Íslendingaþættir Tímans - 12.07.1973, Side 4

hvlvetna. Frá móöur sinni hlaut hún
manngæzku, gjöfula lund, og gestrisni
var henni I blóö borin.
Eftir 18 ára búsetu á Akureyri,
fluttust þau til Reykjavikur. Þar
geröist Bjarni starfsmaður hjá
lögregluvarðstöðinni og var i þjónustu
hennar óslitiö i 24 ár, aö heilsa hans
bilaöi. Þar var hraustum handtökum
viö brugöið. Það var oröspor, sem
fylgdi Bjarna alla leiö og trúlega lyfti
honum á léttan veg i þá stööu, sem
hann fékk hér.
Ég hef þegar greint frá þvi hvar viö
Sigriöur sáumst fyrst. Ég minnist þess
ekki, aö fundum okkar bæri saman
fyrr en eftir aö þau hjón voru flutt til
Reykjavikur. Þaö heyrði ég ungur
sagt um móður Sigriöar, aö auk
annars margs göfugs i fari hennar,
heföi hún lagt i heimanfararböggul
barna sinna, mikla virðingu fyrir
kristinni trú. Sigriður virti og elskaði
móður sina, og varöveitti heilræöi
hennar. Ekki löngu eftir að hún var
oröin búsett i Reykjavik, uppgötvaði
ég 18 ára stúlkuna — sem einu sinni
var — á samkomu hjá okkur i Fíla-
delfiu. Þroski, reynsla og rúnir áranna
höfðu merkt hana ýmsilega, en reisnin
var á sinum stað. Við kynntumst
ekkert I fyrra sinnið. Þá sáumst viö
aöeins svipsinnis á glaðri stund og
hreinni. En nú tókust góð kynni. Hún
varö stööugur samkomugestur. Tók
siöan fasta trúarafstööu meö Kristni,
gekk I söfnuödnn og varö stórvirtur
safnaöarmeölimur og sannur læri-
sveinn Krists til dauöadags.
Bjarni og Sigriöur eignuöust tvö
börn: Hönnu, óperusöngkonu og
Frosta þotuflugmann. Hanna er gift
Þórarni Jónssyni, múrarameistara,
traustum ágætismanni. Hann er
ættaður frá ísafirði. Sonur Jóns klæö-
skera Jónssonar. Hafa þau hjón byggt
sér, mest meö eigin höndum, eitt
dýrasta og vandaöasta hús I Reykja-
vik. Frosti er kvæntur Kötlu ólafs-
dóttur Ketilssonar frá Laugarvatni,
myndar konu og prúðmannlegri.
Bjarni og Sigriður hafa orðiö gæfu-
söm meö börn sin. Þótt hann ynni I
stétt verkamanna, meðan hann var á
Akureyri, studdi hann svo drengilega
viö bök barna sinna, að bæöi börnin
hlutu þa menntun, sem hugur hvors
þeirra stóö til. — Ég hef stundum verið
I heimili þeirra Þórarins og Hönnu á
góðum stundum. Hefur þá Frosti
komiö þar með fjölskyldu sina. Þá
hefur þaö ekki leynzt mér, hve kær-
leikur er innnilegur minni systkinanna
og siöan þeirra beggja til foreldra
sinna. Sama virðing og kærleikur er
hjá tengdabörnunum til tengdafor-
eldra sinna. Það er svo óvenjulegt að
Jón R.
Jóhannesson
bóndi Syðri-Kárastöðum
(Kveöja eiginkonu)
Kólnar vetrarveður,
vinur, er þú kveður,
—Hamingja min höfði draup.
Glöð viö höföum gengið
gegn um lifiö, fengið
sorg og gleöi — gullbrúökaup.
Þú varst hreinn I hjarta,
heyrðist aldrei kvarta
oft þó lifsins ýfðist sær,
bliður, barnalegur,
brosti enginn fegur
við mér. ungri, vinur kær.
Sælir hjartahreinir,
heima fá þeir einir
siöar góöan Guð aö sjá
barnslegt hjarta biður,
blessun Drottins niður
streymdi sorgir okkar á.
Þú varst traustur, tryggur,
trúr i starfi, dyggur
þó að heilsan hyrfi þér,
vakti eilif vonin,
vib er misstum soninn,
trúarstyrk þú mældir mér.
sjá slikt á okkar rótlausu upplausnar-.
timum, aö gestsaugað veitir þessu sér-
staka athygli og gleymir þvi ekki.
Þetta köllum viö barnalán.
Þaö var Sigriöi mikil gleði, aö einka-
dóttir — einkabarn Þóarins og Hönnu
— var látin heita Sigriöur. Og þvi
heldur sem dótturdóttirin er einkar
efnileg stúlka, sem sýndi ömmu sinni
virðingu og kærleika allt til enda, og
annaöist hana ástúölega i banaleg-
unni, ásamt móöur sinni. Sigriður
yngri er stúdent aö mennt. Hún er gift
ungum gáfumanni, Ólafi Jakobssyni
bankamanni, ættuðum frá Vest-
mannaeyjum.
Allmörg siöustu árin gekk Sigriður
ekki heil til skógar. Siöustu vikurnar
leið hún miklar þjáningar. En yfir
dánarbeði hennar hvildi birta hins
eilifa morguns. Hún talaöium brottför
sina eins og útlendingur á erlendri
grund mundi gera um heimför til föð-
urlandsins (Fil. 3,20- 21). Um útför
sina talaði hún við dóttur sina: „Taktu
eftir þvihvaö gerist 3. mai” sagöi hún.
Þar sem hún vænti þess aö fá lausnina
um páskahelgina, skildi dóttirin oröin
þannig, aö það væri vilji móður sinnar
ab jarðarförin færi fram fimmtu-
daginn 3. mai, sem og verður.
Laugardaginn fyrir páska var
þróttur hennar þorrinn mjög. Einn
vina hennar, sem var með fjölskyld-
unni I heimsókn hjá henni, mælti
þessum orðum við hana: ,,Það er
þáskadagur ámorgun. — Jesús er
upþrisinn!” Hún svaraði: „Já, hann
lifir I mér! — Hann er upprisinn!”
Vinurhennarbætirvið: „Þetta lif deyr
ekki”. Hún svaraði af bragði: „Já,
þetta deyr ekki. Þetta lif lifir I mér.
Með þetta fer ég inn i eilifðina!”
Með þessa björtu játningu hvarf hún
inn fyrir tjaldið um miðnæturskeið,
fyrstu nótt eftir páska.
Ég votta öllum ástvinum hennar
innilega samúð. Asmundur Eiríksson.
4
islendingaþættir