Sunnudagsblaðið - 29.05.1960, Blaðsíða 8

Grein eftir
Harrison
SAGNIR hafa lengi gengið um það, að dýrk-
un illvætta sé enn við lýði í jöðrum Himalaya.
Vesturlandamenn hafa lítinn gaum að því gefið,
enda kváðu trúarsiðir allir leynilegir. Flestir
telja þetta aðeins hvimleiðar leifar af hugsunar-
hætti miðaldanna, en þó eru til nýlegar frásagnir
af kynnum vestrænna manna af því. — Ameríski
blaðamaðurinn, Harrison Forman, sem var
þarna á stríðsárunum, segir í greininni, sem hér
fylgir, frá skelfinganótt, er hann sakir forvitni
sinnar lifði við særingar djöflatrúarmanna.
ÉG FÓR MEÐ Sherap inn í
hinn heilaga skóg Raja Gomb-
as, klæddur eins og tíbetskur
særingamaður. Hann var
hræddur, gamli maðurinn.
Hann vissi, að særingamenn-
irnir myndu ganga af okkur
báðum dauðum, ef kæmist
upp um mig.
. — Þú þarft ekkert að óttast,
sagði ég við hann. — Ef illa
fer, sver að ég hafi aldrei
séð þig fyrr.
Sólin var að hníga til við-
ar, þegar við komum í rjóður,
þar sem um það bil tuttugu
særingamenn sátu { hring.
Þeir voru þöglir, aðeins við
og við var þögnin rofin af
hljóðlegu hvísli. Við settumst
í hringinn og hinir litu sem
snöggvast til okkar, en ég tók
eftir því, að vinur minn varp-
aði öndinni léttar. Fór ég þá
að gefa þeim særingamanni
gætur, sem sat vinstra megin
við mig. Andlit hans var fer-
legt og ófrýnilegt. Sítt hárið
var vafið í slöngulagaða lokka
og leit út fyrir að vera griða-
staður alls konar kvikinda.
Hann sat. barna í rióðrinu ser»
f miðilsdái með tinnusvört
augu og horfði út í bláinn.
Trú þeirra félaga er æva-
forn heiðindómur, sem er eldri
í sögu Tíbets en Búddhatrúin.
Búddhísku lamarnir biðja hin
góðu goðmögn fyrir hag og
heill almennings, en nuhwarn
ir freista að draga úr verkum
hinna illu valda. Það var til
þess að sjá hina illu anda taka
sér sýnilega mynd, sem é? var
kominn út í hinn heilaga skóg
Raja Gombas.
Svöl rökkurgjólan skrjáfaði
f laufinu, líkt og hún varaði
við þeim ógnum, sem í vænd-
Um voru, en ég efagjarn vís-
indamaðurinn þóttist viss um
að aldrei kæmu.
Skyndilega kom hár maður
og ægilegur í ljós milli
trjánna og steig upp á stóran
og einstæðan stein. Þetta var
Drúkh Shím, hinn mikli
galdramaður. Hann settist á
steininn með fæturna kross-
lagða undir sér og horfði þegj-
andi á okkur. Ekkert virtist
vera dulið hinu stingandi
augnaráði hans. Ég tók eftir
því, að það voru mannsbein
við hliðina á honum, hægra
megin lærbein, en vinstra
megin höfuðskel. Nokkra
stund ríkti þögn og á meðan
hneig rökkrið yfir skóginn.
Allt í einu fóru særingamenn-
irnir að halla sér til og frá.
Þeir vögguðu sér frá hægri til
vinstri og sögðu þrisvar sinn-
um með djúpri rödd sama orð-
ið:
— Yamantaka! Yamantaka!
Yamantaka!
Það var sjálfur'Yama, sem
þeir ákölluðu. Myrkrahöfðing
inn sjálfur átti að birtast á
undan öllum öðrum árum
hans.
Þá er þeir höfðu þrisvar
sinnum endurtekið sama orð-
ið, lyfti mikli galdramaðurinn
lærbeininu og setti það í
munninn. Dimmur og drauga-
legur hljómu\' bergmálaði
gegnum hinn heilaga skóg. Þá
lyfti hann höfuðskelinni að
vörum sér. Sherap hafði búið
mig undir þetta. Ég vissi hvað
þessi hátíðlega drykkjarfórn
skyldi tákna. Fyrr á tímum
höfðu farið fram mannfórnir,
og það var mannsblóð, seni
hinn mikli galdramaður
drakk.
Drúkh Shím setti fórnar-
skálina frá sér og aítur
hljómuðu djúpar og tónandi
raddir særingamannabna:
— Yamantaka! Yamantaka!
Yamantaka!
Þeir hneigðu höfuð sín og
ég gerði hið sama, en athug-
aði þá í laumi. Ég var á verði
gagnvart hugsanlegum óhöpp-
um og reyndi að gera mér í
hugarlund, hvernig þetta
mundi byrja. Ég trúði hvorki
á ára né djöfla og því síður,
að þeir yrðu gerðir sýnilegir.
Ég var staðráðinn í að gera
vísindalegar athuganir meðan
á helgiathöfninni stæði.
Aftur heyrðist í lærbeins-
lúðrinum, aftur drakk Drúkh
Shím úr fórnarskálinni. Sær-
ingarmennirnir vögguðu sér
fram og aftur:
— Yamantaka! Yamantaka!
Yamantaka!
Hraðar og hraðar vögguðu
særingamennirnir sér og ég
vaggaði og tónaði á sama hátt
og þeir. Og við og við fann ég
eitthvað fara um mig, — læsa
sig gegnum merg og bein.
Ekki veit ég hvað það var, en
ég fann það aðeins. Efamaður-
inn í mér var að víkja fvrir
tíbetskum andasæringamanni.
Ég varð þess var með fullri
vissu og streittist á móti. Ég
vildi ekki láta sefia mig, svo
að ég sæi það. sem skvnsemin
segði mér að ekki væri til.
Vel gat verið að ég yrði
dáleiddur, það vissi ég. Og ég
þóttist viss um, að dáleiðslan
mundi reynast eir.a ský ingin
á þeim dularfullu fyrirbær-
um. er gerðust í þessum
heilaga skógi. En hvers konar
r
d|ileiðsla? Var það hópsefj-
uþ? Átti fyrir okkur öllum að
lijggja að sjá eitthvað, sem
vilji einhvers annars skapaði?
Eða myndum við allir gefa
okkur á vald sjálfsefjun og
láta hugmyndaflugið skapa
þáð, sem okkur langaði til að
sfá?
;Þá hljómaði djúpt einhljóða
uml. Eymdarlegar raddir sær
ingamannanna voru svo dimm
a?, sem mannsraddir gátu
frjekast verið. Ef þeir ætluðu
séo: að dáleiða gátu þeir varla
farið betur af stað, hugsaði
ég'með sjálfum mér. Sherap
gamþ þafði víst fulla ástæðu
til þess að vera kvíðinn, þeg-
ar hann vísaði mér hingað.
En hvernig átti ég að vera
viss um, að hér væru ekki
brögð í tafli? Var ekki hugs-
anlegt að særingamennirnir
gripu tækifærið og dáleiddu
mig, svo að ég gæti sagt, hvar
sem ég færi frá yfirnáttúr-
legum hæfileikum þeirra?
Etnhljóða umlið hélt áfram og
allir hneigðu höfuðin. Ég fann
annarlegt slén altaka líkama
minn. En þannig skvldu þeir
ekki snúa á rnig. Þetta var
ekkert annað en dáleiðsla og
það af lakara taginu.
Skyndilega kom mér til
hugar, að ég léki ekki alveg
heiðarlegan leik. Hvernig gat
ég vænzt nokkurs hagnaðar
af þessari kynlegu helgiat-
höfn, þegar ég þverskallaðist
fyrirfram við að sjá, heyra
og finna? Væru árar til, gat
maður alveg eins sært þá til
að birtast, Með hvaða rétti
þorði ég að fullyrða, að Tí-
betarnir vissu ekki hvað þeir
sögðu?
Eg kipptist við. Eitthvað
var farið af stað í hinum hei-
laga skógi, eitthvað, sem ég
hafði aldrei áður komizt í
kynni við, eitíhvað, sem ekki
lét hrekja sig fyrirhafnar-
laust. Það hrifsaði til mín.
eins og ósýnilegar hendur og
reyndi að ná valdi yfir mér
gegn vilja mínum. Eg revndi
að losa mig við hina ein-
kennilegú tilfinning, og vís-
indamaðurinn leitaði að
skýringu.
Eg leit á galdramanninn
mikla, er sat á steinhásæti
sínu, þeuuan ginheilaga
mann sem allir óttuðust. Það
var líknst því. sem hann
reyndi að ná- valdi á mér og
okkur öllum. Ósjálfrátt reis
ég til varnar. Mér fannst ég
ætti í baráttu og mér fannst
sem sálin hefði yfirgefið lík-
amann til'þess að berjast um
yfirráðin í rjóðrinu. Eg lagði
allan máti minn fram til þess
að buga vilja galdramanns-
ins, baiðist svo vasklega sem
ég gat. E:i hugsanir mínar
voru orðnar svo undarlega
magnlausar. Hið einhljóða
tón núkhwanna þrumaði með
vaxandi hraðh og nísti merg
og bein, vitund mína og
sál:
— Yamantaka! Yamantaka!
Yamantaka!
Allur hópurinn fók að
halla sér frá einni hlið til
annarrar. Raddirnar urðu
sterkari og sterkari og mér
kom til hugar allt það, sem
Sherap hafði sagt mér að
mundi koma, Yama, stjórn-
andi vítis, og öll hans fjöl-
skylda, árar og djöflar. Eg
renndi auga þangað, sem mér
hafði ve ið s-’gt, að árarnir
myndu lsirtast og reyndi að
siá það, s°m skvnsemin
sagði mér. að væri ekki til.
Ekki vil ég neitt um' það
fullyrða,' hvað myndavélin
mín hefði sé'ð. Eg veit aðeins
hvað ég sjálfur þóttist sjá,
Yama myrkrahöfðinginn var
að taka á sig sýnilega mvnd.
Hann ko:u ekki út úr skógin-
™ O'f ekki var hann dulbú-
inn Tibetani; Fvrir augna-
bliki var 'hann ekki þarna,
en nú var hann að birtast
sjón-ini mírum.'
Alli- særirgamennirnir sáu
þeíía í rinu og raddir þeirra
u"ð'u villtari og villtari. Þetta
líkf’st. ekki draum. Eg sá
greinilega avpirnar off furu-
trén, er stóðu vörð í kringum
Ég lagði allan máti rninn fram til fciess ao buga
vilja galdramannsins, en hugsanir mínar voru
orðnar svo undarlega magnláusar. Hið einfána
hljóð þrumaði bærra og með stöðugt vaxandi braða...
8 Sunnudagsblaðið