Sunnudagsblaðið - 29.05.1960, Blaðsíða 4

Á LANDAMÆRUM hinnar
stóru og eySilegu hásléttu stóð
litla og syfjulega þorpið Santa
Monica.
Það var aðeins ein löng
gata. Á hvorri hlið stóðu tvær
langar raðir af sambyggðum
fágum húsum, sem rúmuðu
alla þorpsbúa, rúmlega hundr-
að fullorðna, ótölulegan grúa
'barna, fjár, hænsna — og þr jú
svín. Engir gluggar voru á
húsunum. Þau voru byggð úr
óbrenndum leir og lítill garð-
ur umhverfis hvert þeirra,
Eftir sérlega kröftuga regn-
vskúr kom fyrir að hluti af
múrsteinunum losnaði, en
jmenn voru mjög lagnir við að
lagfæra sh'ka smámuni. Ef
ekki var fiesta, helgidagur,
fasta, sérlega heitt eða sériega
kalt, eða eitthvað óþægilegt
á annan hátt, — þá byrjaði
húsbóndinn strax að klastra
upp í holurnar. Stundum var
®fnið sem þeir klöstruðu með
appelsínurautt eða blátt eða
hvítt eða grænt, allt eftir því
hvað til féll og hvernig skapi
Menn voru í. Húsaraðirnar
meðfram götunni voru þess
•vegna einna líkastar lita-
spjaldi, sem einhver hafði
setzt á.
Tvö hús skáru sig úr fjöld-
anum, sumpart af því að þau
voru alltaf hrein og hvítkölk-
öð og sumpart af því að það
voru gluggar á þeim báðum
og ioks voru veggirnir skreytt
ir blómum, sem voru sett í
gamlar blikkdósir og fötur og
:fest við veggina. Annað þéss-
ara húsa var eign donnu Car-
mencitu, en hitt donnu Fran-
cescu. Báðar höfðu þær hafið
feril sinn í stórborginni niður
við ströndina og voru þess
vegna forframaðar og höfðu
annan lifimáta en hitt kven-
fólkið í þorpinu. Þær höfðu
lífsframfæri sitt — ja — beint
og óbeint af viðskiptum við
karlmenn og voru eina ánægja
þorpsins. Báðar voru þær hæfi
lega feitar og fallegar, löguðu
góðan mat og dönsuðu og
sungu. Allir hljóta að skilja,
að þær voru einmitt einni of
rnargar. Þær heilsuðust aldrei
og hötuðu hvor aðra heitt og
innilega.
Þennan morgun vaknaði
þorpið, af bví að Pepita litla.
sem var fimm ára, var með
tannpínu og byrjaði að öskra.
Óhljóðin bárust í gegnum múr
veggina og brátt var gatan
iðandi af húsdýrum og krökk-
um. Fjölskyldufeðurn> tóku
sér stöðu í dyragættun;: '•' með
sólhlífarnar niður á ^cfí og
hendurnar undir hinnni lit-
skrúðugu vestum. Könurnar
söfnuðust saman ,í h«na og
rifust um það, hvort gefa ætti
fímm tómata fyrir eina v=-ths-
rpelómi eða hvernig skipta
skyldi einni leirkrukku mót
hæfilegu magni af maís.
Francesca gægðist syfjulega
út um gluggann og kom auga
á Carmencitu hinum megin
við götuna. Þá gat hún ekki
stillt sig, enda þótt hún væri
síður en svo hrædd við keppi-
naut sinn. Hún gretti sig fram
an í hana og spýtti fyrirlitlega
út um gluggann. Donna Car-
mencita dró sig í hlé, en augu
hennar loguðu af heift. Hún
féll á kné fyrir framan mad-
onnumynd og bað um hjálp.
Litlu síðar reis hún á fætur
og bros lék um varir henni.
Snarlega svipti hún sjali yfir
hár sitt og gekk út á götuna.
Hún fann Juan í dyragætt-
inni á húsj hans, vakti hann
blíðlega og bað hann að fylgja
sér.
Hún leiddi Juan, sem var
bæði syfjaður og undrandi,
inn í hús sitt, bað hann vin-
samlega fá sér sæti og bauð
honum glas af tequila. Því-
næst fleygði hún handfylli af
korni til hænunnar Cheritu
og lét sig falla niður í hinn
stólinn í herberginu.
— Juan, sagði hún. — í dag
hefur þessi donna Francesca
svívirt mig gróflega, svo gróf-
lega, að ég, sem annars er
blíðlynd að eðlisfari, get ekki
fyrirgefið henni það. í neyð
minni bað ég hina heilögu
jómfrú um hjálp og hún sagði
mér, hvað ég skyldi gera. Nú
skalt þú hjálpa mér að koma
þessari Francescu úr þorpinu.
Þar með uppfyllir þú ósk hinn
ar heilögu jómfrúar og vinn-
ur auk þess þarft verk. Þú
skalt þess vegna ekki krefjast
sllt of mikillar borgunar.
Þá geispaði Juan og leit í
áttina að dyrunum. Carmen-
cita leit hvasst á hann. Að því
búnu tók hún fram heila
hrúgu af pesetum og
lagði þá á borðið fyrir fram-
an sig. Juan horfði löngunar-
fullum augum á þá.
— Mín áætlun er þessi, hélt
Carmencita áfram og tók fram
flösku með glærum vökva úr
felustað bak við eldstóna. •—-
í kvöld átt þú að fara til
donnu Francescu og hella
nokkrum dropum af hessu í
heimabruggaða ölið hennar.
Eftir það mun ekkert geta vak
ið hana í nótt. Síðan spennir
þú múldýrin þín tvö fvrir
gamla sléttuvagninn þinn,
leggur hana inn í hann og ek-
ur út úr þorpinu. 10 mílur
ættu að nægja. Þar sem ég er
góðhjörtuð manneskja, vil ég,
að þú leggir hana á dýnu. Þú
spennir múldýrin frá og ferð
aftur heim. Þegar hún vaknar
á morgun, þá skilur hún strax,
að það verður skopazt að henni
hérna í þorpinu. Þess vegna
vill hún ekki koma aftur, en
fer heldur til Santa Barbara
eða Chihuahua.
Carmencita brosti sigri hrós
andi.
— Fyrir tapið á sléttuvagn-
inum skaltu hafa þetta, sagði
hún og staflaði enn nokkrum
peningum á borðið. Ljónsnart
sópaði Juan þeim ofan í sól-
hlífina sína, af því það voru
göt á vösunum hans. Brúnu
augun hans urðu fjarræn og
dreymandi. Aldrei fyrr á ævi
sinni hafði hann séð svo
marga peseta í einu. Hann lét
hringla eilítið í þeim. Kann-
ski, hugsaði hann, kannski gat
maður keypt sér gamlan stræt
isvagn. Þetta var dálagleg
summa og meira gat varla
einn slíkur vagn kostað. Það
sk.vldi vera stórt ferlíki. Og
rauður skyldi hann vera.
Hann stóð á fætur og
hneigði sig fyrir donnu Car-
mencitu. Hann sór þess dýran
eið, að allt skyldi vera gert
eins og hún óskaði — og fór,
— Komdu aftur, þegar þú
hefur verið hjá þessari Fran-
cescu, kallaðl hún á eftir hon-
um.
Juan gekk heim í þungum
þönkum. Hann trúði konunni
sinni fyrir ráðagerð sinni og
hvernig þau mundu brátt
verða rík. Síðan rak hann kon
una sína, krakkana og alifugl-
ana út, af því að hann sagðist
þurfa að hugsa. Juan gat hugs
að, þegar hann svaf, og hann
hugsaði mikið.
Um kvöldið fór hann til
donnu Francescu. Hún bauð
honum sæti, setti tvö glös áf
heimabrugguðu öli á borðið
og settist við hlið honum.
— Ég kem til þess að hjálpa
þér, sagði Juan, — því að ég
er góður maður.
Francesea leit tortryggin á
hann.
— Viltu ekki gjarnan losna
við þessa Carmencitu, hélt
hann áfram.
Francesca sló í borðið:
— Það geturðu hengt big
upp á, sagði hún. — Ég mundi
ekki vera nízk við þann, sem
/ jbessof/ smásögu eftir Kate Berg segir frá jbví,
er syndinni var útrýmf úr litia og friðsæia
t>orpinu Santa Monica - en aðeins eina nóft

CJ
4 Sunnisdags! íaðið