Íslendingaþættir Tímans - 07.04.1983, Síða 5

sundkennari
f. 6. júní 1904
d. 21. febrúar 1983
Það kom mér óþægilega á óvart að dagar Jóns
frænda væru taldir. Hann dó eftir stutta legu á
Landakotsspítalanum í umfaðmaðri elsku dóttur
sinnar, Amalíu Svölu, mánudaginn 21. febrúar.
Jón fór í aðgerð vegna sjónarinnar, og síðan var
talsverð batavon. Hann virtist svo hraustur að sjá,
stálminnugur og andlegt atgervi í stakasta lagi.
En þegar ég hringdi til hans í desember sl., þá
sagðist hann hafa fengið svo slæma flensu, og
skildi hann ekkert í því hvað hún væri lengi að
fara úr sér. En við rannsókn kom í Ijós að Jón var
fársjúkur maður. Ég hafði vonast til að hánn ætti
lengra líf fyrir höndum, en Ritningarorðin startda
ætíð fyrir sínu: „Við mennirnir ráðgerum, en það
er Guð sem ræður".
Jón byrjaði að kenna sund 16 ára gamall með
föður sínum, Páli Erlingssyni, sundkennara. Þá
voru gömlu sundlaugarnar þær einu í bænum. Ég
minnist með hlýhug góðu daganna í gömlu
laugunum, þar sem Jón og Ólafur, bróðir hans,
voru allt í öllu. Þeir kenndu bæjarbúum að synda
og gættu þess að enginn drukknaði. Einnig
geymdu þeir muni fyrir fólk. Þeir voru hlýir og
vinalegir, traustvekjandi persónuleikar og gerðu
sér far um að allt gengi snurðulaust.
Jón stofnaði sundfélagið Ægi með ungum
áhugamönnum, var þjálfari félagsins um árabil,
og fyrstu árin var öll vinna gefin. Þegar ég var litil
var félagsandinn mjög góður, einlægni og áhugi
hjá sundfólki Jóns, enda bar það virðingu fyrir
þjálfara sínum. Fyrr á árum leituðu sundkennarar
af sjálfsdáðun til Jóns, en hann var aldrci beðinn
um að halda sundnámskeið eða sýnikennslu á
endurmenntunarnámskeiðum íþróttakennara, en
í starfstíð Jóns voru aðeins teknir erlendir keppn-
is-sundþjálfarar, þar til að íslenskur sundþjálfari
setti smiðshöggið 1979.
Þegar Sundhöll Reykjavíkur tók til starfa árið
1937, þá var Jón ráðinn sundkennari og starfaði -
þar þangað til hann komst á eftiriaun. Eftir það
hélt hann áfram að kenna í sérs'undtímum kvenna,
og eins og Jóni var lagið, að púrra upp hálfmann-
laus sundfélög. Þannig færðist líf í tuskurnar í
kvennatímunum og oft glatt á hjalla.
Jón kenndi sígilt og gott sundlag fyrir skóla- og
heilsuræktarsund. Taka tækni Jónsogöll meðferð
var borin fram með sérstakri lagni kunnáttu-
mannsins og rólegri yfirvegun, ásamt þægilegu
. viðmóti við nemendur, enda var Jón sérlega
yfirlætislaus maður. Jón fylgdist ætíð vel með
sundmennt og breytilegum sundaðferðum annarra
þjóða, enda gafst gott tækifæri þegar hann fór út
með sundlið í keppnisferðir, en í því sambandi
sagði Jón við mig: Ég prófaði allt og reyndi að
halda því besta. Bæði Ólafur heitinn og Jón mátu
mest sundþroska Þjóðverja, en þeir blanda ekki
saman meðferð í keppnisþjálfun og kennslu í
skólaíþróttum. Aftur á móti höfðu Þjóðverjarnir
þann sið að fara í skólana og sjá út bestu efnin,
og síðan allt á fullu ef áhugi nemanda var fyrir
hendi.
Jón var fjölhæfur og hafði skemmtilega greind.
Hann gat talað blaðlaust hvenær sem var, og var
rökvís og gagnorður. Honum var létt um vísna-
smíði og elskaði góða tónlist. Hann var mikill
náttúruskoðandi og sportmaður á sínum yngri
árum og einstakur að meðhöndla og temja dýr.
En árin líða ogfyrrenvarirertíminnútrunninn.
Og þegar ég sá að hverju stefndi þá tímdi ég ekki
áð hann Jón væri að deyja. En Jón var rólegur og
sáttur við alla og með því síðasta sem hann sagði
við mig voru þessi orð: „Dísa, éger aðfara heim".
Jón átli glæsilega og trygga eiginkonu, Þórunni
Sigurðardóttur ættaða frá Hörgslandi á Síðu, en
foreldrar hennar fluttu búferlum að Arnanesi,
Höfn Hornafirði. Þórunn lifir mann sinn.
Jón og Þórunn eignuðust 3 börn: Páll, elstur,
útskr. úr Verslunarskóla Islands og er afgreiðslu-
maður. Sigurður, en hann lést af slysförum fyrir
nokkrum árum, og Amalía Svala, hjúkrunarfræð-
allstaðar, hvar 'sem hann kom. Sagði hann þeim
sögur og gátur og kenndi þeim tafl og leiki.
Uppúr 1970 lá leið Magnúsar hingað til Eyjafjarðar
og til okkar kom hann í maí 1974 og var hér
þvínær óslitið síðan en hann lést í Gnúpufelli 15.
febrúar 1983. Banamein hans var hjartaslag. Við
vissum að hann gekk ekki heill til skógar því í
september 1981 fékk hann aðkenningu af heila-
blæðingu og var gerður á honum höfuðskurður og
síðan lungnaskurður í janúar 1982 en alltaf var
Magnús kominn til okkar aftur eftir ótrúlega
stuttan tíma glaður að sjá, því aldrei kvartaði
hann og alltaf vildi hann hjálpa til, vann til síðasta
dags. Magnús var einn af þeim f^gætu mönnum
sem alltaf ganga fram til góðs. Lífið hafði verið
honum erfitt á stundum og vonbrigði sár enda bar
hann þess merki, en ræddi ekki raunir sínar og
talaði aldrei illa um nokkurn mann. Ungi prestur-
inn í Bolungarvík sem jarðsöng hann komst svo
listilega að orði er hann sagði að manngildið færi
ekki eftir þeim titlum og embættum sem menn
hljóta heldur því hvernig þeir reyndust umhverfi
sínu og sínum nánustu.
Elsku Magnús minn ég kveð þig nú með þakklæti
fyrir öll árin sem við unnum saman og allt sern þú
gerðir fyrir okkur hér, og að síðustu þetta:
Nú syngur einn strengur í sálinni minni.
Með söknuði nem ég þann klið.
Ég naut þess að vinna í nœrveru þinni
nærkonustörfin mín við.
Aldrei var rifist og ekki var þrasað
öll þessi litríku vor.
Pað var etið og sofið unnið og brasað
ótalin voru þín spor.
Þú réttir mér hönd er ég heltist á vegi
og hún var ei smágerð né lin.
Ó trúðu mér Maggi það er satt sem ég segi,
ég syrgi minn langbesta vin.
Ingibjörg Bjarnadóttii
Jón Pálsson