Íslendingaþættir Tímans - 19.06.1976, Side 7

Guðjón Guðmundsson
Svarfhóli
Þegar góöur vinur og samferöamaö-
Ur er kvaddur til þeirrar feröar, sem
®Hir eru skyldaöir til, er eins og þáttur
úr manns eigin lífsþræöi slitni. Og
^annski er þaö svo, aö manni ómeövit-
a& slitnar lifsþráöurinn smátt og
smátt, þar til siöasti þátturinn brestur
°8 seinasta feröin hefst.
S-.janúar s.l. lézt á Sjúkrahúsi Akra-
ness Guðjón Guömundsson, bóndi á
^varfhóli i Hraunhreppi. Guöjón fædd-
lst 31. ágúst 1893, og langur starfsdag-
Ur var aö baki, er gengið var til hvfld-
ar.
Ég mun ekki i þessum fáu linum
rekja ártöl eða æviatriði þessa vinar
jnins. Þau eru okkur, sem þekktum
nann, kunn. Aörir munu láta sig slika
uPptalningu litlu máli skipta.
Þó ég þekkti Guöjón frá bernsku,
ndfustekki kynni okkar aö ráði fyrr en
u|n 1948. Ég stundaði þá mikið inni-
vinnu, en var búinn aö fá veiöibakteri-
una og vissi, aö Guöjón átti land að
jaxveiðiá. Ég simaöi til hans og falað-
lst eftir veiöileyfi, sem reyndist auö-
‘engiö. Viö vorum báöir haldnir þeirri
áráttu að hafa gaman af stangaveiði,
°g ræddum við oft um þau mál. Kenndi
j*u&jón mér margt I því efni, þvi aö
nann var snjall stangveiöimaður. Eftir^
ég settist að á ökrum og varö að-
111 að vatnasvæöi Hitarár, urð-
Urn við, ásamt öörum landeigendum,
aöilar aö stofnun Veiðifélags Hit-
arár- Ekki gekk sú félagsstofnun
atakalaust, sem og oft vill veröa, er
Sltt sýnist hverjum og mörg og ólik
sJónarmiö þarf aö sætta og sameina.
°kkur Guöjóni greindi á I þessu máli,
ag deildum viö stundum allfast. Ég
*ann þá, aö viö drengskaparmann var
a& eiga, enda skildu þessar deilur eng-
atl kala eöa óvild eftir sig.
En þó aö honum þætti ekki að öllu
leyti rétt aö málum staðiö i sambandi
V'Ö félagsstofnunina og leigu á vatna-
Sv®ðinu, tók hann af heilum hug þátt i
élagsstarfinu, sótti alla fundi og
ylgdist af áhuga meö þeim fram-
av®mdum, sem samiö var um viö
eigutaka. Sérstaklega fylgdist hann
Saumgaefiiega með lagningu fiskvegar
P®88. sem geröur var viö Kattarfoss,
ís|endingaþættir
og fagnaöi þvi að fljótlega varö vart
viö lax ofan viö fossinn.
Ymsirtöldu Guöjón deilugjarnan, er
mál voru rædd, en hann vildi gera sér
sem gleggsta grein fyrir eöli hvers
máls og hafa það, sem sannast var og
réttast. Hálfur sannleikur var honum
enginn sannleikur.
Með Guðjóni er horfinn úr okkar litla
félagi áhugasamur og traustur félags-
maður. Viö slika menn er gott aö deila.
Þær deilur geta orðið hvassar, en eru
alltaf hispurslausar og hreinskilnar,
og enginn þarf að óttast klækishögg af
hendi slikra manna.
Ariö 1925 kvæntist Guðjón Málfriði
Þorbergsdóttur frá Syðri-Hraundal.
Hygg ég, aö segja megi um hjónaband
þeirra sem fornar bækur greina frá
oröagrannt: ,,og voru þeirra samfarir
góöar”. Þau eignuöust einn son,
Bjarna Valtý. Hefur hann starfað á búi
foreldra sinna og verið þeirra stoö og
stytta. Ég veit, að það eru fáar fjöl-
skyldur, þar sem jafnmikil ástúö og
eindrægni rikti og innan þessarar litlu
fjölskyldu. Það fann maöur glöggt,
þegar komiö var aö Svarfhóli. Ekki
aöeins fjölskyldan, heldur og gamli
bærinn, bauð gest, er aö garöi bar, vel-
kominn og tók honum opnum örmum.
Þar var ekki um háan eöa lágan aö
ræöa, — allir voru jafnvelkomnir og
allir settir viö sama borö. Þessara
áhrifa veröur ekki vart nema þar sem
samhugur og eindrægni rikir. Það var
lika oft svo, aö lengur var staldraö viö
en ætlað var, er gengiö var í hlaö.
Margt bar á góma og margt rifjaö upp,
bæði fornt og nýtt. Guöjón var minn-
ugur og sagöi skemmtilega frá, enda
margs aö minnast frá liöinni ævi. Eng-
ir hafa lifaö aöra eins byltingartima og
það fólk, sem hóf störf á fyrsta tug
þessarar aldar, menntunarsnautt og
efnalitiö, en rikt af bjartsýni og dugn-
aöi ruddi þaö öllum hindrunum úr vegi
og tókst, ásamt þeim, sem á eftir
komu, að gera tsland aö þvi velferöar-
riki, sem viö búum viö i dag. Viö skul-
um vona, aö eftirkomendur okkar,
meö alla þá menntun og tækni, sem
þeim er upp i hendur lögö, lyfti þvi
þrepi hærra en okkur, forverum
þeirra, entist þrek til.
Mér kemur i hug er ég skrifa þessar
linur, atvik úr fyrstu haustleit, sem ég
var sendur i. Veðri var svo háttaö leit-
ardagsmorguninn, aö þoka var og
rigning, er við riöum inn meö Hitar-
vatni, inn að Tjaldbrekku, þar sem
skipaö var í göngur. Ég var sendur i
efstu. göngu á Vatnshliö.
Ég gekk hratt upp hliöina, og er upp
var komið, settist ég niöur, losaöi mig
við steinvölu, sem ég haföi fengiö i
annan skóinn, og kastaöi mæöinni. Ég
stóö upp og hélt af staö i gönguna. Stytt
haföi upp, og þokunni var aö létta. 1
hliðinni niöur meö vatninu birtist hver
sólskinsbletturinn af öðrum, sem boö-
uöu hlýjan og sólrikan dag. Þannig er
mannsævin. Þar skiptast á skin og
skuggar, kuldi og hlýja.
Ég hef setzt niður um stund og látiö
hugann reika yfir gengna slóö og rif jaö
upp minningar um kæran samferöa-
mann, sem gott var aö kynnast. Þau
kynni voru björt og hlý.
Og um leiö og ég stend upp og held
áfram þeirri göngu, sem ólokið er,
sendi ég honum minar beztu þakkar-
og fararheillakveöjur.
Ólafurá ökrum
7
I