiieimilið við Uaufásveg hin síð
ustu ár, að sonur þeirna hjónanna,
Guðlmund'ur, lögfræðingur að
mienintiun og hinn ástsælasti mað-
ur, íiézt af siysförum. Var þá sár
hairmiur kveðinn að hinum öldr-
uðu bájskupshjónuim En úr bætti
miinningin um gáfaðan og virtan
muann, svo og mitoil samúð, sem
tál þeima strsymdi frá hinurni
mörgu vinum.
III.
Það er ekfci hægt í minnimigar-
greán að toonua að ölum huigsuin-
um sínum og þá sízt, þegar rætlt
er uim persámuíteika, sem býr ljós-
lifandi í huga og orðið hefur for-
lagavaldur. Sá er-hettidur ettdd tál-
gainigurinn með þessari grein.
Freimur ber að Ita á bama sem
lítinn vott þakklætis, þar •seim eft-
ir stendur óborgautteg Skufld.
Ég votta Steinunni biskupsfrú
einliæga samúð og hið sama böm-
um hemnar og fjölskyldum þeirra,
Ég flyt balíkllæti fyrir ógtteymam-
lega daga og bið Guð að blessa
máinimingu hims mitoilbæfa bistoups.
Guðmundur Sveinsson,
Bifiröslt
t
Kveðja frá Eiðum
Margt áhyggjuefnið steðjaði að
j'slienzkuim stjórmvöldum áirið 1918.
Heimsstyrjöldin að fjara út, bafís
fyrir landi, verðbólga yfirvofandi
miatarslko'i’tur, og fyrir dyrum stóð
end'anleigt uppgjör við Dami. Ofan
á afllaæ þessar áhyggjur bættist
svo það, að fimna þurfti forstöðu-
mann a;ð ným menntastofnuu.
sem eniga átti sér hliðstæðu hér
á liandi.
Á þingi arið áðui höfðu verið
samþyfett lag þess efnis, að stofna
skyldi á Eiðum eða öðrum hent-
uigum stað á Auisturl'andi, vel út-
búinn æðri alþýðúskóla, er sam-
svaraði krofum tímiani). Skóla þeno
an skyMi að öttttú Jeiyti relka á fcostn
að iandssióðs eins og í lögunúm
stendur, enda skyldi laindsstjórn’in
hafa öll harii. ráð.
Múttiaisýslur höfðu allt frá árimu
1883 rekið búnaðarskóla á Eiðum
og átt í sívaxandi ei'fiðteálkuTn með
retosibur h ins, ektoi s’V.t vegna nem-
endafæðar SýslúmaT sóttu fast að
liandsistjóm og Alþrngi að þessir \
aðittiar tækju að sér retostur skófl-
itns eins og hinna búnaðarskól-
ÍSLENDINGAÞÆTTIR