Íslendingaþættir Tímans - 14.09.1974, Síða 1

ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Laugardagur 14. sept. 1974 — 27. tbl. — 7.-árg.— nr. 178. TIIVIANS
Margrét Halldórsdóttir
Yatnsskógum
Fædd 5. ágúst 1904
Dáin 16. ágúst 1974
Ég er sterklega studd og styrkt
eilifur Guð er góður
hann nærir veikan gróður.
Margrét Halldórsdóttir húsfreyja i
Vatnsskógum fæddist i Haugum i
Skriðdal 5. ágúst 1904 — voru foreldrar
hennar Halldór Halldórsson bóndi
þar, fæddur i Haugum, og Jóhanna
Guðný Jónsdóttir, fædd i Hátúnum, A-
Skaftafellssýlu. Halldór afi Margrétar
flyzt barn með foreldrum sinum að
Haugum.
Föðursystkini Margrétar voru mörg
og eru margir afkomendur þeirra á
Austurlandi og viðar — þrjú systkini
fóru til Vesturheims. Kunnir
föðurbræður Margretar á Austurlandi
er Auðunnn, sem á marga afkomendur
á Stöðvarfirði og viðar og Ivar, sem
lengi bjó á Bjargi, Djúpavogi og á þar
afkomendur og aðra dreifða um land-
ið.
Móðurforeldrar Margrétar voru
Skaftfellingar, Jón Jónsson og kona
hans Matthildur Jónsdóttir.
Mikil kona kveður dalinn sinn, er i
dag verður borin til móðurmoldar
Margrét Halldórsdóttir, Vatnsskógum
i Skriðdal, þá er hún leggst til
jarðneskrar hvildar við hlið móður
sinnar.
Fólk stækkar ekki við að deyja og
verður ekki betra, en við fögnum þvi,
að ávallt skuli vera til fólk, sem
stækkar og verður betra þvi lengur
sem það fær að lifa. Það geislar frá
sliku fólki og þú verður snortinn af þvi.
Margrét Halldórsdóttir i Vatnsskógum
var slik kona.
Með lifsbreytni og starfi sinu hefur
Margrét stækkað og þroskað þá, sem i
nánd við hana hafa verið. LÍfi
Margrétar á Vatnsskógum verður
ekki aftur lifað á Islandi. Margrét
þekkti vinnu eins og hún verður
hörðust og erfiðust i sveitinni i sól og
frosti og allt frá barnæsku.
Faðir Margrétar var duglegur en
harður húsbóndi og hann var lika vel
gefinn Margrét erfði þessa eiginleika
föður sins i rikum mæli með þvi
fráviki, að hún var harður húsbóndi
aðeins sjálfri sér, ekki öðrum.
Unglingsár Margrétar voru henni
tárþung og erfið og hélzt slik lengur —■
það vita þeir vel, sem Margréti
þekktu, þótt ekki talaði hún um það
sjálf. Sú saga verður ekki rakin hér.
Hún er sigild sagna um ösku-
böskuna, sem sté úr öskustónni, og
varð drottning i riki sinu. Um alla
Austfirði og langt þar frá er Margrét i
Vatnsskógum þekkt sem drottning i
sinu riki
Upp úr 1932 verða kaflaskipti I lifi
Margrétar, en það ár afsalar faðir
hennar til hennar eyðibýlinu Vatns-
skógum, sem hann hafði eignast á þvi
merka ári 1918.
Bæinn sinn i Vatnsskógum byggði
Margrét þá upp með aðstoð föður-
bróður sins Ivars, sem var smiður
góöur bæði á járn og tré og grjót-
hleðslumaður þekktur eins og fleiri
þeir bræður.
,,.... á hamri, töngum, hefli og sög
hef ég löngum tekið”. endar ein visa
„Ivars heitins”, en svo nefndi Margrét
hann tiðast, er hún ræddi um hann.
Margrét, sem heima i sveitinni sinni
var alvallt nefnd Magga i Vatnsskóg-
um giftist aldrei, en jörð sina sat
hún og yrkti engu að siður i fjóra ára-
tugi og stundum meö litilli hjálp.
Margan veturinn var hún ein með
sinum Guði og skepnum sinum I frost-
um, kafaldsbyl og vetrarmyrkrum, en
„rafurmagn” fékk hún aldrei i
bæinn sinn, sem hún þó þráði og bað
um fram á seinustu stundu — „minn
bær er eini bærinn i dalnum, sem ekki
fær rafurmagn”, sagði hún. Henni var
sagt, að hún væri of einangruð og þvi
fékk hún ekki „rafurmagn” eins og
aðrir.
Hjálpin, sem hún leitaði eftir, kom of
seint.
Margrét skrifaði um sl. jól á minnis-
miða hjá sér: „Eftir afstaðin óveður
var stundum hringt til min, þegar ég
var orðin ein og spurt hvort ég væri
uppistandandi.”
Margrét kveður þá:
„Ég get ekki frosið fennt i kaf
eða fokið.
Ég er sterklega
studd og styrkt.
Eilifur Guð er góður,
hann nærir veikan gróður.
Af öllum, alstaðar, er að mér
hlynnt.”