Íslendingaþættir Tímans - 14.02.1973, Blaðsíða 6

Sigríður Benediktsdóttir
Fædd 3. júli 1883.
Dáin 28. desember 1972.
Kveöja
Sæll er sá, er situr i skjóli hins
hæsta,
sá er gistir i skjóli hins Almáttka,
sá er
segir við Drottinn: Hæli mitt og
háborg, Guð
minn er ég trúi á.
(Sálm. 91, 1-2)
Þannig hugsaði okkar kæra vinkona,
Sigriður. Frá unga aldri til hinstu
stundar, var efst i huga hennar,
„Verði Drottinn vilji þinn.”
Eftir nær þvi 90 ára göngu, á
þyrnum stráðri lifsbraut, er langþráð
hvild fengin. Þó var Sigriði svo tamt
að minnast sólskinsstundanna. Og
broslegar hliðar lifsins fóru ekki fram
hjá henni. Galddi hún oft samferða-
mennina með gamansögum og spaugi-
legum atvikum úr eigin lifi. Sigriður
var mjög vel gefin kona. En sorgin
gleymdi engum. Vegna fátæktar
foreldra, ólstSigriður ekki upp i sinum
stóra systkinahópi. En hún naut
ástrikis fósturforeldra og tregaði
fósturmóður sina ævilangt, en hún
missti hana innan 10 ára aldurs.
Sigriður giftist ung fyrri manni
sínum, Guðjóni Guðbrandssyni, vel
gefnum hagyrðingi og gæðadreng.
Annaðist hún hann að siðustu, sjúkan i
mörg ár, i sárustu fátækt. Þau áttu
eina fósturdóttur.
Seinni maður Sigriðar var Gunn-
laugur Torfason. En hann varð bráð-
kvaddur að heimili þeirra á jóladag
fyrir 35 árum. Þá hneig ævisól hennar
Fyrir 62 árum kynntist sjúpmóðir
min, Soffia Jensdóttir, Sigriði.
Þeirra samverustundir urðu margar
og á einn veg. Þar var sem kærar
systur fyndust. Og bréf fóru á milli
þeirra fram aðsiðustu jólum. Sigriður
tók þessa kunningjakonu sina, sár-
þjáða af blóðeitrun, heim til sin, eftir
að læknir hafði gert aðgerð á handlegg
hennar, og hjúkraði henni nótt og dag,
án þess að preningagreiösla kæmi
fyrir. Og voru þó báðar jafnfátækar af
veraldarauði En æfilanga þökk Soffiu
og okkar ástvina hennar hlaut
Sigriður. Og þegar Soffia veiktist
alvarlega af magablæðingu, fyrir
rúmum 20 árum kom Sigriður, sem þá
var nýlega farin af heimili Soffiu,
aftur, til að létta henni margra vikna
rúmlegu. Þannig var Sigriður. Þess
vegna segjum við stjúpmæðgur:
Far þú i friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Soffia Jensdóttir,
Guðbjörg S. Gunnlaugsdóttir.
Ég minnist þin höfðingleg heiðurskona
hlýtt og spakt var þitt ljúfa mál.
Þin umhyggja náði til annarra vona,
svoeinlæg i reynd var þin trúaða sál.
Svo flyt ég þér óskirnar Fiu þinnar
um fararheill til þins nýja lands.
Þið finnist öll bráðum þvi innra innar
við óslitinn þáttinn kærleiksbands.
Þin banvæna kvöl við baráttulokin
mér brenndist i vitund á aðfangadag,
sem bergvatnsdropi nú burtu er
strokinn.
Við blessum þá náð. Guð styrki þinn
hag.
Ingþór Sigurbjörnsson
Dr. Jóhannes
P. Pálsson
til viðar. Þeirra fáu sambúðarár voru
bjartasti timi ævi Sigriðar. En Gunn-
laugur var annálaður öðlingsmaður,
af þeim er til þekktu, og börn hans
reyndust henni mjög vel.
Og á byrðar Sigríðar bættist enn.
Nokkrum árum siðar varð ástkær
fósturdóttirhennar „hvita dauðanum”
að bráð, eftir langa, vonlitla baráttu.
En, „þar sem góðir menn fara eru
guðs vegir”. Og Sigriður átti marga
góða ættingja og vini, sem hún naut
umhyggju hjá og liðsinnis. Þeim var
hún öllum þakklát. En einveru-
stundirnar urðu margar og sárar.
Vestur-islenzki rithöfundurinn dr.
Jóhannes P. Pálsson lézt i Cictoria
B.C. 11. jan s.l.
Hann var fæddur að Hornbrekku i
Ólafsfirði 13. mai 1881. Foreldrar hans
voru hjónin Páll Halldorsson og
Jónanna Jónsdóttir, er bjuggu þá á
Hornbrekku, en fluttu siðar að
Reykjum a Reykjaströnd, og þaðan
vestur um haf með fjölskyldu sina
1894. Þau námu land i Nýja íslandi,
þar sem siðan heitir Geysisbyggð, og
bjuggu þar siðan.
Dr. Jóhannes Pálsson var einn
þeirra manna, er skáldið og kennarinn
góði, J. Magnús Bjarnason, studdi
fyrstu fetin á námsbrautinni. Vann
hann fyrir sér með kennslu jafnframt
námi, og lauk prófi i læknisfræði 1909.
Stundaði hann fyrst læknisstörf i
heimabyggð sinni, en fluttist til Elfros,
Saskatchewan 1918, og var eftir það i
6
islendingaþættir