Sunnudagsblaðið - 01.11.1959, Síða 6

598
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
landslagið ef landslag skyldi kalla.
Við sjáum varla nokkurn stein. í
tveggja km. fjarlægð þykjumst
við sjá kletta og á þessum klett-
um virðist vera lítilfjörlegur gróð-
ur, en gróður samt. Mér þykir
betra að ganga í ægisandinum en
þar sem smásteinar eru í hverju
spori. Þetta er ljós eyðimörk. —
Þetta er Sahara. Mér finnst sem
ég kannist aftur við hana. Nú
getum við aðeins gengið 200 metra
— þá leggjumst við fyrir upp-
gefnir. Við verðum að halda áfi'am
— að minnsta kosti að klettunum
þarna framundan. Þar eru ystu
landamærin, lengra komumst við
alls ekki. — Þegar við viku seinna
fórum þesáa leið til þess að finna
flugvélarflakið komumst við að
raun um, að leiðin, sem við höfð-
um farið. var 80 km. Hvaðan fengj
um við þrek til þessarar göngu?
— í gær þrammaði ég algerlega
vonlaus. í dag eru þessi oi’ð alveg
meiningarlaus. f gær dreymdi mig
aldingarða fulla af appelsínum, en
í dag er ég hættur að trúa því að
til séu appelsínur. Ég veit það nú,
að innan stundar, muni ég steyp-
ast framyfir mig og standa ekki
upp aftur, en ég er samt sem áður
ekki örværúr «'”'fullur. Ég er
ekki einu sinri so"'rbitinn. Þegar
maður svrgir. T0”kennir maður
sjálfum s^r on ’irvgftist yfir sér
eins og maður sjálfur sé einhver
vinur manns. En éy á ekki framar
nokkurn vin. Trpvar rnenn finna
lík mitt °íá siol n”ð augu mín
munu þeí ’ revn cð gera sér í
hugarlund hvað ég hafi orðið að
líða. Eyðimörk'n bún er ég sjálf-
ur. Ég finn '’k’d framar neitt
munnvatn, en ég get ekki heldur
hugsað minningar, sem ég átti
kærar. Sólin hefur þurrkað upp
táralindir mínar ... Hvað er það,
sem hefur vakið vitund mína? Allt
er eins og áður var — og þó finnst
mér einhver breyting hafa orðið.
Þetta er eins og autt leiksvið, en
allt er tilbúið til þess að sýningin
hefjist og sviðið verði iðandi af
lífi. Ég lít á Prévot. Hann er á-
reiðanlega eins undrandi og ég.
Ég sé það á honum, en hann skilur
ekki neitt. Ég er sannfærður um,
að þá og þegar muni eitthvað ske.
Ég veit, að eitthvað hefur hreyft
sig í eyðimörkinni. Ég veit það, þó
að ég skilji það ekki, að þögnin í
þessari eyðimerkurþögn hefur ver
ið rofin. Eitthvað hefur hreyft
sig . . .
Við erum frelsaðir. Það eru fót-
spor í sandinum. Við höfum misst
af fótsporum mannkynsins, við
höfum tapað þjóðflokk okkar. —
Þjóðflutningar höfðu farið fram
— við höfðum orðið eftir. Nú
finnum við loksins þessi lífsteikn
í sandinum . . . Prévot. Hér hafa
tveir menn gengið samhliða“.
„Já, hér hefur úlfaldi kropið í
sandinum“.
„Og hérna“.
Og þó erum við enn ekki frels-
aðir. Það er ekki nóg fyrir okkur
að bíða. Eftir nokkra tíma mun
hjálpin koma of seint. Þegar hóst
inn kemur slær þorstabálið út í
Ijósan loga . . .
En ég trúi á þessi lífsteikn . . .
'Við héldum áfram, og skyndilega
heyrði ég hanagal. Guillaume
hafði sagt við mig: „Þegar ég var
að dauða komin í Andesfjöllunum,
heyrði ég hanagal. Ég heyrði líka
í brautarlest . . . „Ég minnist orða
hans á sömu sekúndu og ég heyri
hanann gala og mér dettur í hug:
„Fyrst var það sjónin, sem blekkti
mig. Eyru mín hafa til þessa ekki
blekkt mig. En nú grípur Prévot
í handlegg mér:
„Heyrðuð þér það?“
„Hvað?“
„Hanann“.
„Já, en þá . . .“
Þetta skiljum við, báðir heyrt
það sama. Þá erum við frelsaðir.
Ég sá að lokum ofsjónir. Þrír
hundar snerust í hringi. Prévot
sá ekki neitt. Við réttum báðir
fram hendurnar móti þessum Bed-
úína. Við hrópuðum báðir á þenn-
an Bedúína. Hamingjan ólgar í
þornuðu hjarta okkai’, hamingjan
og gleðin . . . En rödd okkar heyr-
ist ekki lengra en 30 metra. Það
var eins og við værum að hvísla.
Bedúíninn með úlfaldann sinn
þarna á sandhryggnum fjarlægð-
ist í hægðum sínum. Ef til vill er
þessi maður einn á ferð. 111 norn
hefur leikið sér að okkur, sýnt
okkur meðbróður og hrifið hann
aftur burtu. Við getum ekki hlaup
ið. Annar Arabi sést til hægri á
klettinum. Við hrópum og við veif
um handleggjunum. Okkur finnst
sem við fylltum út í veröldina
með handleggjunum einum sam-
an. En Bedúinn horfir alltaf til
hægri, ekki til vinstri. Nú loksins
virðist hann vera að snúa sér við.
Á sama augnabliki og hann liefur
snúið sér við til fulls, vitum við
að sigurinn er unninn. Og um leið
og hann kemur auga á okkur mun
hanh slökkva þorsta okkar og
bjarga okkur frá bráðum bana.
Nú hefur hann snúið sér við —
og bjargað heiminum. Kraftaverk
ið hefur skeð. Hann leggur af stað
til okkar.
Arabinn horfir á okkur án þess
að mæla orð af vörum. Hann legg-
ur hendur sínar á axlir okkar og
þrýstir okkur niður og við hlýð-
um honum. Við leggjumst endi-
langir á sandinn. Fátækur hirð-
ingi hefur lagt blessandi hendur
á höfuð okkar. Við leggjumst á
grúfu. Við drekkum úr keri hans
eins og kálfar. Bedúininn verður
óttasleginn við áfergju okkar og
neyðir okkur til að hætta. En um
leið og hann sleppir takinu á okk-
ur hvolfum við okkur aftur yfir
kerið.
Þú frelsari okkar, þú fátæki líb-
iski hirðingi, þú munt aldrei fram
ar hverfi úr vitund minni. Hver
andlitsdráttur þinn mun grópast
*