Íslendingaþættir Tímans - 09.03.1978, Blaðsíða 5

En Drottinn i kærleika bætir þaö bezt,
Hann byrðarnar léttir I trú.
Við þökkum þér ástúð um ævinnar stig
og allt sem þú varst okkur hér,
Guö launi þér, sonur, og leiði enn þig
hvar lffið nýtt brosir við þér.
Ó, hjartkæri sonur, hve söknum við þin
þvi samvist þin kær okkur var.
Hvar ljósið Guðs bjarta á lifshæöum
skin
hve ljúft mun að sjást aftur þar.
,,Þegar brotnar bylgjan þunga,
brimið heyrist yfir fjöll.
Þegar hendir sorg við sjóinn,
syrgir, tregar þjóðin öll.”
Þegar mér barst sú harmafregn að þú
hefðir farizt með báti þínum, Pólstjörn-
unni, þann 17. des. siðastliðinn, rifjaðist
upp fyrir mér samtal okkar frá síðast-
liðnusumri, erég hitti þig á heimili þínu.
Þú varst einn heima og ég hafði Utinn
tima til aö stoppa. Þú sagðir þá við mig,
að næst þegar ég yrði á feröinni vestur á
Ströndum skyldum við gefa okkur tima til
að spjalla samanogrif ja upp gamla daga.
Nú er það ljóst, að það veröur á öörum
staö en heima á Ströndum sem við hitt-
umst næst, og þess veena skrifa éo mí
þessar fáu linur til þin, sem kveðjuorð og
þakklæti fyrir vináttu þina öll þessi ár.
Við ólumst upp saman á Reykjafirði öll [
fjögur, þú og Bjarni bróðir þinn hjá afa
ykkar, ég og Halla konan þin, hjá Carli
Jensen i næsta húsi.
Ekkert okkar hafði neitt verulega af
foreldrum að segja og þess vegna urðum
viðkannski enn samrýmdari en ella. Okk-
ur leið þó öllum mjög vel i uppvextinum
og höfðum ekki yfir neinu að kvarta, en
það er kannski meira enhægt var aö segja
um unglinga I þá daga, sem ólust upp utan
foreldrahúsa.
Við strákarnir lékum okkur saman, oft-
ast i fjörunni. Þegar brimar við sandinn,
höfðum við það að leik að hlaupa undan
bárunni, elta þær á útsoginuoghlaupa svo
undan þeim til baka. Fulloröna fólkiö
sagöi aö við mættum ekki gera þetta, þvl
ef við dyttum, tæki sjórinn okkur. Við
lögðum ekki trúnað á þaö. Viö áttum okk-
ur drauma eins og aðrir unglingar um
hvaö við ætluðum að~ve"rða þegar við vær-
um orðin stór.
Ég ætlaði að verða skáld, yrkja kvæöi
og skrifa sögur, Bjarni bróöir þinn ætlaði
aö búa til lög og þá kannski við kvæðin
min. En þú, vinur minn, ætlaðir að verða
skipstjóri. Nú, ég varð aldrei skáld, Barni
samdi aldrei lag, en þú, þú varðst skip-
stjóri, fyrst á trillu, sem við áttum saman
állir þrir.
Islendingaþættir
Sverrir Briem
f. 22. janúar 1930 — d. 4. desember 1977
Systurkveöja
Ég sé I anda fjörð f austurátt,
þar yfir gnæfir fjallið, bratt og hátt
1 lágum bæ við ljósast bernskuvor,
við, ljúfi bróðir, stigum fyrstu spor.
Þar lifðu amma og afi á fyrri tfö,
við óbliö kjör þau háöu daglegt strið,
en hjá þeim nóg var hjartarúm ið hlýtt,
við hlutum bæöi ást og viömót blltt.
En leiöir skildu, — bærinn seinna
brann —.
Og, bróðir minn, ég löngum til þess
fann,
hve okkar samleið allt of skammvinn
var,
ég oft i hjarta finn til saknaöar.
Nú ertu horfinn, endað æviskeiö, en
ósk og þökk mln fylgja þér á leiö.
Siðan skildu leiðir, þú fékkst þér stærri
bát, þú varst fæddur fiskimaöur. Bjarni
bróðir þinn gerðist farmaður, hann fór a
stóruskipin, sigldi umöll heimsins höf, og
gerir það enn. Ég flutti yfir flóann, yfir á
Skagaströnd, þú fluttir inn á Steingrims-
fjörö. Þannighöfum við búiö, svo að segja
beint á móti hvor öðrum Sitt hvorum meg-
in viö Húnaflóa, þú að vestan, ég að aust-
an. Þessi flói var þitt haf, þinn starfsvett-
vangur. Þar þekktir þú hvern boða og
hvert sker, að minnsta kosti að vestan-
verðu. Þú sóttir sjóinn fast, enda var fló-
inn þér gjöfull. Þú hélzt vel þinum hlut þó
að samkeppnin væri stundum hörð, enda
var þér ekki að skapi að láta draga neitt
úr höndum þér.
Auövitað lentir þú oft i efiðleikum meö
aöná landi I vondum veðrum, þaö er vond
leið að ferðast norður úr flóa og inn i Stein
gri'msfjörð i griö og náttmyrkri. Þegar viö
vorum strákar og fórum út með sjó, sem
skallað var, i stórbrimi á veturna, sáum
við hvað brimið gat verið ofsalegt þegar
það skall á klettunum. Þá gerðum við
okkur held ég ljóst, að undan svona bár-
um væriekkihægtað hlaupa. Þá settumst
við kannski niður I skjöli viö stóran stein
og sungum viö raust til að reyna aö yfir-
gnæfa hávaðann. Ekki man ég hvaö við
sungum, en stundum sungum viö ,,ef
dimmur er Ægir, og dökkt undir él”. Já,
hafir gefur, hafiö tekur, þeir sem búa við
Þú leiddir foröum mina litlu hönd.
— Guð leiöi þig aö hamingjunnar
strönd. Ragnheiður Guðmundsdóttir.
strendur þessa lands, þekkja hafið með
öllum sinum breytileika. Stundum gjöfult
og blitt, stundum úfið, grimmt og mis-
kunnarlaust.
Þú, vinur minn, varst einn af þeim
mönnum sem þekkja hafið i öllum sínum
myndum. Svo allt i einu i skammdeginu
rétt fyrir jólin, hátiðljóss og barna, þá tók
hafið þig fyrirvaralaust, þúfékkst ekki að
ljúka þessari vertið, fyrirvaralaust kom
kallið. Fyrirvaralaust kom siðasta báran,
sem enginn getur hlaupið undan. Hún tók
þig með sér niður i þennan flóa, em hafði
gefið þér svo mikið, sem hefði vriö þin
gullkista, og i þessari gullkistu hvilir þú
nú. Kannski fer ekki verr um þig þar en
annars staðar, það veit ég ekki.
Eitthvað þessu likt hefði samtal okkar
sjálfsagt orðiö ef viö hefðum hitzt næsta
sumar norður á Ströndum. Hvernig það
verður þegar við hittumst á öðrum stað
veit ég ekki, en eitt er vist, þá höfum við
nógan tima, þvi þar segir enginn „flýttu
þér”. Svo kveð ég þig vinur minn.
Far þú i' friði, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þér Halla min, börnum þínum, systkin-
um hins látna og öllum öðrum aöstanden-
um votta ég innilega samúð.
Góður drengur hefur gengið sinn veg til
enda. Eftir er minningin ljúf, og sorgin
sár sem ti'minn einn getur læknaö.
Bernódus ólafsson.
5