Íslendingaþættir Tímans - 05.07.1969, Qupperneq 3

MINNING
Þórdís Pétursdóttir
aiði Inigimundur þair til böm-im öffi
voru komin uipp.
Það má gleta þess nærri, alð á
þelilm árum, sem í hönd fóru eftir
að' Inigimiundur Grímsson flLutbist
aJð Svanshóli, hafi oft þuirft að
halda sparlega á og sýna fylistu
hiagsýnl til þess að firamifiieyta
istórri fjölskyM á iii búi. Verð
afurða var þá ekki ætíð háltt, og
fcreppam milda geMc yfiiir. Em í öl-
lum þeám vamda vomu þau systkim
Haimtoiemit um að gefiaislt elkki upp,
enda iðj'usemiin oig þrautseigjan fiiiá-
miær.
Inigimunduir var ræktunarmaður
og þó sérstakiiega sauðfjárræktar-
maðuir, enda vair á þesisum árum
starfrætat sauðfjárrækltarbú á
Svanislhióíli, eimtoum þó með hið svo-
toaillalða Kleifafé.
Ingiimunduir vair sénieiga iðjusam-
uir og féll aldrei verlk úr hendi.
Manmaimiót sótti hamm etotoi að ó-
þörfiu, em sérsitaltot yndi haf ði hamm
af hfestuim og lamigaði tl a@ eigm-
ast góða reiðhesta. Þá eignaðist
banin of fáa. Ég hygg, að hams
mestu ámEegjusbuodir hafi verið, er
hainm salt á balki Sörla simum í ekki
aiilltof fjölmemmum hópi góðkumm-
inigjia á góðum reiðgötum, og lláta
þá giæðiingmm teygja slkeiðið.
Alur slæping'S'háttur var víðs
fjarri Ingimumdi Gómssymi, og þeg
ar bömin á Svamishóli hmeigðust
meira tl íþrótta og ieikja em góðu
hófi gegindi, að þeirra tíma vemju,
fannst honum stuindum nóg um, þvl
að „maður lifir ekltoi aif íþró'btum
eða ieiltoaraskap.“ En þó haföi hamm
þann mietnað fyrár þessia skjólstæð-
inga síma, að gleðjast með þe-im
yfir því, ef vel gelklk á þessu sviði,
*ön lítt lét hamm á því bera. Hitt
var honum alt, að þau stæðu sig
í sjálfiri Mfsbaráttummi og studdi
þau í bvívetna til dáða og náms
'Itlum efnum á þeim eirfi'ðu tím-
taim, sem yfir genigu.
E'klkiert vair Imigimundi fjser skapi
en að vera upp á aðra komimin.
Heiduæ hefði bamrn gemgið fyrir
hjörg. Það varð emda hiutstoiptd
hans að vera veitanidinm. Því toummi
hanm vel og var trúr og hlýr sam-
ferðafióllki símu. Trúmiemmistoain vair
þoniuim svo eiginllieg og stoipaði svo
®tórt rúm í llífi harns, að etotoert
aninað toomst þar að. Það hygg ég
Mlla, sem þetototu hanin sammáila
nim.
AILmörg síðustu æviár síin áttá
hainm hlýlLegt heimdffi hjá vimii sín-
bm, Þoirsteimi Guðmundssymi á
•SLENDINGAÞÆTTIR
Fædd J3. febrúar 1918.
Dáin 28. febrúar 1969.
Iiinzía kveðja til Dísu, með
innilegri þökk fyrir allt.
Frá Kaju, fjölskyldu og foreldrum.
Enm hefur blómleggur brostið,
þá býhir um jörðina flór.
Hjörtun hanmi lostin,
Mjótt falla tár og stór.
ALdan, sem hafflötinm hreyfir.
hægt að 'Ströndimmi berst,
en hefur svo faldinm sinm hátt í
Loft upp,
tomígur að berginu og fierst.
Hvað ar það afl, sem otokur gefuir
ástina, gleði og sorg?
Auga það aiidrei sefur,
ailheimsins stýrir borg.
Okltoar vilji er veíitour.
Varniarl'aus fæðumst og smá.
En því hefur Guð ofckur öliium
heitið
ótounma lamdinu að ná.
Finnbogastöðum, og konu hans
Páffinu Þórólfedóttur. öðru hverju
dvafldisit hanm á Svanshól og stötou
simniuim lagði hamm í ienigri ferða-
ilöig. Em hugurimin leitaði gjarnam
heim í Víkursveit'inia. Á Fiinm-
bogastöðum áibta hamrn gobt heimdlld
og hlýlagt hjá þeikn ágætu hjón-
uim og bömum þeirra. Glaðværð
þeirra ábti vei við hamm. Homum
var aldrei ofaukið. Það fanin ég í
það eiina skipti, sem ég toom þangiað
og hdlttii hamrn lífs á ’því beimlli.
Hiaifii þau fyrir það hjartans þakto-
ir
Við, börniin firá SivamistoólLi, eig-
um Inigimundi Grímssyni marga
Dísin úr draumanma laodi,
dagsbirtan eiffif iþér ákím.
Leiði þig á'strítouir amdi
Alföður heim tl sín.
Nú ert þú fjólan fríða
f alllim í móðurskaut
Máttugi Guð, þú mifclii andi,
magnar að iliná þraut.
Vertu sæl, elstou vina.
Þín Kaja frá Skjaldartröð.
stould ógoidna. Þær verða alidrei
greiddar á veraMarvtísu.
Eini gjaldmilðíl oltotoar eru Mýj-
ar miminiiigar frá löngu Mðnum
döguim á SvanislhólM oig þaktoir. Efit-
ir því sem árunium fjölgar frá
þeim támiá, verða olklkiur þessiar
mimminigar meira virði. Efibir því
sem lenigra líður fimnurn við æ
betur, hve margt við eligum Ingi-
mundi firændia að þaktoa, og hvað
mairgt hann gerði fyrir ofctour fyrr
og síðar. Þau laun mnutndu honum
vafladaust dývmætust, að við reynd-
urnSt trú lífsskoðuinum hans.
B'lessiúð sé minminig þessa góðs
dranigs.
Guðjón Ingim.
3,