Íslendingaþættir Tímans - 16.05.1973, Blaðsíða 2

Jón Kristinn Ingimundur
Jóhannesson
F. 3-3. 1895.
D. 8-4. 1973.
Nýlega var jarðsunginn frá
Stóru-Laugardals kirkju, Jón Kristinn
Ingimundur Jóhannesson frá
Yztu-Tungu i Tálknafirði, sem lézt að
sjúkrahúsi Patreksf jarðar 8. þ.m.
Ingimundur var fæddur á Eysteinseyri
i Tálknafirði 3. marz 1895, sonur hjón-
anna Þóru Friðriku H jálmarsdóttur og
Jóhannesar Jónssonar. En þau munu
hafa flutt um þetta leyti inn að Gerði á
Barðaströnd.
Föður sinn missti Ingimundur, er
hann var aðeins tveggja ára að aldri.
Hann fórst 1. mai 1897 með fiskiskút-
unni Viggu frá Patreksfirði, sem þá
fórst með allri áhöfn, tólf manns. Ingi-
mundur ólst þvi upp hjá móður sinni á
Barðaströnd, fram til tvitugs, og
stundaði þar sjómennsku og fleira. En
þá verða þáttaskil I ævi hans. Þvi 31.
október 1915 festir hann ráð sitt og
kvænist Guðbjörgu Jóhannesdóttur,
frá Múla á Barðaströnd, fæddri 28.10
1888. Foreldrar Guðbjargar voru þau
Margrét Jónsdóttir og Jóhannes ólafs-
son. Guðbjörgu konu sina missir Ingi-
mundur 22. marz 1962. Eigi verður
hægt að minnast æviatriða Ingimund-
ar án þess einnig aö minnast konu
hans, þó að liðin séu þessi ár frá láti
hennar, þvi eins og að lfkum lætur,
voru örlög þeirra samtvinnuð, meðan
samvista naut.
Valdimar var skipaður i þetta emb-
ætti.
Honum var óneitanlega vandi á
höndum. Þetta var ný skipan mála og
fyrirmynd hennar eigi til hér á landi,
og þar að auki höfðu sumir takmark-
aða trú á þvi að saksóknarinn gæti orð-
ið nógu sjálfstæður i starfi. Valdimar
reyndist þó vandanum vaxinn. Við
töku ákvarðana um höfðun máls og
sókn sakar gætti hann „þeirra fjög-
urra systra... en þat er miskunn ok
sannendi, réttvisi ok friðsemi” eins og
i dóma kapitula Jónsbókar segir. Hann
rækti starf sitt á þann veg, að nú orðar
það enginn, að taka ætti upp fyrri skip-
an saksóknarvaldsins.
í einkalifi var Valdimar hamingju-
2
Ingimundur og Guðbjörg voru fyrstu
búskaparárin i húsmennsku i Gerði,
hjá Þóru móður Ingimundar og Sveini
Ólafssyni seinni manni hennar, en
honum giftist Þóra eftir að hún missti
Jóhannes.
maður. Árið 1936 kvæntist hann Astu
Andrésdóttur kaupmanns Pálsonar og
konu hans Agústu Pétursdóttur. Lifir
Asta mann sinn. Þau eignuðust tvö
börn, sem nú eru uppkomin: Andrés
sýslumann i Strandasýslu og Ragn-
heiði, sem gift er Hannesi Hafstein,
deildarstjóra i utanrikisráðuneytinu.
Valdimar hlaut verðskuldaðan trún-
að og traust i lifanda lifi. Hans mun
verða minnzt sem fyrsta saksóknara
lýðveldisins. Við, sem störfuðum með
honum og þekktum hann, geymum þar
að auki minningar um einstakan öðl-
ing og drengskaparmann.
Blessuð veri minning Valdimars
Stefánssonar.
Þórður Björnsson.
Með Sveini átti Þóra einn son, sem
hún lét heita Jóhannes, hann er nú
bóndi i Innri-Miðhlið á Barðaströnd.
Brátt sáu þau Ingimundur og Guð-
björg að eigi var lengur pláss fyrir þau
i Gerði, þar sem fjölskyldan fór nú ört
vaxandi. Var þá brugðið á það ráð, að
fá að byggja litið bæjarhús i landi
Gerðis. Var það reist nokkuð innan við
túnið I Gerði, og nefnt Sunnuhvoll. Jó-
hannes Sveinsson, hálfbróðir Ingi-
mundar, reyndist honum vel við húsa-
smiðina, enda fór ævinlega vel á með
þeim bræðrum.
Eins og áður er getið fór Ingimundur
að stunda sjóinn strax og aldur leyfði-
Ýmist var hann á bátum frá Bildudal,
Patreksfirði eða Flatey. Auðvelt
reyndist honum að fá skiprúm, þvi
rúm það, er hann skipaði, var vel skip-
að.
Þótt Ingimundur og Guðbjörg væru
nú flutt f eigin bæjarhús með barna-
hópinn sinn, höfðu þau engar eða litlar
grasnytjar og þar af leiðandi engar
skepnur sem veruleg nyt voru af. Ingi-
mundur varð þvi að stunda sjóinn all-
an ársins hring, eða þegar gaf, þvi af-
komumöguleikar heimilisins byggðust
fyrst og fremst á aflanum. Að afla
heimilinu nauðsynja reyndist honum
oft erfitt, þvi þær varð hann ýmist að
sækja til Bildudals eða Patreksfjarð-
ar, allt eftir hvar hann var í skipsrúmi-
Þar gat hann fengið úttekt á hlut sinn,
sem var það eina, er hann gat lagt til
heimilisins.
Þegar lagt var uppi þessar ferðir um
hávetur frá bjargarlitlu heimili til að
sækja sykur, mjölvörur og ljósmeti,
var ekki hirt um það þótt byrðin væri
þung. Fótgangandi var farið, annað
hvort frá Bildudal suður yfir fjöll til
Barðastrandar eða frá Patreksfiröi
inn yfir Kleifaheiði. Þeir, sem engan
hestinn áttu, urðu að reiða á sjálfum
sér, enda hefði hestum vart verið við
komið á þessum leiðum i miklu fann-
fergi. Linnulaust var haldið áfram,
þess voru nokkur tök. Ef til vill sat
fjölskyldan i litla bænum á Sunnuhvoh
i skammdegismyrkrinu og beið þess
að pabbi kæmi heima með björg i bú-
Þessar ferðir reyndust Ingimundi
islendingaþaettir"