Íslendingaþættir Tímans - 29.02.1984, Blaðsíða 3

E E NG
Helga Sólveig Daníelsdóttir
F*dd 4. nóvember 1964
Dáin 16. febrúar 1984
Helga Sóla - eins og hún var venjulega kölluð
sýndi að erfitt er að dæma fyrirfrani hvaða
einstaklingur veitir umhverfi sínu mesta gleði.
Hún var yngsta barn hjónanna Evu Þrirsdóttur
og Daníels Einarssonar. Systkini hcnnar eru:
Kristinn Vilhjálmur, Sigrtður. Þór Ingi og Einar.
Hún bar nafn móðursystur minnar og móður.
Við fæðingu hennar var vitað, að ýmsar hindr-
anir yrðu á leið hennar gegnum lífið. En það var
alveg sérstakt að fylgjast með hvaða árangri hún
náði. Það var stórkostlegt hvernig fjölskylda
hcnnar öll var henni og sýnir hvað ást og
umhyggja nær að gera mörg kraftaverk. En hún
launaði það svo sannarlega með blíðlyndi, góðvild
og fróðleiksfýsn.
Hclga Sóla bjó alla tíð heima. En frá fjögurra
ára aldri dvaldist hún í Lyngási á daginn og síðustu
misserin í Bjarkarási. Hún eignaðist marga vini á
þessum stöðum, bæði meðal kennara og nemenda,
og átti með þeim margar góðar stundir. Eftir að
heislu Helgu fór að hraka var henni leyft að mæta
seinna á morgnana, en öllum var ljóst hve henni
var það mikils virði að geta hitt félagana. ,
Eftir að systir hennar byrjaði að búa í Keflavík
var hún oft í heimsókn hjá henni og frændunum
litlu. sem hún var svo hrifin af, enda var það
gagnkvæmt. Haukur litli spurði alltaf fyrst eftir
Helgu þegar hann kom til ömmu og afa.
Helga var sérlega næm á tilfinningar fólks -
gladdist mjög ef henni var sýnd ástúð - en
stundum varð hún líka hrygg. Hún varð mjög glöð
kvöldið eftir að Vigdís var kosin forseti. Þær
mæðgur fóru til að hylla hana og allir vildu taka í
hendina á forsetanum. En samt tók Vigdís eftir
hennar útréttu hönd og laut niður til hennar og
kyssti hana á kinnina um leið og hún sagði - þakka
þér fyrir Ijósið mitt. Æ síðan dáði hún Vigdtsi
forseta og þetta atvik gerði mikið fyrir htu aog
gleymdist aldrei.
Þær minningar sem eru mér efst í huga eru
fermingardagurinn hennar og vikutími sem hún
dvaldi á heimili mínu fyrir fjórum árum. Hún var
"ii geislandi glöð og fín á fermingardaginn sinn.
Hún naut sín svo sannarlcga þann dag.
Við erum svo þakklát fyrir þá viku sem hún var
hjá okkur. Þá fengum við tækifæri til að kynnast
því hve mikill persónuleiki hún var. Hún varð
þriðja dóttirin á heimilinu. Hún var svo indæl og
elskuleg og þakklát fyrir allt sem fyrir hana var
gert. Hún setti sjálf ekki fram neinar kröfur.
Hún fann fvrir líkamlegum vanmætti sínum og
leið því oft illa. sérstaklega þegar henni fannst
aðrir ekki skilja sig og héldu að hún væri að hlífa
sér.
Fyrir tæpu ári síðan skiptu foreldrar hennar um
íbúð vegna þess að þeirra íbúð var á þriðju hæð
og stigarnir því mjögerfiðir fyrir Helgu. Þau fluttu
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
á fyrstu hæð í Fellsmúla 15. Viss kvíði var hjá
móður hennar að flytja í fjölbýlishús með Helgu
Sólu. Hún kveið móttökum fólksins, en sá kvíði
hennar var ástæðulaus. Allir í stigaganginum voru
sérlega elskulegir við hana.
Systkini hennar höfðu séð hvað ást og umhyggja
fær áorkað og vildu því gjarnan geta hjálpað
öðrum einstaklingum, sem minna mega sín.
Sigríður systir hennar er þroskaþjálfi, Iærði í
Þroskaþjálfaskóla Islands og Þór Ingi bróðir
hennar hefur unnið á Kópavogshælinu og starfað
mikið í foreldra og vinafélagi Kópavogshælis.
Já. það hefur myndast mikið tómarúm á heimili
hennar núna. Dauði er eitthvað endanlegt og því
ævinlega erfitt að taka honum. En Helga Sóla
okkar gekk ekki heil til skógar og núna finnst mér
að við hefðum kannski getað gert mcira fyrir
hana. Helga Sóla naut fram á síðustu stund
mikillar umhyggju fjölskyldu sinnar og einnig
sýndi starfsfólk Landspítalans henni frábæra
umönnun síðustu dagana hcnnar og á það miklar
þakkir skilið fyrir það.
Sá sem Helga Sólveig sagði vera vin sinn og
honum hefur þótt svo vænt um vitnar í Ijóðlínur
úr Þorlákskveri, sem Þorlákur prófastur Þórarins-
son orti 1735 í minningu tæplega tvítugrar stúlku,
Ingveldar Sölvadóttur. Þessar Ijóðlínur eiga vel
við Helgu Sólveigu okkar.
Svo líða sorgarmundir,
sinna lífs nauða kennir hverr,
meðan Krisls merkjum undir,
mœddan líkama dauðans ber;
forlög að erfðum falla,
fœðist í heiminn jóð,
gleðinnar býður galla,
grálur, þess fyrsta hljóð,
ótignum, eðalbornum,
auð er vök sarna kífs,
fer að skihnála fornum,
fœðing og endir lífs.
Fróm-ártug friðinn æfði,
foreldrum hlýðin, ástarþekk,
menntir við mátann hæfði,
mannúðleg, settlynd œ framgekk,
ulmœlis hafði Itrósið,
hyllirík, ör og greind,
við lífsins orðaljósið,
lyst hennar mjög var eind,
góðvikin mœddra meinum,
meðaumkun yfir bar,
varla stygð veitti neinum,
verkkaupið loks uppskar.
Undir sinn tvitugs aldur,
allmjög dygðum þróaðisl,
vildi þá Guð alvaldur,
vitjunarstundin nálœgðist,
hérvistar heil.su tíma,
liratt að síðasta punkt,
löngum krossburðar líma,
lúði mjög holdið ungt,
blóðug Krists benjasárin,
brjóstið lét hugga þó,
andvörp og augnatárin,
öll hennar til sín dró.
Sigrún Magnúsdóttir
3