Íslendingaþættir Tímans - 27.08.1977, Blaðsíða 6

eftir honum þar sem hann stóö viB
gluggann i stofu 1 i gamla kennara-
skólanum viö Laufásveg. Mér varö
starsýnt á hann. Hann sagöi fátt I
fyrstu. Viö vorum ekki fljótir aö kynn-
ast en kynnin entust þeim mun betur
og uröu hvaö nánust nú á siöari árum.
Þaö er skemmst frá aö segja, aö
betri félaga og nánari vin hef ég aldrei
eignazt. i skólanum háöum viö marga
hildi saman, einkum á málfundum, er
stjórnmál voru rædd. Þá var mönnum
heitara I hamsi i pólitiskum umræöum
en nú á dögum. Viö höföum okkar
utópiu uppá vasann og trúöum á nýjan
og betri heim eins og ungum mönnum
er titt. A þeim árum kom vel I ljós,
hverjum hæfileikum Steinar var
gæddur. Hann var fróöleiksfús
glöggskyggn á málefni og þungur á
bárunni sem ræöumaöúr. Kimnigáfa
Steinars var ómenguö sem fyrr segir.
Glaöværöin og glettnin leiftruöu oft af
honum I hópi okkar bekkjarsystkin-
anna. Leikari var hann góöur, sá
fremsti I okkar flokki, og ósjaldan kom
hann okkur til aö hlæja á kvöldvökum
og árshátiöum skólans. Viö bekkjar-
systkinin höföum allan veg og vanda
af þessum samkomum, skemmti-
kraftar voru aldrei aöfengnir. Við vor-
um samhent og sjálfum okkur nóg,
þótt efni væru smá, enda áhugamálin
ærin. Um helgar heimsóttum viö hvert
annaö og deildum oft um skáldskap og
politik langt fram á nætur. Viö fórum
iöulega I leiki. Mikiö var sungiö.
Stundum var fariö upp á Rauöavatn á
skauta. Ferðin noröur I land aö
kennaraprófi loknu veröur okkur öll-
um ógleymanleg. Þessi skólaár voru
dýrlegir dagar. Og Steinar var sá sem
mest jók á fögnuöinn. Hann var jafnan
framalega i okkar flokki, hvaö sem viö
tókum okkur fyrir hendur.
Þaö er ekki áhlaupaverk aö koma
upp 5 börnum. Efni voru ekki mikil á
frumbýlingsárunum hjá Steinari og
Helgu. Þau hófu búskap meö tvær
hendur tómar. Meö atorku og dugnaöi
tókst þeim aö koma börnunum vel á
legg og byggja upp hlýlegt og myndar-
legt heimili, sem ber smekkvisi þeirra
beggja fagurt vitni. Þetta heimili er
orölagt fyrir gestrisni og höföings-
skap. Hvergi er betra aö koma en þar.
Þær eru ófáar unaðsstundirnar, sem
viö Rannveig höfum átt meö þeim
hjónum aö Skipholti 42 á undanförnum
árum.
Ég minnist siöustu samræöna okkar
Steinars. Hann talaöi um mannlffiö,
um manngildi og manndómsþroska,
iðnvæöinguna og hagvaxtarböliö,
mengun og lifvænlegt umhverfi, rétt-
láta skiptingu llfsgæöanna, auö og ör-
birgö og fleira, sem brennur á vörum
manna i dag.
í þessum oröræöum birtist llfsviö-
horf Steinars, sem ég hygg aö læsa
megi Ieina málsgrein: „Þvi aö ekki er
guösríki matur og drykkur heldur rétt-
læti og friður” (Páll postuli i Róm-
verjabréfinu).
Meö sárum söknuöi og eftirsjá kveö
ég vin minn, Steinar Þorfinnsson.
Endadægur hans kom allt of fijótt. En
sárastur er harmur eiginkonu hans og
barna. Við Rannveig og börn okkar
sendum þeim og öörum nánum ætt-
ingjum kærar kveöjur.
Þaö mun seint fenna i spor Steinars
Þorfinnssonar, minningin um hann
mun lengi lifa.
Ingólfur A. Þorkelsson.
t
Styrkur er stofn fallinn.
Tryggur maki, traustur faöir.
Mikill aö manndómi,
gildur aö gjörvuleik.
Yfir móöuna miklu,
fyrir aldur fram,
kvaddur fjörvi frá.
Steinar Þorfinnsson var fæddur aö
Bitru i Hraungeröishr. i Arnessýslu 12.
maí 1922. Foreldrar hans voru Þor-
finnur Jónsson, lengi kunnur veitinga-
maður I Tryggvaskála, og síðari kona
hans, Steinunn Guönadóttir frá Tungu-
felli. Þau voru bæöi prýöilega gefin,
mestudugnaöar og sómahjón,komin
af vel metnum og traustum stofnum I
bændaátétt Arnesinga.
Steinar lauk prófi frá Kennaraskóla
Islands 1948 og hóf sama ár kennslu
viö Melaskólann I Rvlk. Reyndist hann
brátt hinn ágætasti starfskraftur, enda
vann hann sig þar upp aö vinsældum,
virijingu og trausti, svo aö hann varö
þar yfirkennari 1966 og allt til dánar-
dags 10 þ.m. Auk skólastarfsins vann
Steinar allmikiö hér I borg m.a. i lög-
reglunni á timabili. Alls staöar var
hann jafnvel liðinn og virtur, bæöi af
samstarfsfólki, nemendum og yfir-
boöurum. Viö, sem þekktum hann
bezt, skildum þaö lika vel. Hann haföi
tileinkaö sér af mikilli kostgæfni allt
hiö bezta I kennaramenntuninni og
bætti þar jafnan við eftir föngum. Þar
inn I fléttaöist sálfræöileg íhygli á
öllu, sem viökom umgengnisháttum,
ekki einungis gagnvart nemendum,
heldur og öllum og öllu, sem hann
hafði eitthvaö meö aö gera. Grundvöll-
ur þessa var þó aö sjálfsögöu meö-
fæddir og þjálfaðir eiginleikar, svo
sem skapfesta og hógværö, ásamt
skarpri greind og vlösýni. Auk hinna
föstu atvinnustarfa, vann Steinar mik-
iö aö félagsmálum kennara. Þar
ávann hann sér einnig traust og virö-
ingu, og þar mun ekki hvaö sizt hafa
reynt á hina eölislægu sanngirni hans
gagnvart skoöunum annarra á öllum
sviöum.
Steinar var ljóöelskur og hagmæltur
vel, söngvinn, spilaöi á hljóöfæri og
iökaöi kórsöng. Slikir hæfileikar eru
oft ríkir þættir I heilbrigöu og þrosk-
andi félags- og skemmtanalífi, enda
var ánægjulegt aö vera samvistum
meö honum á góöra vina fundum.
11. júlí 1952 kvæntist Steinar
Jakobinu Helgu Finnbogadóttur frá
Hafnarfiröi, mikilli afbragöskonu.
Uröu þau samhent um aö skapa sér
heimili, er I senn væri skemmtilegt og
hamingjurlkt. Meö miklum dugnaöi
þeirra beggja, ásamt þeirri giftu, sem
þeim hefir fylgt, haföi þeim einmitt
tekizt aö stofna og búa upp slíkt heimili
aö Skipholti 42 hér I borg. Þar hafa þau*
svo búiö viö mikla fegurö I öllum skiln-
ingi, ásamt 5 börnum sínum, hiö
yngsta þeirra nú um fermingaraldur.
Kennarastéttin hefir misst merkan
og mikinn starfsmann úr rööum sln-
um. Það er sárt. En sárastur er þó
missirinn hjá eftirlifandi konu og
börnum. ómetanleg huggun er þó þaö,
aö öll börnin eru hin mannvænlegustu
og líkleg til þess aö veröa stoö og
styrkur móöur sinnar, og góöir og nýt-
ir þegnar þjóöfélagsins, i anda hins
látna fööur og mikilhæfu móöur.
Ég kveö svo Steinar, frænda minn og
heimilisvin meö innilegri þökk fyrir
langa og umfram allt góöa og þrosk-
andi kynningu og samskipti. Sú kveöja
er jafnt fyrir hönd konu minnar og
barna okkar. Votta ég svo konu og
börnum Steinars, systkinum hans og
öllu vinum og vandamönnum mina
dýpstu samúö.
„Þar sem góöir menn fara eru Guös
vegir.” Og þótt sárt sé aö missa og
sakna, þá er þósennilega flestum mest
viröi, þegar frá liöur, aö hafa góðs og
mikilla mannkosta manns aö sakna og
minnast. Rvk. 15. marz 197)
Halldór Guöjónsson
t
Þaö er meö söknuö i huga, aö ég sest
nú niður til aö festa á blaö nokkrar lín-
ur til aö minnast látins vinar míns,
Steinars Þorfinnssonar, kennara. Þaö
er erfitt aö þurfa aö trúa þvi, aö hann
sé ekki lengur hér meöal okkar sem
áttum hann aö félaga og vin.
Hann haföi aö vlsu kennt lasleika á
s.l. ári en úr þvi geröi hann sem
minnst þótt hann legðist inn á Borg-
arspitalann I byrjun nóvember s.l. til
uppskurðar, datt mér I fyrstu ekki I
hug aö alvarlegt væri aö. Sterk. llk-
amsbygging og heilbrigt liferni veita
6
islendingaþættir