Íslendingaþættir Tímans - 26.04.1983, Page 1

ISLENDINGAÞÆTTIR
Miövikudagur 26. april 1983 — 15. tbl. TÍMANS
Guðrún Helgadóttir
frá Heg'gsstöðum
Föstudaginn 25. fcbrúar s.l. andaðist á Land-
spítalanum í Reykjavík, Guðrún Helgadóttir frá
Heggsstöðum, Vogatungu 34 Kópavogi eftir
stranga sjúkdómslegu og var útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju 4. mars s.l. Ekki verða hér
tíunduð æviágrip Guðrúnar en aðeins send nokkur
kveðjuorð frá samstarfsfólki hennar við Kópa-
vogsskólann. Okkur hér við skólann varð ntikið
um að frétta andlát Guðrúnar. Við höfðum fylgst
með hetjulegri baráttu hennar og miklu viljaþreki 1
til að yfirstíga erfiðan sjúkdóm og vildum vona í
lengstu lög að henni tækist það. En kallið var ekki
umflúið og við erum góðum samstarfsmanni og
góðum félaga fátækari.
Guðrún hefur starfað hér við Kópavogsskólann
nokkur s.l. ár, fyrst í forföllum við ýmis störf en
nú síðast sem ráðskona í hálfu starfi við mötuneyti
kennara skólans. Að hvaða starfi sem Guðrún
gekk leysti hún það af stakri prýði og samvisku-
semi og er ómetanlegt að hafa slíkan vinnukraft á
stórum vinnustað. Alltaf var hún reiðubúin til að
vinna jafnvel þó að hún væri sárlasin. Hjálpsemin
og samviskusemin var svo ríkur þáttur í hennar
eðli. Og ekki var minna um vert hve góður félagi
hún var í hópnum. Hún laðaði alla að sér með
glaðlegu og hlýju viðmóti og félagshyggja hennar
var mikil. Það var því oft glatt á hjalla í návist
hennar og stundum lumaði hún á góðri vísu til
uppbótar. Nú er hún farin og þó að sagt sé að
ntaður komi í manns stað verður hennar rúm
vandfyllt.
Við kveðjum hér mikilhæfa konu með þökk
fyrir samstarfið og biðjum henni góðrar heim-
komu hinu megin við móðuna miklu.
Eiginmanni hennar.börnum og öðru venslafólki
vottum við okkar innilegustu samúð.
Samstarfsfólk í Kópavogsskóla.
Fædd 14. september 1922
Dáitt 25. febrúar 1983
Það verður nú svo að það koma fyrir atvik í lífi
okkar. sem við eigum bágt með að trúa eða fá svör
við, og allra helst ber það við er dauðinn kveður
dvra þó svo að hann sé búinn að gera boð á undan
sér. Þannig er það nú er við kveðjum mína kæru
vinkonu Guðrúnu Helgadóttur sem undanfarin 9
ár og þó sérstaklega nú síðustu vikur var búin að
berjast svo hetjulega við hinn válega gest sem
enginn getur að lokum umflúið. Hún Rúna eins
og mér er tamast að nefna hana lést 25. febrúar
eftir 7 vikna sjúkrahúslegu. með afar erfiðum
læknisaðgerðum, sem hún bar af hugprýði og
dugnaði þar til yfir lauk. Hennar kjarkur og
lífsþróttur kom skýrast fram er hún kvöldið fyrir
fyrsta uppskurðinn taldi kjark í börnin sín og
eiginmann með orðum sem þau aldrei gleyma, og
vissi hún þó betur en nokkurt okkar hinna hvet
meinið var alvarlegt. Hún var svo heilsteypt og
trúuð, viidi fá skýlaus svör hjá lækni sínum
gagnvart sjúkdómi þeim er sigraði hana að lokum.
Hún vissi sem sagt að brugðið gat til beggja vona
með bata.
Mér verður ætíð minnisstætt hvc mikla stillingu
hún sýndi eftir uppskurðinn er hún varð að dvelja
í vél er varnaði henni máls. Þá skrifaði hún með'
styrkri hendi hughreystingarorð til ástvina sinna
meðan hún hafði mátt tií, og lengst af gaf hún mér
bros, er ég vitjaði hennará sjúkrahúsið þó ég vissi
að hún væri oft sárþjáð. Það bros geymi ég í ltuga
mínum, sem fjársjóð ásamt minningunni um nær
30 ára vináttu sem aldrei bar skugga á. Vináttu og
tryggð sem henni var svo lagið að veita.
Rúna hét fullu nafni Guðrún Helgadóttir. Hún
var fædd að Hömrum í Reykholtsdal 14. septem-
ber 1922. Dóttir hjónanna Ástríðar Halldórsdótt-
ur frá Kjalvarastöðum og Helga Sigurðssonar frá
Hömrum.
Hún fluttist með foreldrum sínum að Kletti í
sömu sveit 1926 og þar dvöldu þau þar til þau árið
1931 fluttust að Heggstöðum í Andakíl þar sem
hún dvaldi ásamt foreldrum og þremur systkinum
sínum sín scinni bernsku og öll sín æskuár.
Systkini hennar voru sem fyrr segir þrjú. Þau
Guðný kcnnari í Reykjavík, Kristóferbóndi, sent
lést á besta aldri, og Sigurður fyrrum skólastjóri
nú deildarstjóri í Menntamálaráöuneytinu. Öll
mcrkisfólk eins og þau eiga kyn til. Móðir þeirra
lést vorið 1981 cn faðir þeirra er á lífi og dvelur á
heimili aldraðra í Borgarnesi. Rúna fór strax á
unga aldri að taka þátt í félagsmálum. Var frá því í
æsku starfandi í Ungmennafélaginu íslendingi,
sem virkur félagi. Eftir að hún fluttist hingað
suður, gekk hún í Borgfirðingafélagið. Vann hún
þar í mörg ár mikið og óeigingjarnt starf bæði sem
félagsmaður og eins var hún búin að vera mörg ár
í stjórn félagsins. Bar hún hag félagsins mjög fyrir
brjósti. Einnig starfaði hún meö Kvenfélagi
Kópavogs. Eins og fyrr segir fluttist hún hingað
suður um 1950. Var hún þá áður búin að vinna á
ýmsum stöðum í Borgarfirði og víðar. Hún
stundaði nám viö húsmæðraskólann á Staðarfelli.
Var hún afburða vel verki farin, og sama á hverju
hún tók.
Hún var sterkgáfuð, hagmælt og vel hugsandi.
Til hennar var ávallt gott að leita, ef góð ráð
vantaði. Hún elskaði sveitina okkar og má segja
að- okkar hugðarefni hafi þar legið saman. Við
vorum fjarskyldar og milli okkar lágu sterk bönd,
sem ég fann hvað best í veikindum hennar, og eins
ef einhvern vanda bar að höndum hjá annarri
hvorri. Við töluðum oft um það í gamni hvað við
værum andlega skyldar.
Rúna giftist árið 1962 miklum ágætismanni
Sigurði Tómassyni frá Reynifelli á Rangárvöllum.
Eignuðust þau tvö börn saman: Ástríði Hönnu f.
1963, sem stundar nám í hjúkrunarfræðum og
Tómas f. 1965, sem er í iðnnámi. Áður hafði hún
eignast son með sambýlismanni sínum Hauki
Magnússyni. Sonur þeirra sem fæddur er 1952 er
Helgi og er hann giftur Elínu Sigurðardóttur. Eiga
þau tvö lítil börn, sem voru augasteinar ömmu
sinnar. Helgi er húsasmiður að mennt. Þau
Haukur slitu samvistum og bjó hún eftir það ein
með Helga um tíu ára skeið. Eignaðist hún á þeim
tíma sína eigin íbúð, sem sýnir best hennar
dugnað og útsjónarsemi þar sem hún var þá
einstæð móðir. Álít ég það nærri einsdæmi á þeim
árum. Fljótlega eftir að þau Sigurður giftu sig
hófust þau handa við byggingu myndarlegs einbýl-
ishúss að Vogatungu 34 þar sem heimili þeirra
stendur enn. Má þar svo vel sjá bæði utanhúss og
innan verk þeirra beggja, unnin af mikilli hapd-
lagni og snyrtimennsku. Þar bjó hún manni sínum