Íslendingaþættir Tímans - 20.05.1981, Síða 5

sonar þá hafi hann bilast á heilsu og orö
iö aö fara á sjtlkrahiis. Hann dvaldi þar
I hálft ár eöa vel þaö, hann fékk leyfi til aö
fara heimum tima um sumarið. En hann ^
komst aldrei á leiöarenda. Flóabáturinn,
sem var þá i förum, fórst á Breiðafirði,
meö áhöfn og farþegum. Hún Guðrún á
Eyri beiö heima eftir lifsförunaut sínum,
sem hún haföi deilt kjörum meö öll sin
bestu ár. Hún beið milli vonar og ótta i
einn til tvo sólarhringa. En þá vissi hún,
aö öll von var úti. Hún skildi þaö, aö hún
var komin á vegamót, — leiöir voru skild-
ar. Þaö getur veriö erfitt aö átta sig, þó aö
hún reyndi þaö. Sæti eiginmannsins var
autt og myndi veröa það. Hann var horf-
inn inn i hina miklu móðu. Ég átti þá oft
viöræöur viö hana á þessum erfiöu tim-
um. Ég dáöist aö henni. Hún stóö af sér
áfalliö, bognaöi aö visu, en brotnaöi ekki.
Guörún dvaldist nokkur ár eftir þetta
heima I sveitinni enda átti hún erfitt meö
að slita sig viö upp. Þar eyddi hún sinum
bestu árum, og átti þar aö vonum
djúpar rætur. (
Þaö er fallegt á Eyri, útsýni fagurt, ekki
sist aö sumri til, tibrá yfir öllu, og eyjar
og sker hilla uppi. Túnið er allt umgirt
skógi, og innan um fagrar hamraborgir,
— og ef tii vill eru álfar i þeim sumum,
eöa öllum, og þá að vonum álfakirkjur,
þar sem aö likindum mætti sjá helgiat-_
hafnir um hátiöir, fyrir þá sem sjá vel.
Guörún min, þú minntist á þaö viö mig
stundum á þessum árum, aö þig langaöi
hl þess aö eignast litiö hús á Eyri fyrir
þig. Ég tók litiö i þaö þá, og hef ég alltaf
séö eftir þvi aö hafa ekki stutt þig I þvi
^úáli, ásamt börnum þinum, að koma þvi i
framkvæmd. Viö vorum svo upptekin af
°kkur sjálfum, aö viö máttum ekkki vera
a& þvi aö gera þetta fyrir þig. Þetta var
velhægt, hefði vilji veriö meö, og samtök. t
b’ú áttir þaö skiliö fyrir allt þaö, sem þú
varst búin aöafkasta um dagana. Þú áttir
Þaö skiliö á ævikvöldinu aö eignast fallegt
heimili, sem þú heföir getaö búiö I aö
sumrinu, gengiö þar um þinar eigin dyr
°8 tekiö á móti vinum og kunningjum. Og
það heföi áreiöanlega oröiö gestkvæmt
hjá þér, - þú varst svo hneigö fyrir aö
^ka á móti fólki, hneigö fyrir aö gefa og
þú gafst alltaf svo mikið.
Nokkrum árum síöar fluttist Guðrún til
Hafnarfjaröar og bjó þar I litilli ibúö
úokkurár. Ég heimsótti hana oft þangaö.
Paö var enn yfir henni sami höföings-
apm-lnn( som gestrisnin og hlýjan sem
yrr. Hún minntist þá alltaf á liönu árin
®lrna I sveitinni. Hugurinn var alltaf þar
a mér fannst. Ég held, aö vel hafi átt viö
ana þessar ljóðlinur, sem standa i fall-
^gu kvæöi eftir Davið Stefánsson um
alabóndann, „Hann þráöi æskudalinn og
nf^í*an sveitasiö, og söng og lækjar-
, F’ra Hafnarfiröi fluttist hún svo til Krist-
s sonar sins og konu hans. Á þessum
rum gaf hún veglegt orgel til Gufudals-
'slendingaþættir
kirkju, til minningar um mann sinn Oskar
Arinbjörnsson og fór vel á þvi. Guörún
dvaldist hjá Kristni syni sinum og Agústu
konu hans, þar til hún fór á Hrafnistu, þar
sem hún dvaldi siðustu árin. Hún var þá
löngu farin að bilast á sjóninni, og siöustu
árin blind.
Ég kom þangaö nokkrum sinnum til
hennar. Einnig var hún hressileg, gat
gert aö gamni sinu og hlegið hjartanlega.
Ég held aö hún hafi hlotið aö eiga ein-
hverjar mjög fagrar innri sýnir, annars
hefði hún aldrei getaö veriö svona. En
vera má, aö henni hafi stundum fundist
erfittaö lifa hin siöustu ár. Þaö er oft svo,
þegar aldurinn færist yfir, og ekki sist
þegar mikiö er misst, þar sem sjónina
vantar. En ekki varö maður var viö, aö
hún bæri þaö utan á sér.
Hún Guðrún á Eyri er horfin af5 sjónar-
sviöinu — horfin inn á ókunn sviö.
Eitt skáld segir i bundnu ljóöi, aö þegar
ævitindinum sé náö hefjist fyrst fjall-
gangan.
Guðrún mln. Þú áttir aldrei mikinn
veraldarauö enda vitum við aö i þá miklu
langferö dugar enginn veraldarauöur eöa
tildur. Þaö eru aöeins þau verk sem unnin
hafa veriö á lifsleiöinni, sem duga þar. Og
ég er viss um, aö þú hefur haft gott vega-
nesti I þessa miklu og siðustu langferö
þlna, og ég óska þér góörar feröar.
Og mér finnst einhvern veginn, aö þú
hafir getaö gengiö örugg til móts viö
dauöann vitandi það, aö þú hefur ekki
grætt neinn, sem oröiö hefur á vegi þínum
á lifsleiöinni, heldur þvert á móti. Og er
þaö nú ekki þaö besta veganestiö eöa
leiöarljósiö á þessum vegamótum?
Þau hjón Guörún og Óskar áttu átta
mannvænleg börn, og eru sex þeirra á lífi.
Börn þeirra voru þessi:
1. Steinunn, fyrrum húsfr.eyja I Múla I
Gufudalshreppi, dáin.
2. Arnór, sjúkraliði, búsettur I Reykjavlk.
3. Sæmundur, fyrrum bóndi og hrepp-
stjóri, aö Eyri, búsettur i Kópavogi.
4. Stúlka, dó ósklrö.
5. Kristinn, lögregluþjónn I Reykjavlk.
6. Guöbjörg, ljósmóöir, húsmóöir búsett I
Kópavogi.
7. Guðmundur, lögregluþjónn, búsettur I
Kópavogi.
8. Guðrún, kvenna-fangavöröur, búsett I
Reykjavik.
Ég vil svo aö lokum votta börnum þeirra
Guörúnar og Óskars innilegustu samúö. 1
Grindavlk 1. mars 1981
Jóhannes Arason.
Ólöf Þórðardóttir
Kveðja frá afa og ömmu Mos-
felli
Við stöndum hér hljóð
yfir ástvini einum
á æskunnar hraðfleygu stund
Blómknappur lífsins
á gjörþekktum greinum
með göfuga og saklausa lund,
skammt er frá vori
til vetrarins kulda
er visna hin jarðnesku blóm
við skuljum ei athöfn
þess alvalda, dulda
i örvænting störum i tóm.
Þó likami fölni
ogfallitil jarðar
er framtið hin eilífa sál
leiðina að guðsriki
vandlega varöar
og verndar hið helgasta mál
nú ertu kölluð
til æðri starfa
á efra og göfugra svið
allt er þér veitt
til þroska og þarfa
við þénandi eilifðar frið.
Barninu þínu, guö blessun veiti
á braut sem aö framundan er
I öllu starfi hún alföðurs leiti
þaö árangur göfgastan ber,
guðstrúin alstaöar
lifsstriöiö léttir
og linar hin jarönesku bönd,
ég veit að þú biöur
á brygg ju og réttir
meö brosi, mér liknandi hönd.
JúIIus Jónsson.