Íslendingaþættir Tímans - 30.12.1981, Blaðsíða 3

Hjörleifur Arnar Kristinsson
Hver vegur að heiman
er vegur heim.
Þessar ljóðlinur eftir Snorra Hjartarson
koma mér i hug nú er ég sest niður til að
skrifa örfá orð til minningar um ungan
mann, nýlátinn.
Hjörleifur Arnar Kristinsson var fædd-
ur 16. nóvember 1951 á Kristnesi i Eyja-
firði. Foreldrar hans voru hjónin Kristinn
Ingólfssonog Kristjana Hjörleifsdóttir frá
Sólvöllum i önundarfirði. Kristinn og
Kristjana eignuðust tvo syni, Hjörleif og
Má. Þau skildu samvistum þegar Hjör-
leifur var mjög ungur, og fylgdi hann
móöur sinni og ólst siðan upp hjá henni á
ýmsum stöðum, aðallega i Reykjavik.
presturfrjálslyndra islenskra safnaða um
skeið. Fullþroskuð kona skóp hdn þeim
heimili að nýju við nyrsta haf, er þau
fluttu til Húsavikur 1933, og gegndi þar
vandasömum störfum utan heimilis og
innan i þrjá áratugi af sinum kunna
dugnaði. Sá einn,sem reynir, veit hvað
það er að eiga maka af öðru þjóðerni,
skiptaum föðurland og leitast siðan við af
alúð að verða honum og þjóð hans sam-
stiga i blfðu og striðu. Það tókst henni meö
ágætum.
Aldur færöist yfir þessi hjón sem aðra
og eðlilegum starfstima lauk á Húsavik.
Beint lá við aö þau flyttu til Reykjavikur,
þar sem margs var að njöta og aðstaða
besttil að sinna fjöiþættum hugöarefnum
að frjálsu vali. En sú för var aldrei farin.
Þess var óskað við séra Friðrik að hann
tæki að sér um stundarsakir að þjóna
Hálsprestakalli þar til annar prestur
yngri leysti hann af hólmi.
Hann fékkst ekki um, þótt viðbrigöin
yröu mikil að hverfa frá hinni hátimbruöu
HUsavikurkirkju til litlu sveitákirknanna
i Fnjóskadal. Og dvölin þar varð ekki aö-
eins tvö misseri eða svo, heldur átta og
hálft ár.
Ég sannfærðist brátt um, að hér undu
þessi rosknu hjón sér vel og kallaði í
gamni þetta timabil Indiánasumarið
þeirra. „Indiánasumar, hvað er átt við
með þvI?”, kann einhver að spyrja. Það
er sumaraukinn ljúfi sem enginn getur
fulltreyst að komi að liðnum anna- og
uppskerutima(en getur orðið allra stunda
bestur. Sumariö er þá að ljuka hlutverki
sinu,skila ávöxtum liðins þroskaskeiðs i
fang framtiðar.
En hafi þessi timi á Hálsi veriö prests-
hjónunum góður, þá var hann safnaðar-
fólkinu það ekki siður. Þau miðluðu þvi af
hoMnngti sinni og lifsreynslu en þó fyrst
islendingaþættir
Voru þau mæðgin samrýnd, en ekki held
ég að lif fátækrar, einstæðrar móður og
barns hennar hafi verið öfundsvert þá
frekar en nú.
Hjörleifur tók landspróf og byrjaöi i
menntaskóla, en var þar aðeins einn vet-
ur, enda var móðir hans þá flutt til Nor-
egs, þar sem hún giftist Viktori Steinsland
i Voss. Haustið 1968 fór Hjörleifur til
hennar og gekk á Lýðháskólann I Voss
þann vetur. Hann ætlaði aðeins að vera
veturinn i Noregi og flytjast aftur heim til
Islands að vori, en svo fór að hann fluttist
aldrei aftur heim.
Næstu ár sigldi hann á norskum skipum
um fjarlæg höf, en 1972 hætti hann far-
og fremst af kærleika si'num og góðhug. 1
fersku minni þess er prestskonan roskna
er kenndi börnunum sönginn, æfði kirkju-
kór á heimili sinu og spilaði án endur-
gjalds við guðsþjónustur manns sins á
annexiunum.vann sér vinarhug á hverju
heimili prestakallsins og prjónaöi i tóm-
stundum fatnað til þess að gefa litlum
börnum, sem voru að risa á legg. Barna-
skóli sveitarinnar naut starfskrafta hjón-
anna beggja. Þar var þeirra ávallt beðið
meö óblandinni gleöi.
Séra Friðrik var bæði óvenjulegur
kennari og prestur. Boöskapur hans var
háleitur og fagur. í hrifandi ræðu sem
hann eitt sinn flutti á bændadegi Suður-
Þingeyinga á Laugum og kallaði Draum-
sól komst hann meðal annars þannig að
orði: „Draumsólirnar leita stöðugt ljóss-
ins. Það ættum vér lika að geta gjört. Þvi
að yfirossskin ljósið sem „upplýsir hvern
mann’’, — ljósiö Krists sem kom til að
sýna oss kærleika og hjálpa oss að vaxa I
elsku.þekkingu og allri greind. — Getur
það dulist nokkrum þeim er um það hugs-
ar aö draumur Guðs býr I hverri manns-
sál?”
Viö fráfall þessa hugljúfa manns leitar
þrátt á hugann erindi Sigurðar Sigurðs-
sonar frá Arnarholti:
„Þungt er tapið þaö er vissa —
þó vil ég kjósa vorri móðir:
að ætið megi hún minning kyssa
manna er voru svona góðir —
að ætið eigi hiin menn að missa
meiri og betri en aörar þjóðir.”
Blessuð sé minning séra Friöriks A.
Friðrikssonar.
28. nóvember 1981
Jón Kr. Kristjánsson
mennsku.og ári siðar tók hann verslunar
próf i Bergen. í ágUst 1974 kvæntist Hjör-
leifur Hrafnhildi Magnúsdóttur frá Isa-
firði. Þau settust að i bænum Klepp á
Jaðri og bjuggu þar til dauðadags Hjör-
leifs. Hrafnhildur og Hjörleifur eignuðust
tvær dætur, Lindú Kristinu sem nú er 6
ára og Sólveigu Gunn, 3ja ára. Hjörleifur
vann byggingavinnu, lengst af við að
steypa borpalla.
B’yrir réttum tveimur árum kenndi
Hjörleifur hjartabilunar. Varð hann að
hætta erfiðisvinnu og fór þá i skóla. Eftir
árs nám tók hann inntökupróf i háskóla
með ágætum vitnisburði, og i sumar byrj-
aði hann verkfræðinám i Stafangri. Þaö
þótti Hjörleifi mjög skemmtilegt, einkum
stærðfræðin, og er hann varð að leggjast
inn á Rikshospitalet i Osló rétt fyrir miöj-
an september tók hann stærðfræðibæk-
urnar með sér. Litlir munu þó kraftarnir
hafa orðið til að lita i þær. Hann var fár-
veikur mest af þeim tima sem hann átti ó-
lifaðan. A Rikshospitalet dó hann 1. októ-
ber. Hrafnhildur kona hans var hjá hon-
um á sjúkrahúsinu siðustu tvær vikurnar
og móðir hans og stjUpfaðir einnig mikið.
Hjörleifur var jarðaður i Voss 9. október
1981.
Ég kynntist Hjörleifi fyrst 1965 er ég
giftist inn i fjölskyldu móður hans. Hann
varglaðvær drengur, sem hafði gaman af
ljómyndun en leiddist i skólanum, eins og
flestum á hans aldri. En eftir að hann
fluttist til Noregs hitti ég hann aðeins
tvisvar, þá er hann kom til tslands, þar til
3