Íslendingaþættir Tímans - 20.10.1979, Síða 7

steinn vann á búi fööur sins allt til ársins
1919, en þá hóf hann búskap á Haf-
Þórsstööum i Noröurárdal meö konu sinni
Sigurrósu Jónsdóttur. Þar dvöldust þau
hjón aöeins I eitt ár. Flytjast þá aö Múla-
koti i Stafholtstungum og eru þar næstu
tvö árin. Aftur flytjast þau hjónin 1
Noröurárdalinn og dveljast I nokkur ár á
Brekku i þeirri sveit og siöar á Hvassa-
felli.
A þessum árum átti sveitabúskapurinn
erfitt uppdráttar, eins og svo oft I þessu
haröbýla og hrjóstuga landi. Árin milii
heimsstyrjaldanna voru engin sældarár
fyrir islenskan landbúnaö. Erfiöar sam-
göngur, lágt afuröaverö og heimskreppan
mikla I algleymingi um allan heim. Þaö
er fyrst eftir 1940, sem eitthvaö fer að rofa
til I þessum málum. Á þessum árum
stundaöi Þorsteinn oft vinnu utan heimilis
til aö drýgja tekjur sinar. Hann var eftir-
sóttur til allra starfa, afkastamikill verk-
maöur, ósérhlifinn og lagtækur. Léttur
var Þorsteinn I lund og glaövær og fylgdi
honum jafnan ferskur andblær hvar sem
hann kom.
Áriö 1937 veröa mikil þáttaskil t llfi
þeirra hjóna. Þá festa þau kaup á jöröinni
Hreimsstöðum i Noröurárdal og þar
dvöldust þau hjón til æviloka, en Sigurrós
andaöist fyrir fimm árum. Þorsteinn og
Sigurrós eignuöust eina dóttur Aöalheiöi
aö nafni og er hún fædd áriö 1925. Aöal-
heiöur hefur ávallt dvaliö hjá foreldrum
sinum og reyndist þeim sönn stoð og
stytta hin siðari ár, þegar heilsu þeirra og
kröftum fór hrakandi.
Þegar Þorsteinnn og Sigurrós komu aö
Hreimsstööum voru allar byggingar þar
mjög úr sér gengnar og ræktun litil. Tvi-
vegis mun Þorsteinn hafa byggt upp öll
penings- og útihús á jöröinni og reisulegt
ibúöarhús reistu hjónin þar skömmu eftir
aö þau fluttu þangaö. Segja má aö hver
ræktanlegur blettur i landareigninni sé
oröinn aö túni og allt var þar snyrtilega
umgengiö og ber fagurt vitni um framtak
og atorku þessara dugandi hjóna, sem
aldrei létu erfiðleikana buga sig. Þau
voru alla tiö mjög samhent og gestrisin og
eignuöust þar af leiöandi marga vini, sem
héldu tryggö viö þau. Þess naut Þorsteinn
lika hin sföari ár hjá nágrönnum þegar
hann geröist vegmóöur og hrumur eftir
langan og strangan vinnudag.
Barn aö aldri ky-nntist ég Steina frænda
mlnum, en hann var móöurbróöir minn.
Oft kom ég ásamt bræörum mlnum, en
viö vorum þá allir ungir sveinar, á heimili
þeirra hjóna bæöi aö Hvassafelli og aö
Hreimsstööum. Síöan eru liöin nær þvi 50
ár. Ég minnist þeirra heimsókna allra
meö mikilli ánægju. Vel var tekiö á móti
okkur og hlýhugur og glaöværð rikti jafn-
an á heimili þeirra. Steini frændi var
mjög barnelskur maður og kunni aö ræöa
viö börn. Hann umgekkst okkur sem jafn-
aldra sina og tókst allt til fulloröinsára aö
varöveita barnseöliö i sinni eigin sál. Slik-
ir menn veröa manni minnisstæöir þegar
árin færast yfir.
Nú aö leiöarlokum þakka ég Steina
frænda minum fyrir samfylgdina og allra
þeirra ljúfu stunda, sem ég naut 1 sam-
vistum viö hann. Lifið veröur auöugra og
betra aö kynnast sllkum mönnum.
Viö hjónin og Sæunn móöir min sendum
Aðalheiöi dóttur hans innilegar samúöar-
kveöjur. „Daladrengurinn” sem 16 ára aö
aldri flyst til Borgarfjaröar og dvaldist
þar i rösklega 70 ár er nú aftur kominn
heim.
Blessuö sé minning hans.
Klemenz Jónsson.
Guðrún Pálsdóttir
Fædd 17. aprll 1891
Dáinn 31. júli 1979.
Mig langar meö fáum oröum aö
minnast föðursystur minnar Guörúnar
Pálsdóttur, Gunnu eins og hún var alltaf
kölluð.
Hún var fædd i Galtárholti, Rangár-
vallahreppi. Foreldrar hennar voru Páll
Pálsson og Guörún Guömundsdóttir. 1
foreldrahúsum var hún framyfir tvitugs-
aldur, þá fór hún til Stokkseyrar og var
hjá foreldrum minum i nokkur'ár. Þótt ég
væri þá barn aö aldri, gleymi ég aldrei
hennar miklu góðvild og ummönnun fyrir
mér og minum, enda veit ég aö hún
gleymist seint þeim sem kynntust henni.
Gunna haföi sérstaka skapgerö, sást
aldrei skipta skapi, var alltaf glöö og inni-
leg viö aíla, og þaö var engin uppgerö,
þetta var henni eðlilegt. Gunqa var ákaf-
lega barngóö og þó hún ætti ekkert barn
Islendingaþættir
sjálf i orösins merkingu má segja aö hún
ætti samt mörg börn. Börnin hændust aö
henni, þau kunnu aö meta hlýjuna og
gleöina i fari hennar.
Gunna las mikið og var ljóöelsk, og
kunni mikiö af ljóöum og söngur var henni
yndi. Hún gerði aldrei kröfur til annarra,
hún hugsaöi ekki um hvaö þessi eð hinn
{»æti fyrir sig gert, heldur hvaö hún gæti
gert fyrir aöra.
Hún var aldrei heilsuhraust, hún fékk
magasár á yngri árum og bjó aö þvi alla
ævi. I kringum 1925 fór hún svo til Vest-
mannaeyja, og réöist fljótlega sem vinnu-
kona til Guömundar Böövarssonar og Sig-
urbjargar Siguröardóttur, Hásteinsvegi 8.
Viö þessa fjölskyldu tók hún svo mikilli
tryggö aö hún var hjá henni þar til 1973
þegar gosiö hófst I Eyjum. Þá fór hún til
skyldfólks sins austur á Rangarvöllum en
fljótlega fór hún svo á Dvalarheimili aldr-
aðra i Hverageröi og var þar til hún veikt-
ist i mai I vor. 1 Hveragerði leiö henni vel
og var þar glöö og kát eins og ætiö. Siöustu
oröin sem hún sagöi viö mig voru „viltu
skila kveöju minni aö Asi I Hverageröi”
og ég geri þaö hér meö.
Aö endingu innilegt þakklæti til hennar
fyrir allt frá mér og minni fjölskyldu, og
ég læt þessar ljóölfnur fylgja eftir Davfö
Stefánsson:
Hún fer aö engu óö
er öilum mönnum góö
og vinnur verk sln hljóö
sumir skrifa I öskuna
öll sin beztu Ijóö.
Sigrún Guömundsdóttir,
Hllöartungu, ölfusi.
7