Sunnudagsblaðið - 26.01.1958, Síða 10

38
SUNNUDAGSBLAÐID
Síðastliðið sumar ferðuðust tveir Danir á þessu sérkennilega reiðhjóli
frá Kaupmannahöfn til Rómar. Myndin er tekin við komu þeirra þangað.
konungurinn, sem ekki væri alls-
kostar ánægður.
Þéir, seln hat't haí'a tækífæri til
þess uð skyggnast í dagbókarskrif
i'rá þessum tíma við hirðina, sjá
að það var aí íullum ásetningi,
sem þessar tvær konUr deildu með
sér félagsskap konungsins. Þegar
drottningin sjálf var forfölluð og
gat ekki fylgt konungnum á hin-
um árlegu ferðum hans til Rivier-
unnar, Parísar eða Hamborgar,
var það nokkuvn veginn öruggt,
að írú Keppel skyti upp kollinum
á einhverjum þessara staða og
tæki þátt í samkvæmislífinu með
konunglegum gestum. Það var aug
ljóst, að báðar konurnar fundu, að
konungurinn var háður því að þær
báðar eða önnurhvor væri .jafnan
honum nálæg. — Líðan hans og
öll heilbrígði var bókstaflega betri
ef þær voru honum nærri, og fé-
lagsskap frú Keppel gat hann bók-
stáflega ekki verið án. Ekkert fór
framhjá skarpri athygli hennar,
og það kom offar en ;einu sinni
fyrir á ferðum konungsins erlend-
is, að hún hafði auga með hon-
um, eins og nokkurs konar líf-
vörð.ur.
„Hún vakir yfir konunginum
eins og engill!“ sagði Alexandrina
drottning.
„Drottningin er sú eina sem
gefur róaö konunginn," s.agði frú
Keppel aftur á móti.
Enginn skyldi þetta dularfulla
samband milli þessara tveggja
kvenna og konungsins. En dálítið
lengra í bakgrunni myndarinnar
brá George Keppel fyrir öðru
hvoru-— og var hann jafnan sami
elskulegi og kurteisi eiginmaður
konu;sinnar.
. Ár komu og ár liðu. &amband
.Edvarös konungs ;og.Alice Keppel
varð sifellt náuar.a, ,en ílestir. litu
,á það.sem einlæga vináttu. Og ist
í íkiö og „eiölægnin .milli -liennar
og.drottningarjnnar var bafjff vfir
alían efa.
Haustið 1910 lagðist Edvarð
konungur banaleguna. Hann lá
næstum meðvitundarlaus í Buck-
ingham Palace, og allir vissu að
hverju stefndi. Þá sendi drottn-
ingin boð eftir Alice Keppél. Þeg-
ar hún kom leiddi Alexandra hana
að sjúkrabeði konungsins, og á-
samt börnum konungsins og barna
börnum færði hin rauðhærða lafði
hinum deyjandi konungi þöglar
kveðjur í hinzta sinn.
Þetta var alltof gróft brot á
hirðreglunum til þess að unnt
væri að halda því leyndu. Þetta
spurðist út, og þá fyrst varð al-
menningi það Ijóst, að frú Keppel
hefði raunverulega verið hjákona
konungsins. En smám saman
hjaðnaði umtalið um þetta, Alex-
andra ekkjudrottning hafði jafnt
eftir sem áður sama dálæti á frú
Keppel, og þær voru einlægar
vinkonur til æfiloka.
.Það var ekki fyrr ,en íimmtán
,ámm síðar, að hinn raunverulegi
sannleiki þess.a máls kom í .ljós,
en það var eftir dauða Alexöndru
drottningar. öll hjónabandsárin
hafffi hin fagra og indæla drottn-
ing borið með sjálfri sér angur í
brjósti út aí breiskleika eigin-
mannsns, og í barnslegri einfeldni
sinni beðið.til guðs um að einhver
góð og mikilhæf kona mætti verða
á vegi könungsins og lægja ólguna
í blóði hans. í draumi einum hafði
henni svo vitrazt gerðarleg rauð-
hærð kona, og þóttist hún þekkja
hana aftur í.gerfi frú Keppels.
Drottningin tók þetta sem tákn
og sendingu frá æðri máttarvöld-
um, og þegar henni varð það jjóst,
að Alice Keppel var jafn göfug
og hún var fögur, tók hún ákvörð-
un sína: hún gerði bandalag við
þessa vinkonu sína og trúði henni
fyrir öllu sínu angri og óróleik út
af manni sínum. Alice Keppel
skyldi vissulega vandamál drottn-
ingarinnar, og hún tók að sér hlut
verk verndarengilsins gagnvart
konupginum. Þannig atvikaðist
það, að hin ljúflynda og hrekk-
Jausa drottning .hjálpaði manni
: sínum um hjákonu. Og þá st,að-
reynd, að konungurinn var alcjrei
ótrúr þessari síðustu ástkonu
sinni, tók Alexandra drottning