NT - 11.08.1985, Blaðsíða 15

að heimsækja strákinn á hælið þar
sem honum hafði verið komið fyrir.
Hann leit vel út en það voru erfið
skref bæði að koma og fara. Ég hélt
áfram að hata þjóðfélagið sem hafði
tekið hann frá mér en það hvarflaði
aldrei að mér að sökin væri mín.
Þetta var öllum öðrum að kenna og þá
fyrst og fremst hinu viðbjóðslega
kapítaliska hagkerfi og fulltrúum
þess. Mér fannst stundum að ég væri
síðasti frjálsi víkingurinn og ég þyrfti
að kosta öllu til að varðveita það
frelsi.
Það fólk sem hefur atvinnu sína af
því að selja heróín svífst einskis. Ef
ekki er greitt fyrir sendingu á um-
sömdum tíma er gripið til hótana og
þeim fylgt eftir með því að menn eru
drepnir.
Einn daginn var ég beðinn af
einum dópsaianum að sjá um inn-
heimtu á fé sem ekki hafði verið
borgað á réttum tíma. Þetta var
Pakistani og einn hlekkurinn í dreif-
ingarkeðju sem ég naut góðs af. Við
heimsóttum hann þrír vopnaðir
skammbyssu. Eftir að hafa barið
lengi á dyrnar hjá honum í skítugum
stigagangi var opnað. Um leið skellti
einn okkar byssuni uppundir hök-
una á honum og við buðum okkur inn.
Auðvitað borgaði maðurinn á stund-
inni. Það var reyndar ekki í peningum
heldur hreinu kókaíni. Hluti efnisins
kom í minn hlut.
Fariö að hitna undir
Skömmu áður en þetta skeði hafði
ég verið farinn að velta því fyrir mér
að fara heim til íslands. Ég vissi að ef
svona héldi áfram ætti ég ekki langt
eftir ólifað. Það var farið að hitna
undir fótunum á mér. Ég ákvað því að
reyna að hætta að sprauta mig og í
stað þess að selja kókaínið notaði ég
það til að „trappa" mig niður af
heróíninu. Þetta var eins og að slá í
þreyttan klár en það gekk. Með þessu
móti gat ég linað vítiskvalir eftirkast-
anna og smám saman losnaði ég við
einkenni djönkarans en var um leið á
valdi annars efnis. Þetta voru voða-
legir dagar en þeir liðu hjá eins og allt
annað. Kókaínið gerði það að verk-
um að ég var mjög duglegur, sífellt
að. íbúðin var tekin í gegn og ég gekk
frá mínum málum. Smám saman
tókst mér að vinna traust stofnunar-
innar sem hafði drenginn og ég heim-
sótti hann oftar en ég hafði áður gert.
Sárin eftir nálastungurnar gréru á
handleggjunum á mér og ég var ekki
eins kvíðinn og ég hafði verið. Ég var
á uppleið.
Éftir mikinn málarekstur fékk ég
loks strákinn til mín aftur og þá á
þeirri forsendu að ég ætlaði með hann
til íslands. Ég var kominn með far-
miðana í hendurnar og við vorum á
leiðinni heim.“
Ein allsherjar
veisla
Ástarsaga Rómeó og Júlíu er ekki
enn byrjuð. Hann er á heimleið með
ungan son sinn og sárin eftir sprautu-
nálina eru byrjuð að gróa. Hún er
komin á vertíð til eyja.
„Eftir að ég var orðin atvinnulaus
hellti ég mér af alefli út í hið Ijúfa líf
í Reykjavík. Sumarið 1977 varð ein
allsherjar veisla og maður lifði hátt.
Um haustið fór ég til Vestmannaeyja
og þar hitti ég fyrrverandi eiginmann
minn sem einnig kunni að meta hið
ljúfa líf. Stelpan mín var eins og áður
hjá mömmu og ég fór í heimsóknir
svona af og til. Vorið eftir fór ég
ásamt sambýlismanni mínum til
Kaupmannahafnar og við settumst að
hjá systur minni og mági sem þá voru
flutt út. Þetta tímabil einkenndist
aðallega af geysilegri dópneyslu hjá
okkur öllum. Þarna sprautaði ég mig
í fyrsta skipti með kókaíni. Ég ákvað
að gera það ekki aftur. Ég þekkti
sjálfa mig það vel.
Fólk starði á mig
Þessir mánuðir í Kaupmannahöfn
voru töluvert erfiðir þó svo að mein-
ingin hefði verið að skemmta sér. Ég
var smám saman orðin hrædd við allt
og alla og sífellt að setja ofan í mig
alls kyns eitur. Einu sinni man ég eftir
því að ég áttaði mig ekki fyrr en ég
var búin að taka einar 5 eða 6 LSD
töflur, sem ætti að nægja til að gera
hvern mann vitlausan. Éinhvern veg-
inn komst ég þó heim til mín og fór í
bað og skellti í mig róandi töflum til
að ná mér niður. Einhvern veginn
komst ég yfir þetta en sjálfsagt hef ég
verið hætt komin í þetta skiptið.
Þegar við fórum heim til íslands
um vorið var ég orðin svo hrædd og
kvíðin að ég fór með veggjum. Ég
þorði ekki að líta framan í nokkurn
mann og það að fara í strætó var meiri
háttar mál. Mér fannst allir stara á
mig og ég gat engan veginn verið.
Innst inni vissi ég að þetta væri
dópinu að kenna en alltaf var ég samt
að réttlæta það og tönnlast á því að
það væri ekki hættulegt.
Þegar heim kom tókst mér þó að fá
vinnu og hélt lienni í þetta skiptið. Ég
fór aftur að stunda skólann sem ég
hafði veirð í og reyndi að halda
neyslunni í lágmarki. Ég hef alla tíð
verið dugleg við allt sem ég hef tekið
mér fyrir hendur og á hörkunni einni
saman tókst mér að komast á réttan
kjöl enn á ný. En þá var það auðvitað
þannig að innan skamms var ég farin
að vinna eins og vitlaus manneskja og
komin í ein þrjú mismunandi störf á
sama tímanum. Þessi nýbreytni kom
líka niður á sambúðinni og ég fann að
við vorum að vaxa frá hvort öðru. Við
vorunt þó alltaf ágætis vinir og erum
það reyndar enn þann dag í dag.
í lok 1983 skildum við svo og þá var
ég búin að fá vinnu á skemmtistað hér
í borginni. Þar hitti ég svo alla göntlu
vinina úr ruglinu aftur og ég tók
upp þráðinn á ný hvað dópið snertir.“
Það var á þessum skemmtistað sem
þau Rómeó og Júlía hittust.
Á meðan á frásögn þeirra hefur
staðið hafa skuggarnir lengst. Sagan
er þó engan veginn búin, í rauninni
rétt aðeins að byrja.
Hvítt ský yfir
Þegar þau hittust í Reykjavík voru
þau bæði illa farin á eiturlyfjaneyslu.
Saman áttu þau eftir að ganga enn
lengra í þeim efnum. Með lögregluna
á hælunum og samfélagið allt að óvini
fóru þau að búa og unnu fyrir dag-
skammtinum með dópsölu. Þau seldu
meðal annars dóp sem kom frá virðu-
legum borgurum í samfélagi okkar.
Mönnum sem engum dettur í hug að
séu viðriðnir fíkniefnasölu. Til að
fjármagna viðskiptin tóku þau að sér
að konia í verð ýmsu góssi sem
hafðist uppúr innbrotum. Góður
ásetningur Rómeós að byrja nýtt líf
þegar hann kæmi með son sinn til
Islands rann út í sandinn svo að segja
við komuna til landsins.
„Ég tók með mér dálítið af hassi og
spítti til að hjálpa mér yfir versta
hjallann þegar heim kæmi. Varningn-
um kom ég fyrir í smokkunt sem ég
tróð uppí endaþarminn á mér. Ég
hefði reynda ekki þurft að hafa svo
mikið fyrir þessu því við komuna til
Keflavíkur var ekkert leitað á mér. í
undirheimum Reykjavíkur hafði
margt breyst þann tíma sem ég var
úti. Það var svo mikið af örvandi
lyfjum á markaðnum að menn töluðu
um hvítt ský yfir Reykjavík.
Góðborgarar
viðriðnir söluna
Þegar menn eru einu sinni farnir að
sprauta sig hætta þeir því ekki svo
auðveldlega. Þó svo að það hafi ekki
verið ætlunin lenti ég beint í því að
fara að selja dóp þegar ég kom heim
og um leið að dæla í sjálfan mig eitri.
Foreldrar mínir tóku við stráknum og
ég þeyttist um borgina endanna á
milli í sölumennskunni. Bransinn
hafði harðnað mikið og farinn að
snúast meira um peninga. Ég veit um
virðuleg fyrirtæki í Reykjavík sem
hefur verið komið á fót fyrir hagnað
af dópsölu. Það eru líka miklu fleiri
viðriðnir söluna en almenningur held-
ur og oft er þetta fólk sem talið er til
hinna góðu borgara.
Ég varð líka strax var við það að
ofbeldi hafði aukist í kringum lyfja-
verslunina. Eftir að við Júlía hittumst
var til dæmis brotist inn til okkar að
nóttu til og ráðist að okkur í rúminu.
Ég vaknaði við það að tveir menn
stóðu yfir mér og létu höggin dynja á
andlitinu á mér. Þegar þeir fóru var
íbúöin í rústum og blóðið lagaði úr
mér. Það varófögursjón. Þeirþóttust
hafa verið að hefna fyrir pretti sem ég
átti að liafa beitt í viðskiptum. 1
annað skipti var mér hótað því að ég
yrði látinn hverfa ef ég borgaði ekki
skuld sem mikið vafamál var að ég
ætti að greiða.
Mestur gróöinn af
Fyrir utan hasssöluna var mest að
gera í sölu á örvandi lyfjum. Ég
keypti gramntið af amphctamíni á tvö
þúsund krónur og blandaði það síðan
með þrúgusykri og seldi það scm þrjú
grömm. Þetta cru miklir peningar
þegar veltan er mikil og því auðvelt
að halda sjálfum sér uppi á fríu dópi
og hafa um leið mikið af peningum
milli handanna. Mestur gróðinn er þó
af innflutningnum en að honum standa
oft menn sent ekki eru neytendur
sjálfir. Lyfið er annaðhvort tekið í
nefið eða því blandað út í vatn og
upplausninni síðan sprautað í æð.
Dópistarnir sjálfir verða að skaffa
mikla peninga til að halda sér uppi og
megninu af þeim peningum er aflað
með ránum og þjófnaði. Stolin vídeó-
tæki ganga til dæmis kaupum og
sölum fyrir 10 til 15 þúsund krónur.
Stolnir silfurmunir eru líka algengur
gjaldmiðill.
Neyslan jókst smám saman hjá
okkur báðum án þess að ég tæki eftir
því hvað mig snerti. Ég sá það á
henni.“
Óttinn jókst stig af
stigi
Júlía bendir á að hún hafi söntu
sögu að segja. Mér fannst mér ekkert
hraka en ég tók eftir því að hann leit
verr og verr út. Við upplifðum líka alla
fylgikvilla neyslunnar. Óttinn jókst
stig af stigi. Paranoia er kannski betra
orð. Ég var hrædd við eitthvað sem
ég vissi ekki hvað var. Við leiddumst
hönd í hönd út í fen sem engin leið er
að skríða upp úr. Maður reynir að
krafsa í bakkann en hálmstráin eru
ekki mörg. Við vorum á hraðri leið til
helvítis."
Fyrir nokkrum árum voru stofnuð
samtök hér á landi sem nefnast Nar-
cotics/Anonymous. Þessum samtök-
um þakka þau Rómeó og Júlía lífgjöf-
ina. Þau höfðu kynnst starfseminni
lítillega í gegnum vini og kunningja
sem voru á sama báti og þau og
villtust með þessu fólki inn á NA
fund. Þar hafði'kviknað hjá þeim sú
hugmynd að fara í meðferð.
„Það var erfitt að viðurkenna það
fyrir sjálfum sér að vera sigraður.
síðasti frjálsi víkingurinn var ef til vill
ekki eins frjáls og hann hafði viljað
halda. Þegar við loks ákváðum að
leita aðstoðar komumst við að því að
við fengjum ekki að fara saman í
meðferð. Þar verður hver að standa á
eigin fótum.“
Nú er að verða rúmt hálft ár síðan
þau stigu fyrstu skrefin í átt til lífsins
aftur. Þau fara sér hægt því það
verður að læra að skríða áður en farið
er að ganga. Rómeó og Júlía eru í
fyrsta skipti í langan tíma að lifa
lífinu lifandi. J.Á.Þ.