Íslendingaþættir Tímans - 19.06.1976, Blaðsíða 6

Daviðssyni, búsett á Siglufirði. Hrefna
Björggift Kjartani Bjarnasyni, búsett
i Keflavik, og Hildur Valdis nemandi á
Reykjum i Hrútafirði.
Nú verða aftur þáttaskil i lifi Unu.
Vorið 1968 kemur hún til okkar hjón-
anna vestur að Gauksmýri, þar höfð-
um við þá búið i eitt ár. bar kynntist
hún siðari manni sinum Þorkeli
Einarssyni byggingameistara,
Efra-Vatnshorni, fór hún til hans sem
ráðskona með yngstu dóttur sina. bau
giftust skömmu siðar og fylgdi Una
manni sinum tilýmissa staöa þar sem
hann hafði verkefni hverju sinni. Vorið
1973 fóru þau aftur að Efra-Vatns-
horni, og mun Þorkell hafa gert það
fyrir Unu þvi að hann skildi hve mjög
hún unni sveitinni og hafði saknað
hennar öll þau ár er hún bjó annars
staðar. A Efra-Vatnshorni kunni Una
'vel við sig, og tók til óspilltra mála við
búskapinn. Störfin voru Unu létt og
flautaði hún uppáhaldslögin sin við
vinnuna, Beethoven, Brahms eða
Schubert. Enda þótt hún hlyti ekki tón-
listarkennslu, var hún ótrúlega fróð
um tónlist, las allt erhún náði i af ævi-
sögum meistaranna. Var hún sem dá-
leidd er hún hlýddi á sigild tónverk i
hljóðvarpinu. Engan þekki ég er lofaði
eins hina æðri tónlist hljóðvarpsins
sem Unu. Má meö sanni segja að
hljóðvarpið var hennarbezti vinur, þvi
aðstaða hennar i lifinu leyfði ekki að
hún sækti tónleika, sem hefði þó sann-
arlega gefið henni mikla lifsfyllingu.
En skjótt bregður sól sumri. í febrú-
ar 1975 var svo komið að Una varð að
leita læknis og nam það engum togum
hún var send suður til Reykjavikur til
frekari rannsókna. Hinn endanlegi
dómur er upp kveðinn og þeim dómi
veröum við öll að hlita. í rúmt ár leið
Una einhverjar hinar mestu þrautir
sem mannlegur likami fær þolað. Hún
barðist sem hetja við ógnir sjúkdóms-
ins, en hugur hennar var æði oft heima
á búinu hennar, þvi þangað þráði hún
ákaft að komast. Hugur og hjarta Unu
var heilt og trútt hugsjón sinni til
hinztu stundar, unz sál hennar sveif á
braut til bjartari og betri heima, þar
sem ég vona að hún finni þann hljóm-
grunn sem hún i lifi sinu stööugt leitaði
að.
Það er erfitt að skilja og sætta sig
við að Una sé að eilifu horfin okkur
sjónum, aldrei sjá hana brosa þessu
lifsglaða b jarta brosi, sem fékk alla til
aö gleöjast með henni. Aldrei oftar að
heyra spaugsyrði hennar, sem ævin-
lega gátu leyst hverja þraut og gert
gott úr öllu. Það var þó eigi svo að Una
væri skaplaus, en óvenjumikill herra
geðs síns. Raunar sá þaö enginn þó
hún skipti skapi, enda bar það ekki oft
við. Henni var þaö ógjarnt að skipta
Gunnar
Jónsson
frá Vogalæk
Kveöja frá afabörnum.
Fæddur 25. marz 1909.
Dáinn 16. apríl 1976.
Gunnar afi er dáinn, hann sem
ætlaði að vera hjá okkur á Selfossi um
páskana. Minningarnar streyma
gegnum hugann, tárin koma i augun
ósjálfrátt. Ég sem er elztur okkar sem
þessar linur rita mundi eftir þvi að ég
hafði lesið i Bibliunni, að þeir sém
trúa á guð þurfi ekki aö hræð-
astdauöann. Þá trú hafði afi, þaðhefur
verið dýrðlegt fyrir hann að
koma i nýja staðinn rétt fyrir páska-
hátiöina þvi þeir vinir sem hann
var búinn að fylgja siðasta spölinn
hafa tekið á móti honum og leitt
hann inn i dýrðina. Minningarnar
um afa okkar eru góðar, það voru ekki
litlir jólapakkarnir sem afi gaf okkur,
fyrstu árin falleg leikföng, seinna bæk-
ur, föt og gott i munninn. Hann gladdi
okkur oftar en á jólum, þegar hann var
á ferð átti hann það til að taka upp
um skoðun eða breyta ákvörðun, er
hún á annað borð var búin að taka
hana.
Systir min kær, er ég lýk þessum lin-
um, þá er mér efst i huga þakklæti til
þin fyrir allan þann kærleika sem þú
sýndirheimili minu. Börnin min og við
hjónin þökkum þér hrærðum hjörtum
og biðjum þér blessunar Guðs i bjart-
ari og betri heimi. Undir þá ósk veit ég
að allir þinir nánustu vilja taka með
mér. Móðir okkar, sem nú er þrotin
kröftum eftir þrotlaust strit langrar
ævi.Systkini okkaröll, frændur og vin-
ir.
Börnum þinum votta ég djúpa sam-
úð og bið góðan Guð að vaka yfir heim-
ilum þeirra. Megi minning þin verða
þeim uppspretta þess kærleika sem
gerir mannlifið gott og fagurt.
Eftirlifandieiginmanni þinum vil ég
af alhug þakka fyrir öll góðu árin er
hann gaf þér. Sömuleiðis stjúpbörnum
veskið og láta seðil i lófa en láta aur-
ana úr vasanum I kisusparibaukinn
hennar Sólveigar sem er þriggja ára,
hún man vel eftir Gunnari afa og spyr
oft um hann. Viö yitum aö hann gladdi
fleiri börn en okkur og sum kölluðu
hann afa. Ég sem þessar fátæklegu
linur rita á að fermast eftir nokkra
daga, ég er viss um að afi verður viö-
staddur, þegar ég krýp við altarið. Þá
skal ég biðja fyrir elsku afa. Við þökk-
um allt sem hann hefur fyrir okkur
gert. Blessuð sé minning hans.
Sólveig Arndís,
Asta Maria,
Þröstur.
þinum, sem ég held að hafi lært að
meta þig að verðleikum og sýndu það i
verki, er á reyndi. Ollum sem reyndu
eftir mætti að létta þér langa og
stranga sjúkralegu, bæði utan sjúkra-
hússins og innan, þakka ég af öllu
hjarta.
Systir min kær, „þótt sjónum min-
um falin sértu, ég alla daga minnist
þin”.
Þegar liður léttur blær um dalir.n
og ljúi'ir berast tónar inn til min
þá streyma fram i hug mér horfnar
myndir
um hjartansleynigöng fer harmur sár.
Nú æðaþurrar eru lifs þins lindir
og lokaðar um eilifð þinar brár.
Vertu sæl, systir min, vertu sæl.
Jónina Hallgrimsdóttir
frá Hrafnabjörgum.
6
íslendingaþættir