Íslendingaþættir Tímans - 04.04.1973, Blaðsíða 7

i Hveragerði. Maður Haraldur
Sigurðsson, garðyrkjumaður. Gutt-
ormur, f. 1928, jarðfræðingur, búsettur
i Reykjavik. Kona Guðbjörg Karls-
dóttir, lézt 1971. Asgerður, f. 1929,
búsett i Hveragerði. Maður Sigurgeir
Bóasson, smiður. Sævar, f. 1932, bóndi
i Rauðholti. Kona Asa Hafliðadóttir.
Fósturdóttir Ingunn Guðmundsdóttir
f. 1945, búsett á Þúfu i Kjós. Maður Jón
V. Jónsson, bóndi.
Þegar Sigbjörn varð sjötugur, efndu
sveitungarnir til heiðurssamsætis
fyrir þau hjónin i félagsheimilinu
Hjaltalundi. við þaö tækifæri var
Sigbjörg kjörinn heiðursborgari sveit-
arinnar — „sem virðingar- og þakk-
lætisvottur fyrir unnin störf i þágu
hreppsins um áratuga skeið.” —
Siðustu árin dvöldu þau Sigbjörn og
Anna mest hjá yngsta syni sinum i
Rauðholti og áttu þar heimili eins og
fyrr gat.
„Að hryggjast og gleðjast hér um
fáa daga,
að heilsast og kveðjast, það er
lifsins saga.”
Þvi lögmáli verða allir að lúta. Má
þvi naumast teljast til tiðinda, þó að
öldruð hjón, farin að heilsu og kröft-
um, gangi á vit feðra sinna og mæðra
að afloknu miklu og góðu ævistarfi.
Samt er þaö svo, að hjá okkur, sem
lengst lifðum og störfuðum meö þeim
Rauðholtshjónum, gætir nokkurs
saknaðar við brottför þeirra.
Vitaskuld höfðu þau sina galla eins
og annað fólk. En þau voru það mik-
illar gerðar, svo litrikar persónur bæði
tvö, að þau settu vissulega svip á ná-
grenni sitt og byggðarlag. Okkur, sem
eftir stöndum, finnst þvi likt og brostið
hafi strengur, sem áður hljómaði svo
notalega i eyrum — en nú geymir
minningin ein „og hljóðri dulúð slær
um sætið auða.”
Að endingu vil ég svo fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar færa þeim að leiðarlok-
um fyllstu þakkir fyrir órofa tryggð og
elskuleg samskipti gegnum árin, um
leið og ég sendi þeirra nán ustu sam-
úðarkveðjur okkar.
Blessuð sé minning hinna mætu
hjóna.
Stefán Sigurðsson
Artúni
f
Vorið 1920 fluttust þau hjónin Jór-
unn Anna Guttormsdóttir og Sigbjörn
Sigurðsson til búskapar aö Rauöholti i
Hjaltastaðaþinghá. Sá flutningur varð
meira en skammtimagjörningur, þvi
þar dvöldu þau til æviloka: sem
búendur i 41 ár, eða til 1961 og siðan
hjá yngsta syni sinum, Sævari og konu
hans Asu Hafliðadóttur.
Veraldleg efni þeirra ungu hjónanna
voru af skornum skammti, svo sem þá
var alltitt, en orka og vinnugleði þvi
meiri. Sigbjörn var vaskleikamaður,
hljóp við fót að orfinu, eða hverju þvi
verki, sem fyrir lá. Skap hans var ört
og glaðværð mikil, einstakur hlátur
kom öllum,sem heyrðu i gott skap. Sig-
björn var greindur maður og rökfast-
ur, hagmæltur vel, en fór dult með og
kunni feikn af kvæðum og lausavisum.
Anna var hæg og mild i skapi, trú
hennar hrein og fölskvalaus og lagði
hún öllum gott til. Hún var mjög vel
verki arin, og hamhleypa til allrar
vinnu. Börnum sinum öllum, átta að
tölu og einni fósturdóttur, komu þau til
mikils þroska, enda fræðarar góðir,
bæði að formi og fordæmi. Hjá þeim
Rauðholtshjónum dvöldu oft um lengri
eða skemmri tima, unglingar og aðrir
úr frændliði eða vandalausir. Lengst
dvaldist þó hjá þeim Kristin Bjarna-
dóttir eða frá 1924 til æviloka 1951,
munaðarlaus málleysingi, sem mikla
umönnun og aðhlynningu þurfti.
Þrátt fyrir kröpp kjör framan af ár-
um, allmikla ómegð og erfiði opin-
berra starfa, sem Sigbjörn gengdi um
áratugi, þá tókst þeim hjónum að skila
smábýlinu, sem þau fengu til ábúðar,
á góðri leið til sórbýlis, i hendur af-
komenda. Og þjóð sinni hóp af prýðis-
þegnum, þar sem börn þeirra eru.
Anna lézt 25. febrúar 1969, en Sig-
björn 27. desember siðastliöinn og
voru jarðsett i heimagrafreit að
Ketilsstöðum, en á Ketilsstöðum i
föðurgarði önnu giftu þau sig 13 júni
árið 1918.
Ég mun svo ekki frekar rekja hér
minningu um þessi mætu hjón, það er
gert hér i blaðinu af öðrum, en nú, þeg-
ar leiðir hafa skilizt i bili, vil ég færa
fram alúðar þakkir fyrir vináttu
þeirra og velgerðir i minn garð.
Snæþór Sigurbjörnsson.
t
Fæddur 14. mai 1892
Dáinn 27. desembcr 1972.
Faðir minn
Hér varstu borinn um byrjandi vor,
þótt biði ekki auðsæld né næöi,
það hefti ekki æskunnar ærsli og þor,
þá áttu hér börn mörg léttstigin
spor
við vinnu og leik og vorsins kvæði.
Þá voru að hrökkva af hrakinni þjóð
harðstjórnarfjötrarnir sáru.
Fátæktarkjörin þá þóttu góð,
þvi nú mátti hún vona og yrkja sin
ljóð
og ungmennin drauma i brjóstunum
báru.
Með vorþyt i lofti og frelsisflug
þig faðmaði sveitin og landið,
og framtiðardraumarnir fóru um hug
og fundu sér braut til að virkja
þinn dug
og skapa margt bræðrabandið.
Hér biðu verkefni huga og hönd.
Hiklaust þú fórst þeim að sinna,
þótt oft biöu störfin þin, ærin og
mörg
og ýmsum mun sýnast, að færzt hafi
björg,
oft gafstu þér stund til glaðværra
kynna.
Faðir, þér færi ég þökk i dag,
hve frjálst var aö hugsa þér nærri.
Þú áttir ei soninn, — hann átti þig
að,
hve oftsinnis mátti ég reyna það,
þá margur vandinn varð smærri.
Vist varstu strangur og viðmótið
hrjúft,
ef var þér mikið i skapi.
Að minnast þess lika, nú mér er
ljúft.
Mér finnst, ef þvi sökkt væri i
gleymskuna djúpt
úr mynd þinni miklu ég tapi.
Leit að þvi sanna var löngun þin.
Þú lézt engin fræði þig hindra.
Hégómi og tildur ei huldu þér sýn,
þú hugðir að leið, þar sem
dagstjarnan skin
og litfagrar ljóðperlur sindra.
Nú ertu fluttur og foldin skin
i fannofnum vetrarklæöum
og það verður kærasta kveðja min,
að klingjandi hlátur og leiftrandi
grin,
þér leiðina greiði að lifsins hæðum.
Já, það eru fagnaðarfundir
er finna þig vinirnir nú.
Ég ætla ^kki um þaö að ræða
ég á bara þessa trú.
Sævar Sigbjarnarson.
islendingaþættir
7