Sunnudagsblaðið - 12.04.1959, Qupperneq 9

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
185
urnir þrungnir þx*á, von og fram-
takssemi í senn. Þegar þau óska
að verða eitt og gefa þessari ein-
ingu útrás í unaði ástalífsins, er
það viðleitni ■ til að rjúfa þá ein-
angrun, sem hver maður lifir í,
ef dýpra er skyggnzt. Ástalifið
virðist næstum lyfta elskendun-
um upp til vissrar endurlausnar.
Margir hafa komizt svo að orði,
að þeii* verði fyrir eins konar
„nýsköpun", ,,forklárun“, „full-
nægingu“. Skáld eitt sem einnig
er guðfræðingur, talar um „þann
leyndardóm, að bráðna skyndilega
saman og ummyndast í eina ó-
skiptilega veru úr holdi og anda,
himni og jörð, í mannlegri og guð-
dómlegri ást“.
Þessj samleikur hins holdlega
og andlega er ákaflega mikils
virði í allri tilveru okkar. Við lát-
um tilfinningar okkar í ljós gegn-
um líkamann, — við þekkjum hið
hlýja handtak vinarins, atlot móð
ur og bai'ns, koss elskendanna og
það sem er öllu ofar, hina inni-
legu, algeru sameiningu manns og
konu. Vissulega er hún líkamleg,
það er ljóst. En sé hún eingöngu
holdleg, er hún ekki ást. Leiti
maðurinn unaðar án ástai', öðlast
hann ekki fullnægingu, heldur
finnst honum hann óhreinn, von-
svikinn og sekur eftir á.
Að elska er jafn nauðsynlegt og
að draga andann. Og þó erum við
til þess dæmd að búa stöðugt við
of litla mannást. í fyrsta lagi er
hæfileiki okkar til að elska tak-
márkaður, því sjálf erum við í
raun og veru takmörkunum háð.
í öðru lagi erum við of eigingjörn
til þess áð elska aði'a persónu eins
mikið og liún þarfnast. Við þi'áum
alltaf meiri ást en okkur er látin
x té.
Hvéi's vegna.getum við ekki að
-fullu og öllu gefið ást okkar þeixn
sem við elslunnV Þetta er spin'ix-
ing sem ég lieyri oft. Vandkvæð-
ih :eru þsui,- jtð-við: þörfnumst öll
Ást móöúrinnaj. og umhyggja h'ennar fyrir haiaii sínu cr með Ijós-
ustu dæmunx um óeigingjarna ást.
mestrar ástar, þegar við erum
hennar minnst verð. Og' þeg'ar
kærleikui'inn bregzt hjá öðrurn
aðilanum, bilar hann einnig hjá
hinum.
Því ber það stundum við, að
tvær manneskjur hi’apa frá hæstu
tindúm samlöðunarinnar, niður til
dýpstu afgrunria einangruriar og
örvæntingar. Það gildir einu hve
djúpt við lifum okkur irin í ástar-
sameininguna á einstökum augna-
blikum, alltaf verður eftir ófull-
nægð ástarþörf. Imist inni þráunx
við alltaí eitthvað, senx við getum
hvorki þegið né gefið. Þess vegna
'rúnxar hiix sanná ástarsaga ævin-
lega bæði algleymi og önxurléika.
Ást milli tveggja persóna, —
líka hin kynférðilega — vei’ður að
leita styi'ktar í hinum guðdóm-
lega kæx'leika. Hann getur jafnvel
elskað þann sem ekki er 'ástar
verðui', hann getur víkkað tak-
nxörk hiixnaf jarðnesku ástar og
hreinsað háiia af eigiixgii’ni.
Lifi nxaður og kona Sairian í
þessai'i öeigingjöi'nu, í'íku ást,
munu þau finria hjá sér meiri
styrk til að hjálpa hvort öðru og
fæx'a fórixir, fyrirg'efa hvort öðru
°g sýna livort öði'u tillitssemi,
þola súi't og sætt sanxan, veita
rilýju ög skilning rnn í beggja líf.