Íslendingaþættir Tímans - 08.03.1975, Blaðsíða 9

þeirrar framkvæmdar, og Anna
Guömundsdóttir gaf dýrmæt kennslu-
tæki til skólans þar.
VII. „Sumarþrá sækir
að huga minum”.
A hinu snjóþunga vori 1916, sitjum
viö Halldór Ásgrimsson út viö glugga i
ainni kennslustofu gagnfræðaskólans
á Akureyri, sem veit að Vaðlaheiði.
Hlaðfenni er, sér ekki á dökkan dil,
heiðin ávöl af fönn, Akureyrar-
pollurinn greinist ekki. En það er
heiðrikur morgunn. Glampandi mai-
sólskinið leikur sér á snænum.
Við Halldór tölum um fannfergið —
tveir sveitapiltár, sem vita hvað vor-
harðindi þýða fyrir fölkið sitt og
fénaðinn heima.
Halldór réttir mér miða og segir:
„Taktu nú þessa stund i visu!” Ég
naga blýantinn litla hrið, krota svo
eftirfarandi bögu á blaðið og rétti hon-
um:
Allt er vengi vafið snjá,
— vetrar köldum linum (ath)
En sólin skin og sumarþrá
sækir að huga minum.
(Ath. linum = þ.e. dúkum eða
voðum)
Nú var hringt I kennslustund — og
Halldór stakk miðanum i vasa sinn.
Ég gleymdi visunni. En mörgum árum
seinna kenndi Halldór mér hana og
rifjaði upp tildrög hennar.
Okkur fannst báöum hún geyma
stundina frá 1916. Það gerir hún, af
þvi hún er einlæg.
En annað gerir mér hana lika hug-
stæða og hugljúfa nú, þegar ég er að
skrifa minningar um Halldór As-
grfmsson. Sumarþráin hefir alla ævi
veriöfylginautur hans. Hennar blær er
yfir verkum hans.
Mér er sem við sitjum enn við
gluggann á Akureyrarskólanum og
horfum hrærðir út i sólskinið ungum
augum.
VIII. „Minningin og
systir hennar
— Sorgin”.
„Laufin falla, dökknar drauma-
borgin.
Disir minar safna bleikum rósum.
Minningin og sý'Sitir hennar —
Sorgin.”
Þannig yrkir Gunnar Dal — og
mælist viturlega.
Mennirnir eru eins og lauf á greinum
Hfsmeiösins. Okkur dökknar fyrir aug-
úm, þegar vinir okkar deyja. Þaö
dimmir i borg draumanna.
islendingaþættir
Elín Sig mundsdóttir
Fædd 22. júll 1890.
Dáin 31. janúar 1975
Ég hef verið eitthvað ónóg sjálfri
mér, eins og stundum er sagt, viss um
að ég fengi fréttir. Svo hringir siminn,
og er ég látin vita að min kæra fóstur-
systir, Elin Sigmundsdóttir, hafi verið
að losna úr sinum jarðlifsböndum.
Guöi sé lof, hún var svo þreytt, búin áð
biða svo lengi.
Elin var fædd að Irafelli, Lýtings-
staðahreppi i Skagafirði. Nokkurra
ára gömul fluttist hún að Vindheimum
i Skagafirði, með foreldrum sinum,
Moniku Sigurlaugu Indriðadóttur og
Sigmundi Andréssyni.
Minningarnar streyma fram, 8 ára
barn kom ég til foreldra hennar, svo
það var hún, sem breiddi ofan á mig og
minnti mig á bænirnar minar, eftir aö
ég varð að fara úr foreldrahúsum.
Aldursmunur okkar var 8 ár, það er of
Gömlum mönnum — eins og mér —
finnst mikið til um lauffallið, — dauðs-
föll vina okkar allt i kring um okkur,
— starfsfélaganna, lifskoðana-
bræðranna, þóftufélaganna á aldar-
farinu.
Þá safna tvær disir rósum, sem voru
rauðar, er orðið hafa bleikar.
Disirnar eru systur: Minningin og
Sorgin. Og jafnvel gleðileg minning
veröur sorglegri en dapurleg minning
vegna hverfleikans og saknaðarins —
þvi sorglegri sem meira er misst.
IX. „Samt er gaman
að hafa lifað”.
Við Halldór Asgrimsson ræddum
eitthvaö um þessi efni i næstsiðasta
sinn, er við sáumst. Okkur kom
mikið til þess að eiga samleið á þvi
aldursskeiði. En seinna þegar ég óx
upp, skildi ég hvfe vel hún vildi mér
alla tið.
Ung fór hún að heiman og stofnaði
sitt eigið heimili með manni sinum,
Eggert Jónssyni frá Nautabúi, sem
var einn af glæsilegustu ungum mönn-
um i sveitinni. Hann er einnig horfinn
héðan fyrir allmörgum árum, en
dæturnar, tengdasonur og barnabörn
eru hérna megin við tjaldið. Það var
ómetanleg hamingja fyrir hana að
njóta umhyggju dætra sinna, Sólveig-
ar og Sigurlaugar, tengdasonar og
barnabarna þar til yfir lauk.
Ég var tvo vetur á heimili hennar i
Reykjavik, lærði þar margt sem kom
mér vel, er ég stofnaði mitt eigið
heimili, þvi reglusemi og umgengni öll
var eins og bezt mátti verða. En eitt
var það, sem snart mig mest, hve hún,
aðflutt sveitabarnið, þekkti marga
sem þörfnuðust hjálpar. Þá var ekki
ellilifeyrir eða neinskonar aðstoö frá
þvl opinbera, enda liðin meir en 50 ár
siðan. Það var hvorki mælt eða vegiö
sem hún lét af hendi rakna, og þar
vissi vinstri hönd ekki hvað sú hægri
gerði. Mér er sérstaklega minnisstæö
gömul einstæðingskona, gleöin hennar
og þakklætið eru mér ógleymanleg.
Svona var Elin.
I huga minum rúmast varla allt það
þakklæti, sem ég vil senda fyrir alla
hennar góðvild og vináttu við mig og
börnin min, sem hún hefur náð til.
Þetta eru aðeins örfá minningarbrot,
sem ég sendi með ástarkveðju fyrir
allt. Guð blessi hana og ástvini hennar
alla. Steinunn Hjálmarsdóttir.
saman um, að við vildum ekki hafa
farið á mis við að njóta þess að lifa
langa ævi. Við gripum til orða Arnar
Arnarsonar, sem báðir kunnu — og
allir eiga að kunna „Samt er gaman að
hafa lifað svo langan dag” — og skoða
„gamlar myndir”.
Höfundur tilverunnar er auk þess
svo nærgætinn, að hann leyfir
lifsþyrstum sálum að ala með sér
bjarta trú og glaða von um fagnaðar-
rikt framhaldslif handan við dapur-
lega gröf og dimmleitan dauða.
Nýjar myndir. Nýir skólar. Ný og
heillandi viðfangsefni i eilifum heimi.
Karl Kristjánsson.
9