Íslendingaþættir Tímans - 29.12.1983, Blaðsíða 6

Sólveig Benediktsdóttir
Ármann
Fædd 25. desember 1891
Dáin 25. nóvember 1983
Sólveig á Skorrastað lést á Fjórðungssjúkrhús-
inu á Neskaupstað 25. nóvember sl. nærri 92 ára
að aldri. Fckk hún hægt andlát. Sólveig var fædd
á Akureyri 25. desember 1891. Foreldrar hennar
voru Jóhanna Jónsdóttir og Benedikt Ólafsson.
Sólveig átti cina systur, Jóhönnu, sem búsett var
á Akureyri. Var mjög kært með þeim systrum og
dvaldi Jóhanna oft á Skorrastað. Sólveig fór
austur á land um tvítugt, en á fyrstu árum þessarar
aldar var lífvænlegt á Ausfjörðum og kom margt
ungt fólk, bæði að norðan og sunnan, til sumar-
dvalar, og ílentist það þá margt ævilangt.
Sólveig var vinnukona í Sigmundarhúsi á Nesi
í Norðfirði hjá Stefaníu og Sigmundi Stefánssyni,
skósmið. Var þar barnmargt og kom dugnaður
ungu vinnukonunar strax í ljós. Hélst vinátta góð
með Skorrastaða- og Sigmundarfólki um alla tíð.
30. desember 1913 giftist Sólveig Guðjóni
Ármann og höfðu þau búið í farsælu hjónbandi í
64 ár, þegar Guðjón lést árið 1977 þá 91 árs.
Ungu hjónin hófu búskap í Fannardal, innsta
bænum í Norðfjarðarsveit. Þótti sú jörð í þá daga
góð bújörð, en þar höfðu foreldrar föður míns
búið, með stóran barnahóp og komist vel af.
Óneitanlega var Farinardalur afskekktur og erfiðir
aðdrættir að vetrarlagi.
Eftir 6 ára búskap í Fannardal, keypti Guðjón
hluta af kirkjujörðinni Skorrastað, sem cr í miðri
sveit, og þar búsældarlegt. Síðar festi Guðjón
kaup á Borgum og hafði þar beitarhús um fjölda
ára.
Voru þau hjón einstaklega dugleg og samhent.
Heimilið var stórt og gestagangur mikill.
Sólveig og Guðjón eignuðust 6 börn og ólu upp
2 fósturbörn. Þau misstu son sinn Jón aðeins 6 ára
gamlan og var það þeim mikið áfall. Dætur þeira
fimm eru María gift Aðalsteini Jónssyni bónda á
Ormsstöðum, Jóna gift Júlíusi Þórðarsyni bónda
Skorrastað, Jóhanna gift Þorláki Friðrikssyni
bónda Skorrastað, Valdís býr á Eskifirði og er gift
Jóni Ólafssyni lögregluþjóni, Friðný er búsett á
Akranesi og gift Bjarna Aðalsteinssyni málara-
meistara.
Jón Pétursson fóstursonur þeirra, er leigubíl-
stjóri í Reykjavík oggiftur Guðrúnu Sigurðardótt-
ur, Guðveig Sigfinnsdóttir, fósturdóttur, er búsett
í Reykjavík.
Á heimili Guðjóns og Sólveigar dvaldi um 40
ára skeið Árni Jakobsson og var hann mikill vinur
barnanna. Þá var einstæðingur, Guðrún Ólafs-
dóttir, þar um tugi ára. En hún var oftast kölluð
Gunna Ólafs og var vinsæl á Norðfirði fyrir
hnyttnar lausavísur.
Mjög gestkvæmt var á Skorrastaðarheimilinu,
þar var kirkjustaður og Guðjón tók mikinn þátt í
félagsmálum sveitarinnar og fundir haldnir þar.
Sólveig hafði ekki margar frístundir, var hún mjög
dugleg og stjórnsöm á þessu stóra heimili. Fóru
hinar myndarlegu dætur hennar fljótt að hjálpa til
og létta undir.
Mikil glaðværð ríkti á heimilinu og var fjöl-
skyldan öll mjög söngelsk. Þá spillti ekki, þegar
tengdasonurinn Þorlákur, sem var músíkalskur og
lék á hljóðfæri, hóf sambýli á jörðinni. Dvöldu
þau Guðjón og Sólveig allt til dauðadags að
Skorrastað hjá Jóhönnu og Þorláki, var umhyggja
Jóhönnu fyrir móður sinni einstök. Sólveig undi
sér ekki anarsstaðar en á Skorrastað og vildi alltaf
hafa börnin, barnabörnin og langömmubörnin í
kringum sig. Hún var sterk kona og hjálpaði til á
heimilinu svo lengi sem hún gat. Andlegri reisn,
góðri heyrn og ágætu minni hélt Sólveig til
dauðadags. Var ánægjulegt að ræða við hana um
svo margt. sem á dagana hafði drifið.
Það var mikið áfall fyrir Sólveigu þegar Kristj-
ana Magnúsdóttir, húsfreyja á Skorrastað, lést
fyrr á árinu. En þær höfðu búið í raun í sama
húsinu að Skorrastað allan sinn búskap. Vinátta
þeirra var einlæg. Sólveig kom einu eða tveimur
árum síðar en móðir mín, Sesselja, til Norðfjarð-
ar. En þær voru æskuvinkonur þar sem móðir mín
ólst upp að Nolli í Höfðahverfi út við Eyjafjörð
en Sólveig dvaldi oft að Lómatjörn í sömu sveit
hjá frændfólki sínu. Þeirra vinátta hélst alla tíð,
og hjá báðum fjölskýldum þeirra. Voru gagn-
kvæmar heimsóknir út á nes og inn í sveit fastir
liðir fyrstu búskaparárin. Var það okkur börnun-
um á Bjarnarborg mikil gleði þegar Guðjón og
Sólveig gistu heima hjá foreldrum mínum. Var þá
tekið í spil og glaðværð fram eftir kvöldi.
Ég man fyrst eftir Sólveigu þegar foreldrar
mínir fóru gangandi inn í Fagradal, þar sem faðir
minn hafði alist upp. Þetta var frostaveturinn
mikla 1918, en ég var 5 ára. Drógu foreldrar mínir
mig á sleða á tunglskinsbjörtu kvöldi. Gistum við
svo í eina eða tvær nætur í baðstofu í Fannardal.
Hún var ekki stór, en það var alla tíð nóg pláss
hjá þessum ágætis hjónum. Vingott var mjög með
okkur Svalbarðssystkinum og Skorrastaðabörn-
um. Minnumst við þess, einkum égog Helga systir
mín, að fara á hverju sumri með Maju og Jóni
Péturssyni í útreiðartúr, á hestum frá Skorrastað
alla leiðina í Botna í Fannardal. Ég fór oft sem
barn inn að Skorrastað og dvaldi þar um stundar-
sakir en Sólveig var mér alltaf einstaklega góð,
þótt óskyld væri. Þannig vr hún einnig konu rpinni
o'g sonum.
Ólöf Guðmundsdóttir tengdamóðir mín og
Sólveig voru miklar vinkonur allt frá því Ólöf
dvaldi sem ung stúlka í Skálateigi hjá Guðrún
frænku sinni.
Við Svalbarðssystkini öll þökkum Sólveigu
einlæga vináttu.
Við Soffía vottum aðstandendum Sólveigar
dýpstu samúð.
Jóhannes Stefánsson
Þeir sem skrifa mirmingar-
eða afmælisgreinar í íslendinga-
þætti, eru vinsamlegast beðnir
að skila vélrituðum
handritum
ísiendingaþættir