Íslendingaþættir Tímans - 07.04.1979, Blaðsíða 7

Katherine
Christensen
Katherine Christensen lést á heimili
frænku sinnar 18-1700 Burrows Avenue,
þriöjudaginn 30. janúar s.l. Hún varö 76
ára og lætur eftir sig systur, Sarah Sandi-
son, og frænku Mrs. M. Diane Schaefer.
Hún fæddist 15. april 1902 f Westbourne,
Manitoba, og þar gekk hiin einnig i skóla.
Þá fluttist hún til Winnipeg og starfaöi hjá
T. Eaton Company í um þaö bil tuttugu ár.
Þá hætti hún um skeiö, en var svo ráðin
aftur og gegndi þarstörfum af og til næstu
tiu árin. Loks starfaöi hún hjá Merchants
Consolidated þar til árið 1967 aö hún hætti
fyrir aldurs sakir.
Heitasta ósk hennar var uppfyllt áriö
1978, en þá fór hún ásamt systur sinni
Sarah til Islands. Foreldrar hennar voru
fæddir i Reykjavik, og þar hittu þær syst-
ur nú marga ættingja, og eignuöust
marga nýja vini.
Eiginmaöur hennar lést 21. febrúar
1967. Hann hét Walter. Foreldrar hennar
voru Helga og Thorvaldur Benjamin
Johnson og eru þau bæöi látin, einnig tveir
bræöur, Victor Benjamin Jbhnson og
Goodman (Guömundur) Johnson, tvær
systur, Lavey (Laufey) Thoreen Aker-
man (Johnson) og Olive Johnson, einnig
frænka hennar Oddney Johnson og
tengdabróöir, Harry Akerman.
Þegar systir hennar Lavey lést þá tók
hún til sin þrjú börn hennar, Harry
Akerman, Gary Akerman og Diane
Schaefer (Akerman). Nú syrgja hana
systirin Sarah Violet (Segrida Fjola)
Sandison (Johnson), Winnipeg Beach,
Man., Harry, Gary og Diane, sem öll eru
----------------------------------N
_____________________________J
'slendingaþættir
búsett i Winnipeg, Lena Johnson (Reyk-
dal) frá Whytewold, Man., og fjöldi skyld-
menna viös vegar i Kanada og Bandarikj-
unum. Þeir, sem vildu minnast hennar
ættu að láta Canadian Cancer Society,
Krabbameinsfélagiö, njóta þess: 202-960
Portage Avenue, Winnipeg. Hennar
verður ávallt minnst og hennar veröur
saknaö sárt af ættingjum og vinum.
(Þýtt úr Lögbergi-Heimskringlu)
Elisabet O
suöur á Akranes. Þar voru þau búsett nær
áratug. Þar eins og i Ingólfsfiröi var oft
gestkvæmt hjá þeim og gestum veitt af
rausn. Nú dvelja þau hjónin á Hrafnistu i
Reykjavik þar sem þau þreyta siöasta
áfangann. Enn er þó Elisabet viö nokkra
heilsu og hefur verk milli handa sér til af-
þreyingar, en bróöir minn, Jón, hefur aö
mestu lagt upp árar. Vinnuþrek hans er
aö mestu þrotiö.
Þannig er saga hennar sögö i fáum
dráttum. Mikið starf er að baki. Aldurinn
er orðinn hár og kraftarnir dvinandi.
Framundan eru elliárin með sinn fylgi-
fisk.
Elisabet min. Það er sérlega bjart yfir
allri minningu minni og kynningu við þig.
Þú hefur alla tiö veriö mikil höfðingskona.
Stór i lund og mikil i framkvæmd. Gest-
risni þin, höföingsskapur og gjafmildi var
og er sérstæö. Þú gast alltaf gefiö og það
ekki smátt. Enn ert þú sigefandi þó þú
hafir ekki af öðru aö miöla en þvi litilræöi,
sem þú vinnur þér inn meö erfiöismunum
við þá handiön sem dvalarheimilið hefur
upp á að bjóöa. Þú haföir þann skörungs-
skap til að bera, sem ég hefi oft i huganum
jafnað til langömmu þinnar, Elisabetar
konu Óla rika langafa þins og Jens Ólason
frændi okkar sagði mér frá og haföi eftir
sinum föður, sem nú skal frá greint:
Þeir Grimur Alexiusson, bóndi á Selja-
nesi og Óli riki, þá nýkominn i Ófeigsfjörö
og tekinn viö ábúö af Grimi, deildu um
umráðarétt yfir rekaviði á Ófeigsfjaröar
sandi. Báðir voru komnir i vigamóð meö
viðaraxir sinar i höndum og horfði til
stórræða. Elisabet fylgdist meö gerðum
þeirra aö heiman og sá I hvert óefni
stefndi. Skundaöi hún þá á vettvang og
mátti ekki seinna vera. Gekk hún á milli
þeirra og talaði um fyrir þeim á þann
hátt, að þeir sættust og deildu ekki upp frá
þvi. Atti Grimur þá raunar skammt
ólifaö.
Með þvilikum hætti hefði ég vel getaö
hugsaö mér tiltektir þinar undir svipuö-
um kringumstæðum. Þú gast lika breytt
grónum heimilisvenjum meö einurö þinni
og hispurslausri framkomu. Svo sem
þegar þér var borin grautarskáiin upp á
slána þar sem þú varst látin sofa, eins og
venja haföi veriö á þvi heimili með önnur
hjú. Þú tókst skálina og snaraöist niður i
eldhús þar sem húsbændurnir sátu aö
snæöingi, meö þeim ummælum, aö mesti
óþarfi væri að hafa svona mikið fyrir þér.
Þú gætir svo sem gert þér aö góöu aö
boröa i eldhúsinu eins og húsbændurnir. —
Upp frá þvi var engum færöur maturinn
afsiöis á þvi heimili — Já. „Svoddan kon-
ur kosta nokkuð” sagöi hann Ingimundur.
Eins og ég sagöi áöur varst þú og þiö
hjónin okkur nákomnari en aörir, þar sem
þiö voruö svo nátengd okkur báöum.
Ótaldar komur þinar til okkar voru okkur
ávallt stór viöburöur og til gleöi. Og
heimsóknir okkar til ykkar eins tiöar og
kostur var á. Þaö var alltaf svo gott sam-
band á milli ykkar systranna og óblandin
ánægja aö sjá og heyra ykkur talast viö á
þann hátt sem ykkur einum var lagiö. All-
ir samfundir okkar voru ávallt tilhlökkun-
ar- og gleöiefni og hugsaö til næstu sam-
funda meö eftirvæntingu. Mér er sérstak-
lega ljúft aö minnast komu þinnar þegar
raunir steöjuöu aö okkur. Þú haföir sér-
stakt lag á aö vikja skuggum lifsins tii
hliðar meö tali þinu og framkomu svo aö
straumhvörf urðu i hugum okkar. — Þú
gafstokkur gjafir i mund og gleöi I hug og
hjarta. Þetta allt verður aldrei fullþakkaö
og fátækleg orð min segja litið af þeirri
sögu. Þessa ails var gott að njóta. Kimni
þin i frásögn og tali er gróiö ættar-
einkenni, sem ávallt létti lund á góöri
stund.
Já. Það er bjart yfir minningunum um
margt af þvi fólki, sem ólst upp manni
samtimis og maður hefur átt samleið meö
um áratugi. Margir eru horfnir yfir
landamæri lifs og dauða, aörir komnir i
fjarlægö og samband viö þá takmarkaö.
Sumir i lamasessi. — Allir á heimleiö. —
Enginn veit hvenær við hvert og eitt, ljúk-
um þeirri vegferð og komum að þvi
heimahliöi. Sú er ein ástæöan til þess, að
ég hefi nú rifjað upp vissa drætti úr lífi
þinu, Elisabet min, og þær minningar,
sem dvalist hafa i hugskoti minu.
Ég færi þér, kæra mágkona, þakkir
minar, systur þinnar og alls mins fólks
fyrir liðnu árin. Fyrir gjafir þinar og þá
gleöi, sem þú ávallt veittir okkur á um-
liðnum árum. Við óskum þér allrar þeirr-
ar blessunar og farsældar um ókomin ár,
sem gömlum er gott aö njóta. Gömlum og
þreyttum bróöur mlnum svo og börnum
þinum sendum viö hugheilar kveðjur okk-
ar, um leið og við samgleöjumst þeim
með það, aö eiga þig enn aö. — Vertu svo
góöum guöi falin til hinstu stundar.
Guömundur P. Valgeirsson
7