Íslendingaþættir Tímans - 08.12.1982, Síða 11

Fanney Annasdóttir
frá Flateyri
Fædd 14. júlí 1910.
Dáin 19. október 1982.
sérstaklega þegar komið er á efri ár, verður
manni á að hugsa til þess, hve margir af
ttterðamönunum eru horfnir úr hópnum, vinir
°8 vandamenn, og með hverjum og einum er
®ttthvað horfið, sem kemur aldrei til baka. Eftir
lifir
tttinningin ein:
”'nn í dauðans hljóðu hallir,
Urfu þeir mér - einn og tveir...“
Se8'r skáldið.
Aðfaranótt 19. okt. s.l. andaðist á Gjörgæsludeild
(j^^'totsspítala vinkona mín Fanney Annas-
s lr’ hálfuni mánuði eftir erfiða læknisaðgerð,
1,1 tókst vel. En hjartað var ekki sterkt, og því
0r sem fór.
pjmnney var fædd í Bolungarvík 14. júlí 1910.
^mldrar hennar voru Lilja Torfadóttir og Annas
^mnsson. Hún var komung tekin í fóstur af
0 Ursystur sinni Ingibjörgu Torfadóttur og
manni hennar Finnboga Jasoni Jónssyni og alin
upp sem þeirra barn, við mikið ástríki. Þau hjón
bjuggu í Reykjavík frá því að Fanney var 5 ára
og þar til þau flytja aftur til Vestfjarða þegar hún
^kert að flýja f úrhellis óveðri og yngsta barnið
Var| komið afhöndum.
Sg lðari hluta dags kom Gunnar að skriðunum,
að ,au®vi,að voru gersamlega ófærar, og leiðin
kia ?ænum H lokuð utan frá. Gunnar var
r-.rkmaður og karlmenni. Það varð honum til
s að taka skíði, sem hann fann í Ytrikotabæ
var r^ISta að komast þannig að bæ sínum. Þetta
gift s'álfsögðu ekki svo lítil áhætta en tókst þó
f Usamiega. Má nærri geta að þarna urðu
þ ðarfundir, þar eð allir voru heilir.
hamf 6r marks um hve stórfenglegar náttúru-
S(r arlrnar voru, að steinsteypt brú á Valagilsá
brnt 1St 8ersamlega burt og barst alllangan veg í
No ft111 ^ólksbíll, sem skilinn var eftir á
a| r Urlandsvegi á svokallaðri Kotaskriðu grófst
er ega svo aðeins örlaði á toppnum.
hej m nu var komið var úr vöndu að ráða fyrir
0g lð- Margur hefði sjálfsagt hopað af hólmi,
EkkPað ^ott eltlrl hefðu neln dusilmenni verið.
hins' tÓt<u Kotahjón þann kost. Þau hófust
k0 .Ve8ar handa að hreinsa til svo sem við varð
ur 1 ,f)yggja,græðauppogræktaþærlandspild-
stjJrjem ril þess voru hæfar. Við þessi viðreisnar-
þra hjálptiðist fjölskyldan að og sýndi mikla
meg Se'8Íu og dugnað. Hér skal þess og minnst
} °akklæti að Landnám ríkisins veitti ómetan-
um
aðstoð, svo og sveitungar með heyframlögum
Nú
Sumarið.
^ eru þessi sár landsins gróin að miklu leyti
ntör^ ^remri-Kotum eru tún eigi minni en á
heldur
'g Stefánsdóttir var greind kona, líklega
b*kUr ' hetra lagi- Bókhneigð var hún og las
I , • eins 0g tími vannst til. Hún var mikil
6r*dingaþættir
hannyrðakona, félagslynd að eðlisfari og tók
nokkurn þátt í félagslífi. Bónda sinn missti hún
árið 1975. Áfram bjó hún þó á Fremri-Kotum
með sonum sínum tveim, Valdimar og Jóni, hafði
enda tekið órofa tryggð við þá jörð, sem hún hafði
þolað með súrt og sætt og fært hafði að höndum
hamingju gróanda og sigrandi lífs í kyrrð dalsins.
Fimm urðu börn þeirra Fremri-Kotahjóna:
Arnbjörg Steinunn húsfreyja að Garðshorni í
Kræklingahlíð. Maður hennar er Ólafur Ólafs-
son, Valdimar Helgi bóndi Fremri-Kotum sem
áður segir, Guðmundur Kári bifvélavirki, búsettur
á Sauðárkróki, giftur Lísu Steingrímsdóttur,
Reynald Smári, starfar að stjórnun þungavinnu-
véla, einnig búsettur á Sauðárkróki, kona hans er
Sigrún Tryggvadóttir, Jón Steinar, býr á Fremri-
Kotum ásamt bróður sínum. Allt er þetta fólk
nýtir þjóðfélagsborgarar hvert á sínu sviði.
Sigurlaug á Fremri-Kotum er öll, horfin af
sjónarsviði mannlegs lífs. Sæti húsfreyjunnar á
dalabænum er autt um sinn. Bræðurnir búanj
einir, og missir þeirra er mikill, einkum yngri
sonarins. En þau mæðgin voru mjög samrýnd.
í nafni íslenskrar stefnufestu og þrautseigju
leyfi ég mér að þakka alþýðukonunni baráttuna
og störf sín öll.fyrir yfirlætisleysið og allan þann
trúnað, sem hún sýndi jörð sinni og sveit og fyrir
alúð hennar og umhyggju gagnvart öllu lífi og
skepnunum, sem hún umgekkst sem vini.
Það er líka von mín og vissa, að hennar bíða
vinir í varpa á landinu ókunna.
Fyrir mína hönd og dætra minna votta ég
börnum hinnar látnu og öðrum nákomnum mína
innilegustu samúð. Guðmundur L. Friðfinnsson
var 17 ára gömul. Eignuðust þau heimili í
Hnífsdal fyrst í stað.
Fanney varð fljótt hin glæsilegasta fríðleiks-
stúlka, dugleg og vel verki farin, kát og fjörug,
og fyrr en varði var hún orðin eiginkona og móðir.
Aðeins 19 ára að aldri giftist hún Guðmundi Sölva
Ásgeirssyni skipstjóra, hinum ágætasta dugnaðar-
og aflamanni, enda átti hann ekki langt að sækja
mannkosti sína. Hann var albróðir þeirra þekktu
sjógarpa og atlamanna skipstjóranna Guðmund-
ar Júní og Guðbjartar Ásgeirssona, en þeir
bræður voru fósturbræður mannsins míns, Bald-
vins Þ. Kristjánssonar.
Eftir að Fanney giftist, má segja að ævistarf
hennar hafi verið þrotlaust starf helgað hennar
stóra ástvinahópi. Líf sjómannskonunnar er
áreiðanlega oft ekki metið eða skilið eins og vert
væri. Fanney var dugleg og mikilhæf húsmóðir og
framúrskarandi móðir barna sinna. Þau Sölvi hófu
búskap í Hnífsdal, síðan voru þau nokkur ár á
ísafirði, en fluttu svo árið 1932 til Flateyrar í
Önundarfirði og áttu þar heima síðan.
Börn þeirra Fanneyjar og Sölva urðu 8, og eru
6 þeirra á lífi. Elsta barn sitt Guðbjörgu, misstu
þau 14 ára gamla, og son sinn Berg 23ja ára, sem
drukknaði af vélbáti frá ísafirði 1958 - bæði
bráðefnileg. Urðu það þeim þung áföll, sem þau
þó bæði tóku af æðruleysi með eilífðarviðhorfi.
Eftirlifandi börn þeirra hjóna eru þessi - í
aldursröð:
Ásgeir skipstjóri, f. 25. sept. 1930, kvæntur
Ásdísi Sörladóttur. búsett í Hafnarfirði. Torfi
skipstjóri f. 8. jan. 1933, kvæntur Gunnhildi
Alexandersdóttur, búsett í Reykjavík. Ingibjörg,
f. 19. sept. 1936, gift Karli Þórðarsyni verktaka,
búsett í Bolungarvík. Lilja, f. 25. júlí 1939, gift
Arnari Skúlasyni vinnuvélastjóra, búsett í Bol-
ungarvík. Guðbjörn skipstjóri, f. 18. okt. 1945,
kvæntur Áslaugu Ármannsdóttur kennara, búsett
á Flateyri og Sjöfn f. 19. mars 1952, gift Ólafi
Tryggvasyni stýrimanni, búsett í Ólafsvík. Barna-
börnin eru orðin 23 og barnabarnabörnin 7.
Auk þessa stóra barnahóps, dvöldu fósturfor-
eldrar Fanneyjar alla stund á heimili þeirra, uns
þau önduðust í hárri elli, og má því með sanni
segja, að dótturlega hafi hún goldið þeim
fósturlaunin. Fanney, og þau hjón bæði, voru
gömlu hjónunum einstaklega góð og umhyggju-
söm.
Eftir að líða tók á ævi Fanneyjar, sýndi sig, að
heilsan var ekki sterk. Kom hún því o ft hingað
suður til lækninga. Þá lét hún aldrei undir höfuð
leggjast að heimsækja vini sína og vandamenn og
eiga með þeim glaðar og góðar stundir. Var Sölvi
þá oft með henni hin síðari árin. Einhver sterkasti
þátturinn í skapgerð Fanneyjar var einmitt „órofa
tryggð við forna vini“. Fyrir það erum við þakklát.
Einnig hafði Fanney ákaflega sterkar taugar til
æskustöðvanna hér í Reykjavík, sérstaklega
Vestur-bæjarins eins og hann var „í gamla daga“.
Einn sólríkan sunnudag á s.l. sumri fórum við
11