Íslendingaþættir Tímans - 21.06.1973, Qupperneq 3

grunlaust um,að einhver lagasmið eigi
eftir að finnast i fórum hans, þótt hann
flikaði þvi eigi. Annað áhugamál átti
Kristján.sem hans starfaði mikiö fyrir,
en lét ekki mikið yfir sér. Það var mál
þeirra, sem minna mega sin i þjóð-
félaginu, fatlaðra og lamaðra. Hann
var þeirra útvörður og oft málsvari á
mannfundum.
Kristján Karl var hamingjumaður i
sinu einkalifi. Hinn 23. des. 1941 gekk
hann að eiga eftirlifandi konu sina
Ketilriði Jakobsdóttur frá Reykjar-
firði i Grunnavikurhreppi, sem bjó
honum gott og notalegt heimili pg var
honum samhent i bliðu og striðu. Þau
hjónin eignuðust sjö börn.tvær dætur
og fimm sonu. Sex þeirra eru búsett
hér i heimabyggð sinni, en önnur
dóttirin að Reykjum i Hrútafiröi. Allt
er þetta mannvænlegt fólk og hinir
nýtustu borgarar eins og þau eiga kyn
til. Auk þess ólu þau upp fósturson.
Þegar ég kveð þig nú kæri vinur að
leiðarlokum, þá minnist ég ávallt
þeirra ánægjustunda er viö áttum
saman frá liðinni tið, þeirra manna er
ávallt gott að minnast, sem settu svip
á samtið sina, þeirra merki mun risa
hátt/ er aldir renna og spor slikra
manna ekki afmást við timans sjá.
Lifðu heill vinur á landi ljóss og friðar.
Ég og kona min sendum frú Ketil-
riöi, börnum þeirra og barnabörnum
og öðrum ættingjum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Benjamin Eiriksson
Bolungavík.
t
„Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr'it sama:
ek veit einn,
at aldri deyr:
dómr um dauðan hvern”.
Mannlifið er sá skóli, sem enginn
sleppur við. Enginn veit hvar og hve-
nær hann hófst, hann er án upphafs og
endis.
Vinur minn, Kristján Karl Július-
son, kennari, hefur nú lokið sinu lands-
prófi i þeim skóla og án efa staðizt það
með sóma, enda áreiðanlega ekki
komið ólesinn til prófsins.
Æsku- og unglingsár Kristjáns liðu á
annan hátt, en almennast er. Þegar
flestir unglingar undu glaðir við leik
og nám „úti i sólskininu”, var hans
heimur sjúkrastofa, athvarfið rúmið.
Læknavisindin kunnu fátt, eða ekkert
tilbjargar. Hans hlutskipti var að biða
og — ef unnt var — vona. Svo var það
dag nokkurn, að sjúklingur i Sjúkra-
húsi Isafjarðar stóð upp og gekk, —
meö spengdan hrygg. Sjúklingurinn
var Kristján, læknirinn: Vilmundur
Jónsson. Þá vöknuðu ekki aðeins vonir
ibrjósti Kristjáns, heldur einnig fjölda
annarra.
Fljótlega skildist Kristjáni, að þarna
var aðeins um þáttaskil i baráttunni að
ræða. Þá voru engir sjúkraþjálfarar,
engir félagsráðgjafar og auk þess hart
i ári. Fullhraustir menn áttu fullt i
fangi með að sjá sér og sinum far-
borða. Hann var utangarðsmaður,
gestur i nýju umhverfi. Ef hann átti að
verða hlutgengur, varð hann á
skömmum tima að eflast að þrótti og
margt að læra. Og aðferðin var eins og
sótt i Hávamál:
„Inn vari gestr,
er til verðar kemr,
þunnu hljóði þegir,
eyrum hlýðir,
en augum skoðar,
svá sýnisk fróðra hverr fyrir”.
Baráttan var hafin og hvergi slegið
slöku við. Jafnhliða brauðstritinu var
lesið og námi haldið áfram og áður en
varði lá leiöin i Kennaraskólann.
Kristján varð kennari. Eftir að hann
hóf kennslustörf, vann hann alla
vinnu, sem til féll, á sumrum og þá
ekki ávallt þá vinnu, sem heppileg var
manni, sem ekki gekk heill til skógar.
Þessu hélt hann áfram meðan lik-
amlegir kraftar entust og lengur þó.
Hans skoðun var örugglega:
„Bú er betra,
þótt litið sé,
halr er heima hverr,
þótt tveir geitr eigi
og taugreftan sal,
það er þó betra en bæn”.
Kristján var að eðlisfari félagslynd-
ur og kunnivelað gleðjast með glöðum
Hann tók þvi drjúgan þátt i félagsmál-
um, bæði hér i Bolungavfk og annars
staðar. Hann átti m.a. sæti i stjórn
Bolungavikurdeildar Kaupfél. Isfirð-
inga og var um skeið formaður henn-
ar. Fyrir þau störf er mér ljúft og skylt
að þakka.
Kristján átti þvi láni að fagna að
eiga gott heimili. Fyrir röskum aldár-
fjórðungi kvæntist hann Ketilriði
Jakobsdóttur frá Reykjarfirði á
Ströndum. Þar tengdust traustir stofn-
ar, svo sem afkomendur þeirra ljós-
lega sanna. Það var þeim mikil
ánægja, að börnin þeirra hafa eitt af
öðru stofnað heimili hér i Bolungavik,
nema eldri dóttirin, en það lýsir raun-
ar bezt viöhorfi Kristjáns til heimilis
og fjölskyldu, að honum fannst sumar-
ið aldrei komið, fyrr en Guðrún og
Bjarni birtust i hlaðvarpanum.
Að leiðarlokum hefði hann getað litið
um öxl með sigurbros á vör: starfs-
dagurinn var orðinn lengri og dags-
verkið meira en björtustu vonir stóðu
til, þegar baráttan var hafin.
Hann var drengur góður.
Eiginkonu Kristjáns, henni Ketilriöi,
börnunum og ástvinum hans öllum
sendi ég alúðarkveðjur. Það er gott til
þess að vita, að minningarnar um
góðan förunaut munu lýsa þeim og
verma um öll ókomin ár.
BenediktÞ. Benediktsson
Bolungavfk.
f
Kristján Júliusson, kennari i Bol-
ungavik, lézt skyndilega þann 6. júni
s.l. þá nýkominn frá Reykjavik, þar
sem hann hafði verið til lækninga
nokkurn tima.
Kristján fæddist i Bolungavik 17.
júni 1913 og var þvi nær sextugur þeg-
ar hann lezt. Foreldrar hans voru Júli-
us Hjaltason bóndi og sjómaður, Bol-
ungavik, frá Nauteyri,N-Is. og Guðrún
Guðmundsdóttir frá Bæ.Strandasýslu.
Fyrstu æviárin ólst Kristján upp hjá
foreldrum sinum á Hóli. Ég átti heima
i næsta nágrenni við heimili hans og
var þvi leikfélagi hans og vinur.
Endurminningarnar frá þessum
fyrstu bernskuárum eru hugljúfar,
Kristján var yndislegur leikfélagi og
undum við okkur, oft timum saman, i
lautum og stekkjum i „Húsatúninu”
en svo hét bæjarstæðið á Hóli, þar sem
heimili Kristjáns var. Þannig liðu
fyrstu bernskuárin i leik og léttu
starfi. En brátt komu skuggar á loft og
um 8—9 ára aldurinn var heilsan svo
að segja þrotin. Mér er það minnis-
stætt, þegar Kristján fór að stálpast,
hvað mér þótti hann linur til allra
leikja, það var eins og hann gæti ekki
verið með lengur, kvartaði um verki i
baki og viðar. Agerðist þetta stöðugt
og nokkru siðar, þegar foreldrar hans
fluttust til Skálavikur, var heilsan orð-
in þannig, að hann gat hvorki beygt sig
né staðið upp, nema með miklum
erfiðismunum eða hjálp. Tólf ára
gamall var hann sendur til læknis á
Isafirði og þá lagður inn á sjúkrahús
þar og þaöan kom hann ekki út fyrr en
eftir tæp sex ár. Reyndist hann með
berkla i baki og hryggurinn mikið
skemmdur.
Þessi sjúkrahúslega hefur eflaust
verið Kristjáni erfið, en það sem
hjálpaði mest til þess, að hún skyldi
islendingaþættir
3