Íslendingaþættir Tímans - 22.11.1973, Síða 5

Guðbjartur Ásgeirsson
fyrrverandi skipstjóri og útgerðarmaður
10. nóvember fór fram frá tsafjarð-
arkirkju útför Guðbjarts Ásgeirssonar
fyrrv. skipstjóra og útgerðarmanns i
Hnifsdal og siðar höfuðstað Vest-
fjarða. Með honum er góður og eftir-
minnilegur maður genginn, einn af
þeim, sem áttu fáa sina lika. Hann lézt
á Sjúkrahúsi ísafjarðar að morgni
laugard. 3. okt. eftir langvarandi van-
heilsu á 75. aldursári.
Guðbjartur var fæddur i bernuvik i
ögurhreppi 14. april 1899. Foreldrar
hans voru þau dugnaðar- og heiðurs-
hjón Guðbjörg Pálsdóttir frá Botni i
Súgandafirði og Asgeir Guðbjartsson,
Dýrfirðingur að ætt. Þau bjuggu þá á
þessu rýrðarkoti, sem svo lagðist i
eyði, en siðar bjuggu þau i Hnifsdal
og á Isafirði, þar sem Asgéir var
umsvifamikill formaður og útvegs-
bóndi, enda lá hugur hans og þeirra
beggja miklu meira til sjómennsku en
landbúnaðar, þótt þau kynnu sem
flestir Vestfirðingar góð tök á hvoru
ur býr á Hafrafelli i Fellum, en 3 syst-
kinin eru á Egilsstöðum.
1 hugum granna og góðvina eru tið
dauðsföll og slysfarir einráðari i lifs-
tilliti en með þeim sjálfum, er svo
mikið reyna. Lifið er sterkara en
dauðinn - einnig i þeim skilningi, að
viðfangsefni þess og barátta undir sól
og hrfðum fá manninum þann vanda
frá degi til dags, sem firrir hann
smám saman hinum djúpa trega. Eftir
er geymd hins góða, sem öðrum er sið-
ur hugstæð út i frá, og hún verður
heilagt mál gömlu daganna, og græð-
ir sárin. Þannig er sú likn, sem lögð er
með þrautinni og fjölskyldan frá Ási
þekkir svo vel og ber svo fallega. bað
sá á þar heima á staðnum, þegar Jón
Gisli Brynjólfsson var jarðsunginn 19.
nóvember 1968, en þá voru tæpir 2
mánuðir frá þvi, er Áshjónin gömlu
stóðu yfir moldum dótturdóttur sinn-
ar, 18 ára, á Egilsstöðum. — Enn var
haldið undir As að kveðja og útför 22.
ágúst 1969. Margrét húsfreyja var öll
fyrirmannleg kona i framgöngu,
ástúðug manni sinum og ævinlegur
félagi barna sinna. Við missi hennar
sýndi Bergsteinn enn trú sina og stöð-
uglyndi, von sina og þroska. Af svo
mikilli alúð hafði hann ræktað hið góða
tveggja- Einkum er mér i minni
sjómennskuleg hetju- og vikingslund
Guðbjargar — þessarar góðhjörtuðu
i hug sinum, að lifsafstaða hans var
ávallt jákvæð, og beiskju varð ekki
vart i orðum hans.
Þau 4 ár, sem hann lifði konu sina,
bjó hann áfram i húsi sinu á Egilsstöð-
um með 2 börnum sinum, borbirni og
borbjörgu, en Rósa dóttir hans og
fjölskylda hennar hið næsta. — Berg-
steinn var smiður góður og vann fram
til hins siðasta að endurgerð gamalla
muna og vandaðri nýsmiði. Hann var
einstakt snyrtimenni, sem öll vinna
hans bar vottinn, umgengni og fram-
koma. Þannig var hann ávallt að hitta,
hreinan i háttum - eins og svipurinn
var hreinn, glaðan i viðmóti, af þvi að
gleðin var honum hjartagróin, og
jákvæðan i mati jafnt á fornsögunum
og vandamálum samtimans, af þvi
að lifsskoðun hans var grundvölluð
á bjargi trúarinnar, á sigur hins göða,
þegar reynslutiminn væri á enda.
Það húmar að kvöldi höfuðdags.
Sýn daprast yfir. Fljótið og loks sér
aðeins djarfa fyrir hvitum kirkjugafl-
inum undir Ási. Þannig kom timi
Bergsteins að siðasta aftni, i kyrrð og
hóglega, unz aðeins eitt varð greint:
hið þrieina, hvita tákn um eilift lif.
Agúst Sigurösson,
á Mælifelli.
konu, sem var alveg einstök. Hún
hefði áreiðanlega i engu gefið eftir
Þuriði formanni, ef örlögin hefðu
skipað henni á sama bekk. Það var þvi
ekki að furða þótt synir þeirra hjóna
allir yrðu fræknir sjósóknarar, skip-
stjórar og aflamenn, Guðmundur Júni,
Sölvi og Guðbjartur, að ógleymdum
sonarsonunum alkunnu, ekki sizt
þeim, er góðu heilli hefir siglt hverju
aflaskipinu á fætur öðru með nafni
ömmu sinnar: „GUÐBJORGU”.
Annar sona Guðbjarts stýrir nú nýju,
glæsilegu skipi með nafni föður sins.
Þvi mun einnig fylgja gæfa.
Þegarég innan viö tiu ára aldur, eft-
ir að hafa harla óvænt misst föður
minn af slysförum á sjó, kom i fóstur
til foreldra Guðbjarts, varð hann eðli-
lega mikill félagi minn og æskuvinur.
Hann var að visu rúmum áratug eldri,
en þaö kom ekki að sök og var að ýmsu
til bóta. þvi ekki var örgrannt um, að
stundum væri þörf að halda svolitiö
afturaf villingnum, mér! Til þess var
Guðbjartur allra manna bezt fallinn
sökum prúðmennsku sinnar og hátt-
visi, sem snemma einkenndu hann. Eg
á margar góðar minningar frá þessum
árum, sem ég nú vil þakka honum,
ekki sizt nærgætni og tilitssemi eftir að
ég barnungur varð háseti hans i 7
vertiðir, þjáður af sjóveiki, sem aldrei
rann alveg af mér.
Þótt Guðbjartur sækti sjó frá
bernsku og yröi formaður i Hnffsdal
innan við tvitugt, og væri sjálfur aldrei
laus við sjóveiki, stundaði hann
sjósókn i áratugi af reisn og skörungs-
skap. Sýnir það karimennsku hans og
þrautseigju. Vinsæll var hann alla tið
af undirmönnum sinum, bæði á sjó og
landi. Um það bar trygglyndi þeirra
við hann gleggstan vottinn, en margir
þeirra unnu hjá honum árum saman
og þótti hvergi betra að vera.
Mikill reglu- og fyrirmyndarmaður
var Guðbjartur. Þótt hann væri mjög
skaprlkur að eðlisfari og stór i lund,
eins og hann átti sannarlega kyn til,
var hann jafnaöarlega einstaklega
Ijúfur i viðmóti, og jafnvel bliður. Og
þótt hann ætti til sumra ósvikinna orð-
háka að telja, féll honum nálega aldrei
blótsyrði af vörum. Og þótt sumir ná-
inna ættmenna hans þætti i betra lagi
islendingaþættir
5