Íslendingaþættir Tímans - 22.11.1975, Blaðsíða 6
f. 23.8. 1957
d. 17.8 1975.
Hví hefur þú hikað,
hamingju vorrar hjól?
Hvf hneigir þú höfuð,
heilla vorra sól?
Hví hefur þú, Guð vor, heimtað
hann, sem var ættar sinnar skjól?
Hann sem af hjarta
huga sinn i skauti þinu fól.
Vist er um það, að er elskuiegum
frænda okkar, Arnþóri Gautasyni, er
svo skyndilega svipt á braut úr okkar
jarðnesku tilveru, þykir okkur föður-
systkinum hans og vinum, sem hjól
hamingju vorrar hafi hikað — stöðvazt
i bili — og heillasól vor drúpi höfði i
vanmátta sorg. Svo stórt er það skarð,
er nú hefur verið i knérunn höggvið, að
okkur þykir sem þar verði seint um
bætt. Kemur þar fyrst til, að við fylgd-
umst með Arnþóri vaxa og þroskast
frá litlu barni til efnilegs ungs manns
og einnig hitt, að hann hafði til að bera
óvenju sterkan og geislandi persónu-
leika, sem einmitt var i öflugri þróun,
er hann hvarf okkur sjónum. Frá
barnsaldri hafði hann farið eigin leiðir
og haft sjálfstæðar skoðanir, sem hann
var ófeiminn við að láta i ljós Nú voru
þessir eiginleikar farnir að koma fram
i ótviræðum foringjahæfileikum þessa
unga manns, sem þó hefði aldrei
harður og óvæginn leiðtogi orðið,
vegna hjartahlýju sinnar og bliðrar
lundar, sem þeir þekktu bezt, er
kynnzt höfðu persónugerð hans
nánast.
Hann var ekki sú manngerð, er kom
fagnandi til allra, en þegar kynni
höfðu tekizt var ekki um betri og
tryggari vin að ræða. Orðvar var hann
og vandur að meðulum, svo sérstakt
mátti teljast um ekki eldri dreng.
Það er sár reynsla að horfa á bak
slikum frænda, fullum lifsþrótti og fá
ekki að njóta hans um ókominn ár. En
það er huggun i harmi, að við eigum
um hann bjartar minningar, sem
einkennast af lifsgleði hans og hjarta-
hlýju.
Foreldrum hans, bræðrum, afa og
ömmu svo og öllum, er nú syrgja hann
sárt, biðjum við guðs blessunar.
Þér, elsku Arnþór, þökkum við allt,
sem þú gafst okkur þau tæpu 18 ár,
sem við fengum að hafa þig.
Föðursystkin.
WESSinL
Arnþór Gautason
Guðmundur E.
bóndi Lida-Kroppi
Laust fyrir aldamótin siðustu reistu bú
að Litla-Kroppi i Borgarfirði, þaú
hjónin Olöf Siguröardóttir og Eggert
G. Waage og bjuggu þar á meðan
heilsa og aldur entist. Þau eignuðust
sex börn, fjórar dætur og tvo syni, sem
öll komust tii fullorðinsára. Einnig
tóku þau fósturdóttur, nýfædda, er ólst
upp hjá þeim sem hún væri þeirra
barn, enda hefur sú kona sýnt æsku-
heimilinu dótturlega rætkarsemi alla
tið.
Vorið 1940 tók yngri sonurinn, Guð-
mundur, við búinu á Litla-Kroppi og
bjó þar til dauðadags, en hann lézt
sunnudaginn 24. ágúst 1975 á Sjúkra-
húsi Akraness.
Er hann fimmta systkinið sem flytur
6
vfir landamærin. Eftir lifa af þeim
mannvænlega hópi yngsta systirin og
fóstursystirin, sem var þeirra yngst.
Guðmundur var fæddur á Litla-
Kroppi 29. juni 1909 og átti aila ævi
heimili þar. Hann var tengdur þeim
stað órjúfandi átthagaböndum og varö
að þeirri ósk sinni að þurfa ekki að
fara þaðan fyrr en yfir lauk.
Vorið 1940 kvongaðist Guðmundur
Sveinborgu Jónsdóttur, ættaðri af
Vestfjörðum, myndarlegri konu og
húsmóður, sem hélt uppi þeirri gest-
risni, er rikt hafði i búskapartið Ólafar
og Eggerts og henni var meðfædd og
eðlislæg. Sveinborg og Guðmundur
eignuðust tvo syni, Viðar, sem er lög-
reglumaður i Reykjavik, kona hans er
Waage
íslendingaþættir