Íslendingaþættir Tímans - 19.06.1976, Síða 2

I þessu sambandi má minnast á að
Kristján hafði ætið að minnsta kosti
eina kii og fáeinar kindur. Var að þvi
nokkur búbót þar sem afurðir voru
góðar. Kristján var ágætur hirðir, nat-
inn og aðgætinn. Einkum mun honum
hafa látið vel að hirða nautpening.
Snemma fór Kristján að spila á
harmoniku. Hafði hann næmt eyra
fyrir músik og yndi af henni. Hann
spilaði i mörg ár fyrir dansi á sam-
komum á Dalvik og viðar. Var hann
eftirsóttur vegna góörar kunnáttu.
Mér er i minni hversu dofnaöi yfir
dansinum, þegar Kristján tóksér hvild
og annar spilaöi að nýju. Má fullyrða
að marga glaöa stund var hann búinn
að veita Svarfdælingum með list sinni.
Sjálfur hafði hann óblandna ánægju af
þessari iþrótt. Og löngu eftir aö hann
hætti að spila á skemmtunum tók hann
margoft nikkuna sina og teygöi hana
af leikni. Var það tómstundaiðja hans
framá efri ár.
Kristján hafði mikla ánægju af að
spila á spil, enda slyngur spilamaöur.
Þótti honum góö skemmtun aö taka
slag með kunningjunum, en leiður
varð hann, ef hann spilaði af sér, sem
ekki kom vlstoft fyrir. Til dægradval-
ar haföi hann löngum að glima við
bridgeþrautir, sem birtust I blööum og
hann náði i.
Arið 1927 urðu straumhvörf i lifi
Kristjáns. Þá gekk hann að eiga eftir-
lifandi konu sina Þóreyju Friöbjarnar-
dóttirfrá Efstakoti við Dalvik. Reynd-
ist hún farsæll förunautur og sambúö
þeirra varö með ágætum. Þórey hefur
verið ákaflega glaövær og léttlynd,
forkurdugleg og hjálpsöm. Engin auð-
legð var i búi þeirra, en meö atorku og
spameytni tókstþeim að sjá heimilinu
vel farborða. Liklega rýmkaöist
hagurinn eftir þvi sem árin liöu. En þó
að ekki væri rikidæmið var heimili
þeirra snoturt og hlýlegt og gestrisni
og ljúfmannlegt viðmót húsráðenda
laðaði að. Urðu þvl margir til aö sækja
þau heim. Ég hef oft átt skemmtilegar
stundir iNýjabæ. Þá var margt skraf-
að og um ýmislegt deilt. Kristján var
ákveðinn i skoöunum og fór ekki dult
með þær. Hann gat orðið býsna harö-
skeyttur i orðasennu og oft bæði
glettinn ogertinn, en ávallt drengileg-
ur og þvi prýðilegur viðmælandi.
Börn þeirra hjóna er upp komust
eru:
Jóna húsfreyja i Reykjavik gift Flosa
Sigurbjömssyni kennara, þau eiga
dreng og stúlku. Július netagerðamað-
ur á Dalvík, kvæntur Ragnheiði Sig-
valdadóttur. Þau eiga þrjá sonu. Frið-
björn bifreiðasmiður i Reykjavfk,
kvæntur Laufeyju ölafsdóttur. Þau
eiga þrjár dætur.
Kristján var einkar samvizkusamur
og trúverðugur og þvl leysti hann
Guðrún
Guðmunds-
dóttir
frá Minnibæ
í Grímsnesi
Fædd 8. 10. 1884
Ðáin 7. 5. 1976
Minningar góðar geymast mér hjá
sem gleðja minn hug og mitt sinni,
er kom ég i heimsókn svo litil og smá
og lék mér i stofunni þinni.
Nú vil ég þakka þaö amma min góð
að allt gott þú vildir mér sýna,
og færa þér lika min fegurstu ljóð Guð geymi þig.
þá flyturðu I sveitina þina. Þinsonardóttir Dýrborg.
Hún amma okkar kæra, er farin heim til sin
til fyrirheitna landsins þar sólin heitust skin
viö kvöddum hana siðast, I hvitu rúmi hún var
og hvisluðum blessuð amma, en fengum ekkert svar.
En amma hún var sofnuð, og svaf nú værum blund
sjálfsagt lika búin vel að ávaxta sitt pund
við gengum hljóð i burtu, en glöö þó vitum það
að guð mun búa ömmu bjartan og hlýjan stað.
Blessuö sé minning hennar.
Dýrborg og Þröstur.
Nú kveö ég þig mamma, og klökk er min brá
kærustu þökk fyrir allt gott þér frá
gæa mln mest var að gleöjast með þér
og gæzkurik ást er þú auðsýndir mér.
Þin minning mun lifa I hjartanu heit
þá hugur minn reikar I fallega sveit
en nú ert þú horfin I himininn inn
ég hljóðlega signi yfir legstaðinn þinn.
Ragnar og Unnur.
verkin vel af hendi. Loforð hans
brugöust ekki. Hann var hógvær og
hlédrægur, óáleitinn, en leyföi engum
að troöa sér um tær. Hann var skap-
mikill nokkuð, en hafði býsna gott hald
á geði slnu. Liklega var hann ekki
nægilega jafnlyndur. En alls staðar
kom hann sér vel og naut vinsælda.
Kristján hafði þroskaöa réttlætis-
kennd og þvl var hann stundum bitur
út i tilveruna vegna ranglætisins, sem
honum fannst blasa svo vlða við auga.
Hann gat illa sætt sig við misskiptingu
llfsgæðanna og iiafði samúð með
smælingjunum og var málsvari
þeirra, ef honum þótti á þá hallað.
Hann var trygglyndur og vinfastur, en
lét sér ekki tltt við alla. Vel var hann
minnugur á þann greiöa, sem hann
naut hjá samferöamönnunum og var
þakklátur fyrir.
Kristján var stálhraustur lengi fram
eftir ævi. En fyrir allmörgum árum
bilaðiheilsan, svo að sjómennsku varð
hann að hætta, enda hafði hann áöur
orðið fyrir slysi, sem gerði honum
öröugra að vinna störfin á sjónum-
Eftir það sinnti hann ýmisskonar land-
vinnu, einkum fiskaögerð. Var hann
þar prýðilega hlutgengur, til dæmis
þótti hann sérstaklega góöur flatn-
ingsmaöur. Slðustu árin var hann svo
íslendingaþættir