Íslendingaþættir Tímans - 20.05.1981, Qupperneq 7

Hákon Jónasson
Fæddur 11. okt. 1912.
Dáinn 29. jan. 1981.
Hann unni háttum hugumstórra byggöa,
var hetjan mikla, djörf og sterk.
Hann triíði á mátt og megin fornra
dyggöa,
ó miskunn guös og kraftaverk.
(Daviö Stefánsson)
Hann Hákon er horfinn okkur hérna
tnegin lífs. Hann mun þó lifa áfram i
hjörtum okkar um ókomin ár, enda fylgdi
honum ávalltbirta og glaðværð, hvar sem
hann var og hvert sem hann fór. Hann átti
fáa sina lika. Vinnusamari mann er varla
h*gt aö hugsa sér. Athafnasemi var hon-
um i blóö borin, og voru heiðarleiki og
reglusemi hans aöalsmerki. Þessir eigin-
•eikar hafa eflaust hjálpaö honum mikiö
H1 aö sjá fyrir stórri fjölskyldu. Við meg-
utn þó ekki gleyma eiginkonu hans, Sigur-
borgu Karlsdóttur, sem var hans styrk-
asta stoö. Komu þau upp niu börnum.
Það var ekki hægt aö hugsa sér léttari
°g ræönari mann en hann Hákon. Viö töl-
u,h nU ekki um, ef hann fékk tækifæri til
taka lagið i góöum hópi, þá var hann
syo sannarlega I essinu sinu. Eftirfarandi
^idðlinur voru honum einkar hugleiknar:
Ókvlönir skulum vér örlaga biöa.
öruggir horfa til komandi tiöa.
Ganga til hvildar meö glófagran skjöld,
glaöir og reifir hiö siöasta kvöld.
(Guöm. Guömundsson)
Þykir okkur þær lýsa vel hans innra
manni.
Alltaf var gott aö koma á Skarphéöins-
götu 12. Voru oft fjörugar umræöur yfir
kaffibolla f boröstofunni. Avallt voru ein-
hverjar framkvæmdir framundan sem
þoldu enga biö, enda var ekki veriö aö tvi-
nóna við hlutina eöa slá þeim á frest. Nei,
hann Hákon var ekki mikið fyrir slikt. A
sumrin átti sumarbústaöurinn Borg hug
hans allan, þar sem hann undi sér vel með
fjölskyldunni. Hann haföi stundum orð á
þvi, aö hann heföi getaö hugsaö sér aö
gerast bóndi, enda var hann fæddur og
uppalinn i sveit, Borg I Reykhólasveit.
Börnin, tengdabörnin og barnabörnin
komuoft samanumhelgari „Sumó”, eins
og bústaðurinn er oftast kallaöur I dag-
legu tali. Þá varoft glatt á hjalla, sérstak-
lega hjá litlu afabörnunum.
En nd hefur Hákon blessaöur kvatt
þennan heim. Það er varla hægt aö trúa
þvi á þessarri stundu. Viö heyrum ekki
laigur munnhörpuhljóminn, sem kom öll-
um i gott skap.
Megi minningin um glaöværö og gáska
okkar elskulega tengdaföður vera fjöl-
skyldunni huggun harmi gegn. Með inni-
legri þökk fyrir samveruna.
Tengdabörn.
Guðmundur Alfreðsson
Reykjarhóli, Fljótum
f*ddur 17. júni 1950
dáinn 15. mars 1981
Sólin sendi geisla sina yfir glitrandi
'annbreiöuna I Fljótum sunnudaginn 15.
?**rs 1981. Eflaust hafa margir fagnað
p'rri þeirri sjón, sveitafólkiö sem heyir
Hfsbaráttuna viö dimman og snjóþung-
an vetur hlýtur að fagna birtu og hækk-
fpdi sól. Skammt er liöið á morguninn
i^gar þessar ljóölinur rættust.
■■Nú drjUpir sorg yfir dal og grund
ó dagsljósiö nái aö skina.”
Hm sveitina berst sú harmafregn að
púgur bóndi I blóma lifsins hefur lokiö
•sstarfi sinu hér á jörö, viö drjúpum
°<Öi i þögulli spurn. Þegar slikir atburöir
®erast veröur fólkiö I Fljótum eins og ein
ur fjölskylda allir finna til meö þeim
ejn harmurinn sækir heim samúöar
jin veröa kannski ósögö sem viö þó
1 dum aö kæmust til skila, en hvaö stoöa
s|endingaþættir
orö undir slikum kringumstæöum?
Sveitungi minn þú ólst upp I faömi for-
eldra Alfreös Jónssonar og Lilju Guö-
björnsdóttur og systkina og björt liöu
bernskuárin og þá fyrst aö fulloröins ár-
um er náö aö alvara lifsins tekur við og þá
ihugar maöur:
„Ef aö væri alltaf vor
og aldrei rikti vetur
Myndu þá ei mannleg spor
margoft stigin betur.
En þvi er ver þaö er ekki alltaf vor. Þaö
er svo erfitt að hugsa sér sætiö þitt autt,
enn er svo löng ganga þar til litlu börnin
þin veröa fulloröin og mikiö dagsverk
framundan fyrir konuna þina ungu Sól-
veigu Benjaminsdóttur.
Mahnlegt er mjög aö trega, en þó ber á
þaö aö lita aö senn hefur veturinn runniö
sitt skeiö, þó næg séu verkefnin fyrir stór-
ar og smáar hendur bindum við bjartari
vonir við hina nóttlausu voraldar veröld
þegar hún ræöur rikjum.
Sveitungi minn, lifssaga þin veröur ekki
rakin hér en eiga ekki þessar ljóölinur viö
um þig, mig, já velflesta háa sem lága,
„Lifssögu allir eiga sér
þó efnið breytist stundum
hver og einn sina byrði ber
meö blóm eöa þyrna I mundum.
Þó vinum gangi ei til meins
en annars gráti bráin
er fyrsta linan ætlö eins
og oröiö hinsta dáinn.
Þessar fáu linur eru skrifaöar til aö
þakka þér veitta aöstoö og önnur kynni.
Heilshugar sendi ég konu þinni, börnum,
heimilishjálpinni þinni, foreldrum,
tengdaforeldrum og systkinum samúöar-
kveöju. Viö þig vildi ég segja þetta. Megi
góöur guö gefa þér sólarsýn er leggur þú
aö ströndinni hinu megin.
Sveitungi.
7