Sunnudagsblaðið - 12.04.1959, Blaðsíða 10

186 SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Sláið konunni gullhamra
VISSULEGA þótti mór, sem frú
.Jensírm hefúi nokkuð til síns máls,
þöffar hún sagði. að við karlmnnn-
irnir vtrrum alltof sparir á það
slá konunum gullhamra.
Ég hugsaði mér að bæta úr bessu
þegar í stað pagnvart minni konu,
ocr óp bvriaði strax við hádegis-
verðarborðið daginn eftir.
,,En hvað hú ert hrein og strok-
in núna. hedlin: bú lítur svo hressi
lega o<ý vel út“.
..Do- þetta kemur þú aúga á núna
fvrst“.
..Nei, bað sem ég átti raunar
við er. að bú hefur eiginWa vnsst
m«ð hveriu árinu sem líður. Já,
það er alveg satt. Það er næstum
því ótrúlegt. að þú skulir bráðum
vera . . . bráðum vera prðin fert-
ug“.
„Þakka þér fyrir nærgætnina,
að minoa mig á bað!“
Tvegeia mínútna bögn.
„Heyrðu nú. góða mín: mér
finnst einmitt konur um fertugs-
aldur alveg ómótstæðilegar. Þær
bera með sér þennan einstæða
þokka. sem er svo dulmagnaður
og hrífandi11.
„Þakka — ég hef einmitt veitt
því eftirtekt, að konur á bví reki
heilla big. — Meira kaffi?“
, Hef ég nokkurn tíma haft orð
á því. hve nýi morgunkjóllinn
þinn klæðir big dásamlega vel?“
..Sagðir þú nýi? Að því er ég
veit bezt. fékk ég þennan kjól
árið 1947“.
,,Hugsa sér hvað tíminn er fljót-
ur að líða — éru raunvérulega
5—6 ár frá því þú fekkst þennan
kjól?“
„Þú ert ékki sérlega stérkur í
stærðfræðinni. Mér reiknast svo
til, að það séú tólf ár frá 1947 til
1959“.
„Tólf ár — það er furðulegt,
hvað tíminn hleypur fram. Ég
verð að segja það eins og ég meina
að þú ert ein af þeim konum, sem
e'ru alltaf jafnfagrar, hversu göml
um fötum, sem þær klæðast, en
það er eiginleiki, sem við karl-
mennirnir metum“.
„Þessu trúi ég vel“.
Þögn.
„Það er langt síðan kaffið hefúr
bragðast jafnvel hjá þér og núna“.
, Það er þó búið til nákvæmlega
eins og alla aðra daga“.
„Fyrirgefðu . . . Já, kaffið hef-
ur alltaf verið gott hjá þér. . . .
Hvað ég vildi mér sagt hafa: Hef-
urðu tekið eftir frú Andreu síð-
ustu dagana!“
„Nei, hvað er með hana?“
„Hún er að byrja að láta ásjá“.
„Og þó hegðar hún sér ennþá
eins og hún væri aðeins sautján
ára stelpa. Hverpig lýst þér á hatt
inn hennar, sem hún gengur stöð-
ugt með?“
,.Ég álít að hún sé búin að glata
allri smekkvísi“.
„Hún hefur aldrei smekkmann-
eskja verið — það hefirðu löngu
átt að vera búin að sjá“.
„Já, það er víst alveg satt, ég
sé það núna, þegar þú segir það
— hún hefur aldrei verið smekk-
leg i sér. — En nú verð ég víst
að fára; klukkan er orðin svo
margt. Komdu með fallega munn-
inn þinn; þær eru ekki margar,
sem kýssa jafnvél og þú“.
„Hvað sagðirðu!!1
„Ekki nokkurn skapaðan hlut.
Bless, heillin!“
Forvitin
stúlka
EINU SINNI var stúlka send til
læknis eftir lyfjum. Læknirinn
var ekki heima, þegar stúlkan
kom, og var henn.i boðið að bíða
hnns. Stúlkunni var boðið inn í
vinnustofu læknisins. Margt bar
þar fyrir aug'u hennar nýstárlegt.
Hún kom þar meðal annars auga
á disk með kökum. Kökurnar
komu vatninu fram í munninn á
henni. Hún tók eina kökuna og
stakk henni upp í sig og í því kom
læknirinn inn.
Stúíkan sneri snögglega undan,
renndi niður kökunni eins fljótt
og hún gat, vék sér síðan að lækn-
inum og heilsaði honum.
Hún gerði lækninum grein fyr-
ir erindi sínu. Læknirinn skrifaði
lyfseðil og fékk henni og mælti
um leið:
. — Þér hafið vonandi ekki snert
kökurnar þarna á disknum?
— Nei, herra læknir,“ mælti
stúlkan stutt í spuna, — hvernig
dettur yður slíkt í hug?
— Jæja, það er ágætt, mælti
læknirinn, — þær eru nefnilega
eitraðar.
Við þetta breyttist svipur stúlk-
unnar. Hún náfölnaði í framap.
— Guð minn góður, mælti hún.
ég borðaði eina köku, getið þér
ekki hjálpað mér herra læknir, ég
hef óttalega verki.
— Nú jæja, mælti læknirinn.
— Ég get látið fara með lyfseðil-
inn í lyfjabúðina, en þér skuluð
leggja yður fyrir þama á legu-
bekkinn.
— Guð minn góður, aetli ég deyi
ekki? mælti stúlkan.
— Ég vona ekki, sagði læknir-
inn og fór inn í næsta herbergi.
Stúlkan fór nú áð hljóða. Henni
fundust kvalirnar aukast um all-
an helming. Angistarsvitinn draup