Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.2004, Blaðsíða 4

4 | Lesbók Morgunblaðsins ˜ 25. september 2004
R
agnar Bjarnason segist hafa farið
raulandi í gegnum lífið. Frá því
hann man eftir sér hefur hann verið
raulandi og syngjandi, ýmist í hljóði
eða upphátt. „Ég þarf stundum að
passa mig þegar ég kem inn í búðir
að byrja ekki að syngja upphátt
einhvern lagstúf sem er að brjótast
um í kollinum á mér þá stundina,“
segir hann.
Raggi segist líka vera sannfærður um að söngur og tónlist
lengi lífið, ekki síður en hláturinn, og oft er stutt í hlátur, grín
og glens hjá þessum vinsæla söngvara, sem er nánast orðinn
lifandi goðsögn í íslensku tónlistarlífi. Raggi er þó ekki þjóð-
sagnapersóna af þeirri gerðinni sem sífellt er á milli tannanna
á fólki. Hann er þvert á móti einn af þessum öðlingum sem öll-
um þykir vænt um, að minnsta kosti þeim sem
hafa kynnst honum, og flestum Íslendingum
finnst sem þeir eigi eitthvað pínulítið í Ragga
Bjarna. Hvar sem hann kemur fram til að
syngja er honum tekið með miklum fögnuði og gildir þá einu
hvort um er að ræða viðhafnardansleik með Millunum á Broad-
way eða skólaball hjá Fjölbrautaskólanum í Breiðholti.
Það skemmtilegasta við þetta allt saman er kannski sú stað-
reynd að karlinn er orðinn sjötugur. Því er erfitt að trúa, en
þetta stendur svart á hvítu í kirkjubókunum. Raggi er ótrúlega
unglegur, ekki bara í útliti heldur einnig í fasi, alltaf sami gamli
góði töffarinn, í jákvæðustu merkingu þess orðs, brosandi og
hress, grannur og spengilegur og varla sést grátt hár á höfði
hans.
Þakklátur fólkinu í landinu
Hvernig stendur á því Ragnar að þú virðist ekki eldast eins og
annað fólk? spyr blaðamaður og Bjarnason svarar að bragði:
„Ég hef bara ekki haft tíma til þess. Ég hef sjaldan haft eins
mikið að gera í skemmtibransanum og undanfarin ár og það
virðist ekkert lát vera á. Ég stofnaði bílaleiguna þegar ég varð
sextugur af því að ég hélt þá að fólk hlyti að vera búið að fá nóg
af mér. „Nú er þetta búið!“ hugsaði ég með mér og til að hafa
eitthvað að gera í ellinni ákvað ég að stofna fyrirtækið. En síð-
an hefur söngurinn bara hlaðið utan á sig, sérstaklega eftir að
ég fór að syngja með Millunum, og það endaði með því að ég
seldi bílaleiguna í fyrra. Ég nennti hreinlega ekki að standa í
þessu veseni sem var í kringum bílaleiguna, enda hef ég nóg að
gera í skemmtibransanum. Og ef að líkum lætur á það eftir að
halda áfram. Láttu það endilega koma fram að ég er ekkert að
hætta, ég á nóg eftir enn. Ég kem ýmist fram einn, þar sem ég
spila sjálfur undir á píanó, eða með fleirum. Ég syng mikið í
brúðkaupum og við jarðarfarir og eins geri ég talsvert af því að
spila dinnermúsík í veislum. Svo hefur það líka verið mikil lyfti-
stöng fyrir mig að koma fram með Millunum og ég er þakk-
látur strákunum fyrir að leyfa mér að vera með í þessu.“
Talandi um brúðkaup og jarðarfarir. Sú saga var sögð af þér
að þú hafir einhverju sinni verið fenginn til að syngja við hátíð-
lega athöfn í kirkju og andrúmsloftið verið mjög virðulegt, and-
aktugt og allt að því þrúgandi, en þá hafi þögnin allt í einu verið
rofin með taktföstum fingursmellum þegar þú varst að telja í
fyrir undirleikarann, og eins og þungu fargi létt af kirkjugest-
um …
„Þetta hefur örugglega verið við jarðarför. Sagan er
skemmtilegri þannig. En án gríns þá hef ég verið heppinn með
minn söngferil og bara það að fólk skuli ennþá vilja hlusta á
mig eru auðvitað ákveðin forréttindi. Og ég er afskaplega
þakklátur fyrir hversu vel fólkið í landinu hefur tekið mér alla
tíð, alveg frá því ég byrjaði að syngja.“
Í tónlist frá blautu barnsbeini
Segja má að Ragnar Bjarnason hafi fengið tónlistargáfuna í
vöggugjöf. Móðir hans, Lára Magnúsdóttir, söng talsvert,
meðal annars í kórum, og faðir hans, Bjarni Böðvarsson tón-
listarmaður og hljómsveitarstjóri, var einn af frumherjum ís-
lenskra tónlistarmanna og fyrsti formaður FÍH. Raggi var
ekki nema stráklingur þegar hann fór að fylgjast með á æfing-
um og ferðast um landið með föður sínum og hinni frægu
hljómsveit hans og frá blautu barnsbeini drakk hann í sig þá
stemningu sem aðeins var hægt að upplifa í hinum sérstaka
heimi dægurtónlistarinnar á þessum árum. Þarna hefur fræinu
líklega verið sáð. Sem unglingur var Raggi farinn að spila á
trommur, og innan við tvítugt var hann orðinn trommuleikari í
hljómsveit Bjarna Böðvarssonar. Söngurinn kom seinna, eig-
inlega bara fyrir tilviljun, því það vantaði söngvara í hljómsveit
sem Raggi spilaði þá með á Hótel KEA á Akureyri og hann var
„skástur“ af þeim félögum, eins og hann orðar það sjálfur.
Söngferill Ragnars Bjarnasonar verður ekki rakinn hér í
smáatriðum, en sjálfur vill Ragnar nefna þrjá hljómsveit-
arstjóra, fyrir utan föður sinn, sem hann segir að hafi haft mik-
il áhrif á feril sinn:
„Þegar ég var ráðinn í KK-sextettinn var það mjög stórt
skref fyrir ungan söngvara, sem í rauninni kunni ekkert og
vissi ekkert í sinn haus. Kristján (Kristjánsson) stjórnaði
hljómsveitinni af mikilli fagmennsku og öll vinnubrögð voru
pottþétt. Það var oftast æft fjórum sinnum í viku, oft komu
menn með skrifaðar útsetningar og ég held því hiklaust fram
að KK-sextettinn hafi á þessum tíma verið danshljómsveit á
heimsmælikvarða. Þetta var rosalegt tækifæri fyrir mig og al-
veg stórkostlegt ævintýri að komast í þessa hljómsveit. Eins
lærði ég mikið af Birni R. Einarssyni, en ég söng með hljóm-
sveit hans um tíma á Borginni. Bjössa-bandið var hörku-
hljómsveit og valinn maður í hverju rúmi. Svo var það auðvitað
Svavar Gests. Svavar var ekki bara hljómsveitarstjóri heldur
var hann opinn fyrir öllu og var allt í öllu. Hann var leikstjóri og
handritshöfundur, hann setti upp miðnætursýningar þar sem
hann lét okkur leika og hann var með útvarpsþætti sem voru
svo vinsælir að það sást ekki hræða á götunum þegar þeir voru
sendir út. Svo var hann duglegur við að gefa út hljómplötur
með hljómveitinni og stjórnaði öllu í því sambandi. Hljómsveit
Svavars Gests var alveg sérkapítuli í íslenskri dægurtónlist-
arsögu.“
Forréttindi að syngja með Ellý
Ragnar söng með Hljómsveit Svavars Gests þegar Súlnasal-
urinn á Hótel Sögu var opnaður 1961, en síðan fór hann til
Skandinavíu ásamt Kristni Vilhelmssyni bassaleikara og sam-
an léku þeir í Noregi, Svíþjóð og Danmörku ásamt sænskum
píanóleikara, Lennart Persson, við góðar undirtektir.
„Þetta svínvirkaði. Lennart var frábær píanisti, spilaði dálít-
ið í anda Erolls Garners, og Kristinn var líka bassaleikari í
fremstu röð. Ég söng og stóð við trommusettið, notaði reyndar
enga bassatrommu, en þetta virkaði svo vel að við vorum
komnir með samning um að skemmta víðs vegar um Evrópu.
Ég var næstum búinn að skrifa undir tveggja ára samning sem
fól meðal annars í sér að við áttum að fara í skíðaparadísina St.
Moritz til að spila fyrir ríka fólkið og kvikmyndastjörnurnar,
allt hefðarfólkið með tilheyrandi veseni, smókingar og læti.
Einnig áttum við að vera í eitt ár á skemmtiferðaskipum í Suð-
ur-Ameríku og Vestur-Indíum. En þegar þarna var komið
sögu hafði ég kynnst Helle, konunni minni, og mér fannst það
ekki heppilegasta byrjunin á okkar sambandi að ég færi að
skuldbinda mig í tvö ár á flækingi um allan heim. Ég var líka
orðinn þrítugur og fannst ég vera orðinn of gamall fyrir þetta
ferðatöskulíf. Ég ákvað því að hætta við allt saman og það sem
gerði útslagið var að Svavar hafði haft samband við mig og
Hef ekki haft tím
Ragnar Bjarnason heldur upp á tvöfalt afmæli um þessar
mundir, sjötugsafmælið sitt og hálfrar aldar söngafmæli.
Hann lítur þó ekki út fyrir að vera orðinn sjötugur og
röddin er enn á sínum stað, betri ef eitthvað er. Hann
segir að það sé fyrst og fremst fólkinu í landinu að þakka
að hann er enn í fullu fjöri.
Morgunblaðið/Sverrir
Ragnar Bjarnason Sjötugt afmælisbarnið við píanóið heima.
Eftir Svein
Guðjónsson
svg@mbl.is
’Sagt er að hláturinn lengi lífið ogþess vegna er bæði þægilegt og
skemmtilegt að vera nálægt
Ragnari Bjarnasyni.‘