Sunnudagsblaðið - 01.11.1959, Page 11

Höfuðsmaðurinn deplaði augun-
um til Grúsnitskís, en hann hélt
að ég segði þetta af ragmennsku
og setti upp mesta yfirlætissvip,
þótt hann hefði verið náfölur
fram að þeirri stundu. Hann leit
framan í mig, í fyrsta sinni eftir
að ég kom. Af tilliti hans mátti
greinilega sjá hve órólegur hann
var, og bar það þess vott að hann
átti í harðri baráttu við sjálfan
sig.
— Já, látið mig heyra kosti þá,
er þér setjið. Þér megið vera viss-
ir um, að ég mun ganga svo langt
til móts við yður, sem mér er
framast unnt, yðar vegna.
— Jæja, skilyrði mín eru þau,
að þér takið aftur slúður yðar, í
votta viðurvist þegar í dag, og
biðjið mig afsökunar ...
— Nei, heyrið þér nú, herra
minn. Mig stórfurðar á að þér
skulið dirfast að koma fram með
slíka uppástungu.
— Hvað höfðuð þér búist við
að ég færi fram á?
— Þá berjumst við.
Ég yppti öxlum.
— Sem.yður sýnist. Ég vil að-
eins biðja yður að hugleiða það,
að annar hvor okkar hlýtur óhjá-
kvæmilega að deyja.
— Já, og ég vonast til að það
verðið þér . ..
— Og ég er jafn viss um hið
gagnstæða . ..
Hann varð utan við sig og roðn-
aði. svo hló hann uppgerðarhlátri.
Höfuðsmaðurinn greip hönd
hans og þeir gengu ofurlítið af-
síðis. Þar töluðu þeir lengi sam-
an í hálfum hljóðum. Ég hafði ver
ið í allfriðsamlegu skapi þegar ég
kom, en nú fór ég að verða ergi-
legur af þessu öllu saman.
Læknirinn kom til mín.
— Heyrið þér, sagði hann og
var auðheyrt að hann var óró-
legur. — Maður gæti haldið að
þér hefðuð steingleymt því, að
þeir hinir eru með strákapör í
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
huga . .. Sjálfur kann ég ekki svo
mikið sem að hlaða byssu, en því
fremur . .. Þér eruð einkennileg-
ur maður. Segið þeim að minnsta
kosti að þér vitið hvað þeir ætla
sér .. . þá þora þeir það ekki...
Þér ætlið þó ekki að láta yður
lynda að þeir skjóti yður niður,
blátt áfram eins og maður smell-
ir af á fugl? ...
— Verið þér nú rólegur, lækn-
ir, bíðið þér bara við .. . Ég skal
koma þv'í öllu þannig fyrir, að
þeir njóti engra forréttinda. Lof-
um þeim bara að hvísla og pískra,
allt hvað af tekur ...
— Herrar mínir! Mér er farið
að leiðast þetta, mælti ég hátt til
þeirra. — Ef við eigum að berj-
ast, skulum við gera það. Þið
höfðuð nægan tíma í gær til að
ræða saman.
— Við erum tilbúnir, svaraði
höfuðsmaðurinn. — Takið vkkur
stöðu, herrar mínir. Gjörið svo
vel að mæla sex skref, læknir...
— Já, takið yður stöðu! át Iv-
an Ignatjevitsj upp eftir honum
skrækróma.
— Leyfið mér aðeins, sagði ég.
— Það er enn eitt skilyrði til við-
bótar. Þar sem hér verður barist
upp á líf og dauða, tel ég okkur
skylda til að gera allt sem í okk-
ar valdi stendur til þess að þetta
fari allt fram með hinni mestu
leynd, og til þess að aðstoðarmenn
okkar verði ekki kvaddir til á-
byrgðar á neinu. Erum við sam-
mála?
— Fullkomlega sammála.
— Jæja, þá skal ég segja yður
hvað ég hef hugsað mér. Sjáið til,
þarna uppi á þverhnýptum hamr
inum er dálítil flöt. Niður af hon-
um er að minnsta kosti þrjátíu
faðma fall, og fyrir neðan er stór-
grýtisurð. Við tökum okkur stöðu
fremst frammi á brúninni, sinn í
hvort skipti, og á þann hátt hlýt-
ur jafnvel hið minnsta sár að
valda bana. Það hlýtur að vera í
_____________________________603
samræmi við óskir yðar, þar sem
þér ákváðuð sjálfur að bilið
skyldi vera sex skref.
Sá er særist, hlýtur óhjákvæmi-
lega að falla niður fyrir og möl-
brotna. Síðan nær læknirinn kúl-
unni út, og það verður hægur
vandi að kenna slysi um hið
skyndilega dauðsfall. Svo vörpum
við hlutkesti um hver fyrst skal
skjóta. Loks skal ég geta þess, að
ég berst ekki upp á aðra skilmála
en þessa.
— Eins og yður þóknast, sagði
höfuðsmaðurinn og leit ábúðar-
fullur til Grúsnitskís, en hann
hneigði höfuðið til samþykkis.
Hann skipti í sífellu um svip. Ég
hafði komið honum í ákaflega
slæma klípu. Hefðum við barist
að venjulegum hætti, gat hann
miðað á fætur mér, sært mig smá-
sári og hefnt sín þannig án þess
að íþyngja samvizku sinni um of.
Nú var honum hins vegar nauð-
ugur einn kostur, annaðhvort að
skjóta út í loftið eða gerast hel-
ber morðingi, eilegar hætta alveg
við ráðagerð sína og mæta hætt-
unni á jafnréttisgrundvelli við
mig. Ég. hefði ekki viljað vera í
hans sporum á þessari stundu.
Hann dró höfuðsmanninn til
hliðar og tók að segja honum eitt-
hvað af miklum ákafa. Ég sá að
bláar varir hans skulfu, en höf-
uðsmaðurinn sneri baki við hon-
um með lítilsvirðandi glotti. —■
Þú ert meira flónið, sagði hann
hálfhátt við Grúsnitskí. — Þú
skilur heldur ekki neitt... Við
skulum koma þangað upp, herr-
ar mínir!
Lítill stígur lá um kjarrið upp
á klettinn. Hellusteinar mynduðu
óstöðug þrep í þessum sjálfgjörða
stiga. 'Við tókum að klifra upp
stíginn og héldum okkur í hrísl-
urnar. Grúsnitskí gekk fremstur
og þá aðstoðarmenn hans, við
læknirinn og ég, gengum síðastir.
— Ég dáist að yður, sagði lækn-