Íslendingaþættir Tímans - 08.12.1982, Qupperneq 14

Ingunn Hildur
U nns teinsdóttir
F. 14.10 1967
d. 5.11 1982
Á dimmum nóvembermorgni berst okkur
harmafregn. - Hún Inga er dáin.
Ingunn Hildur Unnsteinsdóttir var einkabarn
hjónanna Lilju Kristensen og Unnsteins Jóhanns-
sonar. Hún var aðeins 15 ára gömul og hverfur
því héðan í æskublóma lífsins.
Við höfum á undanförnum árum fylgst með
hvernig Inga þroskaðist úr indælu barni í góðan
og geðþekkan ungling. Hvern hefði órað fyrir að
þroskaskeið hennar og lífsferill endaði svo snöggt?
í slíkum tilfellum verður tilgangur lífsins
óskiljanlegur og huggunarorð fátækleg.
Börnin hér í húsinu sakna Ingu sárt. Hún var
þeirra elst og hafði af hjálpfýsi sinni gætt þeirra
meira og minna. Þau trúa og vita að henni líður
vel þar sem hún er núna.
Elskju Lilja og Unnsteinn. Við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð og viljum gera orð skáldsins
í Ijóðinu hér á eftir okkar:
Ég vildi ég gœti andað yl
inn í þig, vinur minn.
Ég vildi ég gæti klappað og kysst
kjark í svipinn þinn.
Ég vildi ég gœti sungið sól
í sœrða hjartað þitt,
sem að gœti gefið þér
gííðdómsaflið sitt.
Ég vildi ég gœti vakið upp
vonir í þinni sál,
og látið óma, enn á ný,
allt þitt hjartans mál.
Ég vildi ég gœti gert þig barn,
sem gréti brot sin lágt,
og vaggað þér í vœran svefn,
- ég veit, hvað þú átt bágt.
Á meðan gæti ég sagt þér sögu,
- en sagan er á þá leið,
að til er sá guð, sem gleymir engum,
en gœtir vor best I neyð.
(Jóh. úr Kötlt‘m'
Guð gefi ykkur styrk
Fyrrverandi og núverandi íbúar Dalseli
á dætur sínar og vinkonur þeirra eitthvað fallegt,
og í seinni tíð á barnabörnin. Það var ekki nóg
að hún saumaði heldurprjónaði hún marga flíkina
og allt var þetta svo vel gert og með svo fallcgu
handbragði að unun var á að horfa. En svona var
Helga samviskusöm og trú því sem henni v ar
trúað fyrir. Helga sáði af ást og alúð og fékk góða
uppskeru. Heimili hennar var til fyrirmyndar allt
í röð og reglu og gott og hlýlegt var að koma í
Barmahlíð 6. Þar voru samtaka hjón bæði
gestrisin og vildu svo sannarlega láta gestum
sínum líða vel, enda oft erfittað kveðja og koma
sér á brott.
Við hjónin höfum þekkt Helgu og Guðjón í
áratugi og átt margar ánægjustundir saman. En
best kynntist ég Helgu er við vorum tvær saman
í 10daga í Munaðarnesi. Við bjuggum í tjaldvagni
og höfðum það alveg dásamlegt. Helga gat helst
aldrei verið iðjulaus og kom það því oftast í
hennar hlut að sjá um að matur væri á borði.
Siðan hjálpuðumst við að ganga frá og er alt var
komið í röð og reglu þá var nú ekki setið auðum
höndum og rabbað saman nei, aldeilis ekki þá
voru prjónarnir teknir fram og með lagni fékk
hún mig til að reyna að prjóna peysu. Ég var nú
ekki svo flínk að prjóna, og oft varð ég að rekja
upp, því ekki mátti muna einni lykkju f
munstrinu. Og var ég að hugsa um að gefast upp
og henda þessu frá mér, en hún vildi ekki trúa
því að ég væri svo aum að geta ekki prjónað eina
almennilega peysu og endirinn var sá að ég lauk
skammlaust við peysuna með hennar hjálp. En
mikið var nú búið að hlæja áður en síðasti
prjónninn var tekinn úr peysunni minni. Þetta
voru yndislegir dagar, við fórum í stuttar
gönguferðir og skoðuðum blóm og lyng, sem
ilmuðu svo vel. Hún þékkti nöfn á sumu en ég
vissi ekki neitt. Við undruðumst hvað gróðurinn
var margbreytilegur og ilmandi.
Nú er Helga laus við allar þær þjáningar, sem
hún þurfti að líða, áður en yfir lauk. Hún vissi af
sér allt til þess síðasta og ef öllum er gefin sú ró
14
og stilling sem henni þá er vel. Það eru nú rúm
tvö ár síðan þessi sjúkdómur kom í Ijós, en hún
var svo lánsöm að fá þó nokkurn bata á þeim tíma
og fór þá allra sinna ferða og var glöð og ánægð
meðan stætt var. Síðan tók hún því sem að
höndum bar og aldrei heyrði ég hana kvarta og
var hún mjög þakklát fjölskyldu sinni og
hjúkrunarfólki, sem reyndu að gera henni
viðskilnaðinn sem léttastan.
Við hjónin sendum fjölskyldu hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðjum henni
blessunar yfir móðuna miklu.
JL HV
Mágkona mín, Helga Sigurðardóttir, Barma-
hlíð 6 hér í bæ, andaðist í sjúkrahúsi hinn 23.
október eftir langa og erfiða sjúkdómslegu og enn
lengri veikindi.
Hún var fædd 28. febrúar 1912 í Riftúni í Ölfusi,
dóttir hjónanna Pálínu Guðmundsdóttur og
Sigurðar Bjarnasonar, sem þar bjuggu um langan
aldur og voru bæði af kunnum sunnlenskum
bændaættum. Þau eignuðust þrettán börn og
komust átta þeirra til fullorðinsára. Ábýlisjörðin
var lítið en notasælt kot og sjósókn úr Þorlákshöfn
bætti að nokkru um búhagi, þót róðurinn hafi
ugglaust stundum verið harðsóttur að koma svo
stórum barnahópi á legg.
Ung að árum hélt Helga úr föðurgarði til
Reykjavíkur og nam kjólasaum. Þar kynntist hún
ungum rafvirkja, Guðjóni Guðmundssyni, nú
rekstrarstjóra Rafmagnsveitna ríkisins. Þau gengu
í hjónaband árið 1936 og stofnuðu heimili í
Reykjavík, þar sem þau dvöldust síðan að
undanteknum skömmum tíma, sem þau voru
búsett í Hafnarfirði. Þau eignuðust fimm börn:
Erlu, flugfreyju, gifta Agli Egilssyni forstjóra,
Auði, gifta Rúnari Guðjónssyni sýslumanni í
Borgarnesi, Hrafnkel, forstjóra, kvæntan Guð-
laugu Jónsdóttur, Helgu, fóstru, gifta Tómas
Kaaber raftækni og Guðrúnu Sóleyju, nemanda
í námsráðgjöf, gifta Þorsteini Hilmarssyni he>n'
spekinema. ,
Vettvangur Helgu var hið hljóðláta star
húsfreyju og móður, að annast heimilið, niahh
sinn og börn. Heimilið bjó hún af smekkvisi
og
vaf
vaf
að ágætum föngum, og uppeldi barnanna
henni bæði áhuga- og metnaðarmál. Þar
starfsvettvangur hennar allur, og utan heimihs1
hafði hún sig lítt eða ekki í frammi. Af
þröngum vettvangi fer sjaldnast mikil saga- p
ríkir hin hávaðalausa önn, og ef til vill oe
einhverjum í hug orð Bjarna skálds Thorarensem
sem hann kvað við lát annarrar húsfreyju ■
móður, en hann var oft frábærlega skyggn ‘
mannlífið og snillingur að draga upp táknmyn°
i og snillingur
mannlegra örlaga:
Þá eik í stormi hrynur háa
hamra því beltin skýra frá,
en þá fjólan fellur bláa
fallið það enginn heyra má,
en angan horfin innir fyrst
urtabyggðin hvers hefur misst.
■ að
Æðrulaust tók Helga þeim þunga dóm'- ^
sjúkleiki hennar hlyti til eins að draga °8
framundan biði skammur áfangi. Á mill* P ’
sem hún dvaldist í sjúkrahúsi við erfiðar aðge*
annaðist hún heimili sitt meðan kraftar en*^
Þegar þá þraut og lokavistin í sjúkrahúsinu
við, hvarf hún þangað án ótta og vonar, P
hugurinn leitaði löngum til barnanna og elS^r
mannsins, sem nú var orðinn einn heima eft*r ^.f
hálfrar aldar samfylgd. Nú var ekki annað e s
en að gera sínar síðustu ráðstafanir, og *” P
fékk hún að halda ráði uns öllu var lokið. g
Kæri Guðjón. Þungur harmur er nú kveðm11 _
þér, börnum ykkar Helgu og öllum aðstan e
um. Eftir er aðeins aðorna sér við yl minning3
þar sem þið eigið svo drjúgan fjársjóð, og ta
svo á við framtíðina við breyttar aðstæður.
Haraldur Sigu^fjr
Islendingaþ#'