Íslendingaþættir Tímans - 27.06.1969, Blaðsíða 21

®etirainia fóku þau þar viið Mi efíir
fereMira hans.
1 betmískuimi'nmiiinigu minini eru
Nð bjamtir dagar, en seiimnia hef
óg skilið að örðugleitoamto hafla
^fei liá'tið starida á sér. Það þurfti
•Offlkiilð þrek og manndóiin til a@
^yrja Mskap á þeiin árum meS
tviær hendur tónnar, en þau hjón
skertá hvorugt og voru bæði bjart-
sýn og damhent Þar var steímJt
í'ram af stórhug og dngnaði.
Sem Mð dæmi um víðsýni hús-
yúnidains minniist ég smáiatviks er
fg sem bam var áheyrandi að í
oaðstofunni á Krosisi — en þar var
Þó reisulegur torfbær með timíb-
^Þljum. Fó'lkið var að tiala um
®’miann, sem þá þótti stórmierk nýj
Umig — O'g ek'ki væntanleigur þang-
a® í bráð — og útvarpið, sem enn
þá óþekkt á ís.iandi, þá sagði
yaidiim'ar: „Jú, símirn er auðvitað
“gætur, en útvarpið kýs óg þó heW
J1'1' — það flytur fieira“. Að hvoru
•;v'eggja yrði altmenmingseigm innan
áratuga, mun fáum hafa dott
115 í hug þá.
Oft hef ég fundið það síðar,
kversu hoirt og vekjandi það var
r^'ir unigJingssál að dvelja á heiim-
a ? þar siem eidra fólkið var ekki
fei>®angrað frá lífinu ,og vandamál
^bunnar ek'ki umræðuefni dags-
í þeim firiðsæla heimi urðu
iðfainigisefnin sameiginleg, og góð-
. kúvS'bænaur — eins og þau hjón-
11111 vea-u — þroskuðu sitt eigið
»>®jáll!f“ á umhyggjunni fyrir öðr-
Eitt af fyrstu vandamálum Guð-
á eigin heimiTi, mun hafa
að tenigdamóðir hennar
, v3iidi þar áfram, sæmdarkona var
en n.afði sjálf of lengi stjórn-
1,aí rögg og reisn, tái að eiga
. “ mieð að aðlagast þeim breyt-
. Sam sem í hönd fóru á heimil-
ú, oBJli þetta eirifiðieikum, eáins og
P®©ur. En ekki hafði Guðrún
^‘hgi sitjómað þegar gamla koman
fúnni svo vei að meta hama, að
Guðrún að bregða sér af bæ,
tengdamóður hennax heimil
» , 1 voða og varmariaulst — var
fastlynd koma En því nefni
s ‘þeittia, að það sýnir glöiggt hvern
^nin Guðfún hefur að igeyma —
* Sömölu konuna, sem varð rúm-
bundrað ára, annaðiist hún tái
^hatu stumdar af frábænri þoiin-
r®®1 —- enda var Guðrún ávailt
. ®n og búin tdl að réttia öillum
^parlhöind, er þess þurflbu við.
'e5tnffl'ð þynigdist ört, þvi börn-
ÍSl-EMd!NgaÞÆTT!R
im wrðu átta — öll með afbriigð-
um eifni'Teig, bæði tái Ifkiama og sál-
ar. Auk þess tók hún tvö fóstur-
börn, sem höfðu misst föður eða
móður, oig reyndist þeim eiigi að
siður en eigin bömtim
En of sikjótt dró ský fyxir sólu.
Eizti sonur þeirra hjóna var aðeiins
13 áira að aldri. þegar heimiilsfólk
ið vakmiaði eina nótt við að bærinm
stóð í ljósnm loga, hann fuðraði
upp á fáum mínútum — því ianig-
varandi þurrkar höfðu gengið —
oig ifióikið komst mamðuglega fá-
kiœtt út. Ekki þartf mörg orð um
álífca tjón, þar sem fólkið missti,
elkki aðeins þakið ofan atf höfði sér,
heldur einnig fatniað sinn og aðrar
mauðsyinjar, ásiamt ársbyrgðum af
matvæflium, því þetra skeði að ný
a'Maðimni siimaiikanptíð. En emig-
inn sá Guðrúnu bregða, og af mlikl
um dugnaði komu þau hjón sér
fyrir í fjárhúsi á túninu, efcki mátti
tetfjast frá heyönnum. Ein með
haustd var byrjað að byggjia bag
kværnit hús og reisutegt, eftir
þeima táma kröfum. En sjaldan er
ein báran stök, segir giamalt mál-
tæfcá, og þarna niátti segja aö eiin
óhiefflabáran risi annarri hærri um
lanigt árabil, slys og sjúkdómiar
bættust við og ekki var nýja hús-
ið að fuilu riisið af grunni, þegar
húsbóndinn tók sjúkdóm þann er
fárum árum síðar dró hann til
dauða. Þungt var það áfiail fyrir
uimga bonuna með stóra barnahóp-
inn. En börnin lærðu að beita
kröftunum jafnskjótt og þeir voru
tltæfcir — og jafmvel fyrr. AMt
bjargaðist fyriir tfádæma dugnað
og kjairk húsmóðurinniar, En nú
brotnaði hver aldan af amniari. Á
fáum árum féiTu þau í vaiiinn,
fimim af þessum glæsileigu systkin
um, öl í hezta blóma lífsims, svo
aðeinis liífa nú þrjú eftiir — einmiig
fór önmur fósturdóttirim — öl úx
saimia sjúkdómi. Um þetta fjöiyrði
éig ekfci frekar Það var þymgira en
tárum tæki að horfa uppá.
En ekkert virtist geta bugað
þessa sterku samheidnu fjölsky'Mu
hagur heimilldsinis batnaði og
blómgaðist þrátt fyrir léáTogia land-
kositi þessarar litlu jarðar, því
byg'gt var og ræktað af óþrjótandi
eliju. Gmáir melar breyttust í gróð-
ursæilt tún, og anmað eftiir því. Öll
umgeeigini var lífca svo firábæriiega
snyiitilieg að frægt varð víða. Gg
1 öllu þessu var Guðrún lífið og
sáöiiin — úti og inni — en sysitkin-
in sem eftir láfðu, drógu heldur
ekki af sór, en unmiu heáimiMnu aDt
er þau máttu. Allir Tögðu sitt fraan
að sama marki Gg alltaf gat Guð-
rún bætt börnum á heimilið —
um iiengri eða skemmri tíma — og
auðsýnt þeim ástúð og skilnáng
sem varia getur gTeym-st — uim
það get ég borið af eigin raun.
Einu sinni sem oftar var ég gest-
ur að Krossi þega. sumaran'niir
stóöu sem bæst. gekk óg þá út á
sódlbjörtum sunnudagsmorgni og
sá Guðrúnu ásamt barnahópnum,
til'búna í fjallgöngu. Ég furðaði
miig á þessu, því ég vissi bversiu
öHþreytt og störfum hlaðin hún
var, og auk þess orðin biluð á
heilisu, en svarið hjá heuni var
þetta: „Þau eru búin að vera svo
dugleg að hjálpa tiJ alla vikunia,
svo ég löfaði þeim þessu. BTess-
uð börinin þurfa að fá tilbreyt-
inigu“. Þama var fórnfýsd hennar
komiin — ég þefckti hana svo sem.
Og nú er hún Guðrún farin M
Kroissi, og þá hætti miig að laniga
þamigað heim, þó airtaf verði það
fegursti bl'etturinn í minniinjgu
miinni — eins og barnskustöðvaim-
air verða flestam En góðviIdaT og
vináttu Guðrúnar vona ég að njóta
meöan við lifum báðar — eða leng
ur. Hún dvelur nú í skjóli dóttur
sinmair, Þorbjargar, að Flóðat'ainiga
í Stiaffaoltsturi'gum. En sjállf mun
hún ávalt veita öðrum skjól mieð
siinmi óbilandi trúarvissu og ástúð
til ail’s sem llfir. Sjálfsagt gettnr
Guðirún talízt gæfusöm — þrátt
fyrir það að hún hefur hiatfit þyngri
byrðar að berja í lStfinu, en nokkur
kona sem ég hef þekkt, því sagt
er að böl metist á þann mæli-
bvairða sem þvi er mætt með, og
sál hennar hefur göígazt og þrosk-
azt við hverja raun Barnalán er
Tikia miikið lán, og sönn móðir, sætt
ir sdig við að kveðja bömin sín etf
hún veit að þeiim 15ður vel — og
þaö vedt Guðrún, og hlakkar til að
hitta ailia ástvinina að leiðariobum.
Einis og hún umvefur hán hörniin
sín ástúð og fyriiróænum.
Þessar línur segja lítið af ölu
því sem ég vildi og gæti sagt um
hainia Guðrúnu En það er gamllla
sagan, að: það bezrta verður aldrei
saigt — og mdig brestur hætfileikia
ti'l að tjá það sem ég vildi með
þessum línum, en það ex þakblæti
mitt og aðdáun á hennar þroskuðu
sál, og einlæg ósk mín um aö ævi-
bvöldið hennar verði eins bjart og
Mitt og beztu vorbvöldin á Krossí.
Emilía Biering.
21