Íslendingaþættir Tímans - 28.03.1984, Blaðsíða 5

Sesselja Eiríksdóttir
Fædd 9. janúar 1896
Dáin 4. mars 1984
í dag minnumst við sómakonunnar Sesselju
Eiríksdóttur. Hún var fædd í Reykjavík, dóttir
Eiríks, er lengi vann við veslunarstörf í Reykja-
vík, Magnússonar frá Mjóasundi í Villingaholts-
hreppi og konu hans Guðrúnar Magnúsdóttur frá
Sölvaholti í Hraungerðishreppi.
Sesselja giftist mannkostamanninum Hafliða
Jóni Hafliðasyni, skipatæknifræðingi og kennara,
9. október 1926. Hafliði var sonur Hafliða skip-
stjóra og smiðs í Hafnarfirði, Þorsteinssonar og
konu hans Maríu Jónsdóttur bónda í Akrakoti á
Álftanesi, Magnússonar.
Hafliði og Sesselja eignuðust tvær dætur, Maríu
f. 19. september 1927, hún veitir forstöðu launa-
deild Olíufélagsins hf og Áslaugu f. 22. ágúst
1929, lyfjafræðing við Breiðholtsapótek.
Mann sinn missti Sesselja 14. febrúar 1977, eftir
langvarandi veikindi. Sjálf hélt hún bærilegri
heilsu þar til fyrir knöppu ári að hún tók sótt og
náði sér ekki eftir það.
Er við kynntumst Sesselju og fjölskyldu, höfðu
þau Hafliði byggt sér myndarlegt, vandað og
fallegt hús við Bjarkargötu 12. Það hcfur þurft
fádæma stórhug og dugnað til að koma upp slíku
húsi á þeim tíma, húsi meðþrem íbúðum. Sesselja
og Hafliði voru samhent hjón og ekki spillti
óreglan á því heimili.
Eins og þeir vita er til þekkja, er Bjarkargatan
vestan við Hljómskálagarðinn, á einum fallegasta
stað í borginni. Hún er rétt við hjarta Reykjavík-
ur, miðbæinn og lungun, Vatnsmýrina og augu
höfuðstaðarins, tjarnirnar, sem spegluðu himin-
víddirnar á lognkyrrum dögum og voru ómetan-
legur leikvangur æskunnar, ísilagðar á vetrum.
Það voru því mikii gæfuspor er við fjölskyldan
stigum, þegar við gengum inn í hús þeirra hjóna,
eftir að hafa fengið þar inni. Staðurinn er frábær,
en hinu áttum við eftir að kynnast, sem kom betur
og betur í ljós með hverjum deginum sem leið, að
hér gistum við göfugt fólk.
Margar Ijúfar minningar frá Bjarkargötuárun-
um koma upp í hugann við fráfall Sesselju. Þær
verða fæstar settar á blað, en geymast í þakklátum
hjörtum. Það var meiri dásemd en orð fá lýst að
vakna við kríusöng frá tjörninni í Reykjavík,
bjartan vormorguninn 13. maí 1933, daginn eftir
að við höfðum flutt af Njálsgötunni. Þar var lítið
augnayndi og fátt um fuglasöng.
Sesselja var óvenjulega vel gcrð manneskja,
hög í höndum, lastvör, lundgóð, velviljuð og
ákaflega heimakær. Til hennar vorum við alltaf
velkomin með stórt og smátt. Engin sérstök erindi
þurftum við heldur að hafa þó við berðum þar á
dyr. Mörgum spurningum svaraði hún yngsta
fólkinu og var ávallt reiðubúin að Ijá hjálp við
heimalærdóminn, enda átti yngri dóttirin bekkjar-
systur í okkar hópi.
Allt var fábrotnara á þessum árum, en ekki
verra. Krökkunum í fjölskyldunni eru minnisstæð-
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
ir kaffibollar með vel af sykri og mikilli mjólk og
kringlu, sem dyfið var ofan í þenna drykk ogsíðan
sogin. Setta, eins og húnvarkölluð af kunnugum,
stóð fyrir glaðværum samræðum eða sagði smelln-
ar sögur.
Það er nauðsyn öllu ungviði að vel sé að því
hlúð og um það hugsað í uppvexti. Þarna uxum
við systkinin úr grasi og vorum við gott atlæti á
fjórtánda ár.
Bjarkargötuárin eru björt í minningunni, þó
voru þau ekki skuggalaus. Heimsstyrjöldin síðari
geisaði, með heimilisföðurinn á sjónum. En við
vorum heppin, hann lifði stríðiðaf. Náinættmenni
kvöddu þennan heim, fyrirvaralaust. Þá var
Sesselja betri en engin húsmóðurinni, með barna-
hópinn, sem átti fyrirvinnuna víðsfjarri heimilinu.
Það verður ekki skrifað um Sesselju Eiríksdótt-
ur án þess að borið sé lof á dætur hennar,
perlurnar, sem haldið hafa heimili með foreldrum
sínum alla tíð og verið þeim stoð og stytta eftir að
fór að halla undan fæti, já fórnað sér fyrir þá, sem
er orðið æ fátíðara nú á tímum. Þær mættu margir
taka til fyrirmyndar og eftirbreytni.
í hugum okkar mun Sesselja lifa, sú ágæta
manneskja. Megi dætrum hennar vel farnast og
þau frækorn sem hún hefur sáð í annarra hjörtu,
bera góðan ávöxt.
Hulda, Jónas og börn.
5