Íslendingaþættir Tímans - 27.07.1983, Blaðsíða 5

Ingvar Ólason,
Holti, Reyðarfirði
Fæddur 13. nóv. 1918.
Dáinn 22. júní 1983.
■ Hugumprúður þegn er horfinn af sviði. Skýr
og kær er nú minningin ein eftir um Ingvar
Ólason. Þar fór æðrulaus eljumaður, sem af
einlægni og alúð lagði hönd að hverju verki,
viðmót hans allt bar með sér hógláta hlýju og hýrt
var brosið. Glettni ha'ns var grómlaus og gerði
engum miska. Hann var dulur að eðlisfari og
flíkaði lítt tilfinningum sínum eða skoðunum, en
það duldist engum sem til þekktu, að hann var
fastur fyrir og lét í engu sinn hlut, ef að var sótt
um þau málefni,' sem honum þóttu mikils verð.
En hann var hreinskiptinn og einarður í allri sinni
hógyærð. Fyrst og síðast fór þar hinn verkhagi
maður, sem lagði í það metnað sinn að vinna hvert
verk svo, að ekki þyrfti um að bæta.
Hann var einstaklega glöggur og laginn véla-
maður, enda sögðu vinnufélagar hans, að allt léki
í höndum hans.
Ingvar var gerhugull greindarmaður og fylgdist
Óslandi og síðar að Melstað í sömu sveit.
Þar átti hann heima þar til heilsan bilaði svo
hann varð að fara á sjúkrahúsið á Sauðárkróki, en
þar var hann síðustu árin.
Samtíða honum á sjúkrahúsinu var Óskar
bróðir hans og þó Guðmundur væri oft mjög
þjáður reyndi hann eftir mætti að létta bróður
sínum lífið í veikindum hans, en Óskar andaðist
fyrir fáum árum eftir nokkuð langvinn veikindi.
Þegar hugsað er til látins vinar, litið til baka og
minnst liðinna samverustunda þá er efst í huga
þakklæti fyrir vinarhug og kærleika sem ein-
kenndu framkomu Guðmundar, hann gat glaðst
yfir góðlátlegu gamni um menn og málefni en ætíð
græskulaust.
Y rði okkur yngri vinum hans á að segja eitthvað
um aðra sem hann taldi ósæmilegt þá hafði hann
lag á að láta okkur skiljast að svona ætti ekki að
hugsa eða tala.
Hann var lítið fyrir að troða skoðunum sínum
upp á aðra og vinsamleg framkoma hans aflaði
honum vina og óvildarmann hygg ég að hann hafi
ekki átt. Guðmundur fór þeirrar gæfu á mis að eiga
samleið með eiginkonu og eignast börn. Af þeim
sökum er líklegt að einmanaleiki hafi verið
förunautur hans á stundum.
En lífsmunstur mannanna er misjafnt og verður
hver að lifa eins og áskapað er.
En þó Guðmundur Bjarnason skilji ekki eftir
sig afkomendur í þessum heimi né hafi verið
umsvifamikill athafnamaður á heimsvísu, þá
hefur hann markað sín spor í sögu sinnar sveitar,
hann á heima í góðum minningasjóði okkar sem
undum samtíða honum í hlíðinni kæru Óslands-
hlíð í Skagafirði.
Blessuð sé minning hans.
Ari Sigurðsson.
mætavel með öllu, sem efst var á baugi hverju
sinni, hafði sínar fastmótuðu skoðanir og var
félagshyggjumaður í beztu merkingu þess orðs.
Óvænt kom lokakallið, en þó hafði heilsa hans
lengi verið slík, að í engu mátti út af bera. Hinn
dagfarsprúði verkmaður lét lítt á slíku bera, hann
bar ekki veikindi sín fremur en tilfinningar á torg
og allt fram til þess síðasta var starfinu sinnt og
ekkert gefið eftir. Með Ingvari er genginn einn
hinna trúu og hógværu manna, sem sagt var um
að erfa ættu landið. Samferðafólkið, samfélagið
hans stendur þar í þakkarskuld og kveður með
söknuði kæran vin. Örfá æviatriði Ingvars skulu
hér tilfærð. Fullu nafni hét hann Ingvar ísfeld og
var fæddur 13. nóvember 1918 í Sjólyst á
Reyðarfirði. Foreldrar hans voru hjónin Hólm-
fríður Nikulásdóttir og Oli Bjarnason, sem bæði
voru Reyðfirðingar og bjuggu þar aldur sinn allan.
Ingvar var elstur 5 systkina og er hann var 12 ára
lést faðir hans á bésta aldri. Reiðarslag var það
fyrir fjölskylduna, en Hólmfríður var mikil atgerv-
is- og atorkukona, börnin bráðger og af einstökum
dugnaði og með góðri aðstoð þeirra, sem réttu
hjálparhönd kom hún upp sínum barnahóp. En
16 ára gamall axlaði Ingvar þá ábyrgð og skyldu
að verða fyrirvinna og forsjá heimilisins, en síðar
komu yngri bræðurnir þar að einnig.
Öll tiltæk vinna var.stunduð, farið á vertíð,
verið á síld og unnið í landi. En það voru
krepputímar og óblíð var þá veröldin þeim, sem
áfram börðust með tvær hendur tómar. Þar þurfti
dugnað, áræði og útsjónarsemi ásamt ítrustu
sparsemi, eiginleikar sem Ingvar átti í ríkum mæli
og léttu honum lífsstarfið fyrr og síðar.
Árið 1941 verða þáttaskil í lífi hans er þau Lára
Ingibjörg Guðmundsdóttir frá Teigagerðisklöpp
hefja búskap. Lengst hafa þau búið í Holti og á
Reyðarfirði hefur lífsvettvangurinn verið.
Lára var fóstruð upp af þeim sæmdarhjónum
Ingu og Kristni Olsen, sem síðar fluttu til
Norðfjarðar, en foreldrar voru Jónína Olsen og
Guðmundur Jónsson síðast á Staðarhrauni. Áfr-
am vann Ingvar alla þá vinnu er til féll og var m.a.
mikið á sjó, en 1949 ræðst hann til Vegagerðar
ríkisins og þar starfar hann til dauðadags, vinnur
aðallega við bifreiðaakstur og vélaviðgerðir og
átti þar þrjátíu og fjögurra ára farsælan starfsaldur
að baki, er hann lést, lengstan allra starfsmanna
V.R. á Austurlandi. Sú starfssaga er öll til
fyrirmyndar, þar sem atorka og skyldurækni voru
í öndvegi. Og ekki var vanþörf á að vinna
hlíðarlaust og afla þannig sér og sínum lífsviður-
væris, því börn þeirra Láru og Ingvars eru 11 og
því ekkert smáheimili, sem sjá varð um.
Því hlutverki sinntu þau hjón bæði með slíkum
afbrigðum, að óvenjulegt er. Börn þeirra eru:
Óla Björk húsmóðir - eiginmaður Ríkarður
Einarsson húsvörður.
Kristinn Þór húsasmiður - eiginkona Erna Guð-
jónsdóttir.
Inga Hólmfríður húsmóðir - eiginmaður Ásgeir
Metúsalemsson fulltrúi.
Nína Guðmunda húsmóðir - eiginmaður Stefán
Karlsson vélvirki.
Víðir ísfeld bifreiðarstjóri - ókvæntur.
Jenný Björg húsmóðir - eiginmaður Vilbergur
Hjaltason verkstjóri.
Bryndís húsmóðir - eiginmaður Markús Guð-
brandsson húsvörður
Ómar Sigurgeir vélstjóri - eiginkona Birna
Björnsdóttir.
Bjarney Linda húsmóðir - eiginmaður Baldvin
Baldvinsson sjómaður.
Sigmar Atli verkamaður - eiginkona Þorbjörg
Pétursdóttir og
Lára Ingibjörg verslunarmaður - ógift.
Öll búa þau systkinin á Reyðarfirði, nema
Kristinn, sem býr í Neskaupstað og Nína sem býr
á Akureyri. Þetta er fríður hópur og farsæll í
hvítvetna og barnabörnin eru 26.
Ingvar var í einkalífi sínu einstakur gæfumaður.
Kona hans Lára hefur mér alltaf þótt afbragð
annarra kvenna, hin sanna húsmóðir, prýðisgreind
og einkar fríð sýnum.
Barnahópurinn þeirra stóri ber þeim hjónum og
heimilislífi öllu fagurt vitni, og vart verður á betra
kosið. Öll voru þau nemendur mínir. Þeim tíma
fylgja mætar minningar um góða og skynsama
nemendur, sem báru með sér heiman að hinn
góða andblæ uppeldisins. Einum rómi mun sam-
ferðafólk Ingvars bera honum hugljúfa sögu, þeir
því betur, sem þekktu hann betur, sögu hins
einlæga drengskaparmanns, hins góða vinnufé-
laga, hins dagfarsþekka atorkumanns.
Harmur er í hugra þeirra nánustu, er svo alltof
fljótt misstu svo mikils, en minnug mega þau þess,
að slíka lífssögu er gott að eiga við hinstu ferðalok.
Reyðfirska moldin hefur tekið dyggan son í
faðm sinn og vær mun hvíldin svo vammlausum
hal.
Ástvinum öllum sendum við í Sandhólum
hlýjustu samúðarkveðjur og þó fyrst og síðast til
þín, Lára mín.
Blessuð sé minning hins mæta drengs.
Helgi Seljan
5
•slendingaþættir