Sunnudagsblaðið - 19.02.1961, Síða 6

— Mijr langar til að fá skýr
ingu. Eg hef séð þig hér á
ráfi síðustu 10 árín, gjald-
kerinn segir mér a'ð þú sért
á latmaskrá, en enginn veit
hver þá ert og hvað þú
gerir.
— !Ég er búinn að semja
ágæta fjárhagsáætlun, en
við getum ekki notað hana
fyiT en þú ert kominn upp í
10 þúsund á mánuði.
— Ég víldi gjarnan byrja
fljótt, svo að ég fengi jóla-
— Ljómandi lagleg stúlka,
þessi einkaritari þinn, voíia
að þú géfir henni góð með-
mæli, þégar þú segir henni
upp.
MÐiiiiiiiiiœiiiMiæiiSffliM
Amason
FramháM af 2. síðu.
kofa með pálmablaðaþaki á
bokkum árinnar. Hópar nak-
inna barna busla í vatninu, en
mæður þeirra, klæddar rósótt
tim baðmullardúkum, sýsla
við þvotta á árbakkanum.
Faðir þeirra hvílir sig heima
í bambussólskýlinu, klæddur
bættum samfesting og dinglar
fótunum og strýkur gítarinn
sinn.
Áin er mikil samgönguleið.
Mikill fjöldi lítilla báta fljóta
fram og aftur úm hána, og þar
sem stófár byggðf eru hálægt
sjást þeir tilsýndar í stórum
breiðum.
€ Sunnudagsbfaðið
KERLINGAR
Framhald a£ 3. síðu.
kerlingu hlýnaði allri. Mærin
heilsaði henni blíðlega og
spurði, hvemig henni hefði
liðið um veturinn, en kerling
sagði sem farið hafði; kvað
hún sér hafa orðið nokkuð
bilt við heimsóknir hinna
fyrri gesta og þó hefði sá síð-
asti verið einna óþýðastur. Þá
brosti mærin fagra og mælti:
„Þáð mun hafa vérið Einmán-
uður bróðir mimi. Hann á það
til stundum að vanda ekki
búning sinn, er oft hvatskeyts
legur í framkomu og óvæg-
inn, en í rauninni er hann
vænsta skinn, ef menn taka
honum rétt“. Síðan leit mær-
in í kollu keriingar og mælti:
„Ekki má ég reynast þér verr
en systkini mín; sæti það sízt
á mér. Mæli ég svo um, að
aldrei minnki í kollu þinni,
þangað til þín verður vitjað.
En áður en ég fer, ætla ég að
segja þér, hver ég er. Ég heiti
Harpa og muntu hafa heyrt
mín getið, og ef til vill stund
um að nokkru misjöfnu; má
það til sanns vegar færast, því
að dutlungalynd hef ég ætíð
verið og ekki öll þar sem ég
er séð, en í þetta sinn ætla ég
að véra hvérs manns hugljúfi.
— Nú ætla ég ekki að tefja
lengur, því að víða þarf við að
koma.“ Að svo mæltu kvaddi
hún kerlingu alúðlega og fór
leiðar sinnar. — Þegar kerl-
ing gáði í kollu síná, var hún1
orðin full af sperðlum, mag-
álum, hangnum bringukollum
og öðrum gómsætum réttum,
sem entust kerlingu fram'eft-
ir öllu vori.
Nú er að segja frá þeim
mæðgum heima, að þegar iið-
ið var nokkuð fram á vorið,
sendu þær til selsins að vitja
kerlingar. Voru þær hróðugar
mjög, því að þær töldu víst,
að kerling væri fyrir löngu
oltin út af fyrir hor og harð-
rétti. En mjög brá þeim í
brún, þegar heim var komið
með hana feita og sællega og
svo tápmikla, að hún virtist
hafa yngzt um tíu ár við sel-
dvölina. Þótti þetta ekki ein-
leikið, sem von var, og gengu
þær mæðgur á kerlingu að
segja sér, hvaða atvik lægju
að þessu. Kerling sagði hið
ijósasta af veru sinni í selinu,
kvaðst aldrei hafa átt betri
daga en þar, og fór þess á leit
að fá að vera þar veturinii
eftir, ef benni entist aldur tií.
Mæðgumar urðu hamslausar
af gremju og öfund og um
haustið kom þeim saman um
að móðir konunnar skyldi
dvelja í selinu um veturinn,
til þess að hún gæti notið
þeirrar ágætis vistar, sem þar
var til boða. Undir veturnæt-
ur var hún flutt í selið og lét
Bölvun á skipinu
Framhald af f. síðu.
að þeir tjölduðu nú öllu sem
til var. Slík skip hlaut að
gera árás . á skipalestimar
eins nærri felustað orustu-
skipsins og mögulegt var.
Bretar hittu á Shamhorst
í myrkinu, börðust nokkrar
mínútur við það, en svo var
það horfið. Það var of hrað-
skreytt fyrir hina bumbu-
breiðu andstæðinga þess.
Scharnhorst æddi áfram á
þau svæði, þar sem sldpa-
lestarinnar var von. Aðeins
að nokkrum klukkustundum
liðnum mundi það hafa lok-
ið ætlunarverki sínu. Aðeins
nokkrar klukkustundir, en
tíminn leið hratt. Yfirmaður
brezku flotadeildarinnar
hafði raðað skipum sínum í
breiðan boga. svo að óvinur
inn gengi þeim ekki úr greip
um. Það sást aðeins til or
ustuskipsins frá einum tund
urspillinum, en það var ólgu
sjór og það hvarf aftur. Einn
ig sást sem snöggvast til
þess frá beitiskipi. Fjarlægð
8—10 mílur. Skyttumar
voru tilbúnar. Brezki fiota
foringinn vissi, að Þjóðverj-
inn mundi reyna að sigia í
krákustigu, en á hvom veg
inn mundi hann beygja
fyrst?
Hann gizkaði og skaut.
Og Scharnhorst sveigði
öldungis þráðbeint undir
sprengikúlnaregnið. Það
skjögraði, þegar sprengikúl-
urnar böruðu sér inn í
skrokkinn á þirí, eldur
brauzt út og það silaðíst á-
fram á hálfri ferð. — Enn
hlaut það að hægja á sér,
því að kolblár sjórinn foss-
aði inn í það. Það liðu bara
fáar mínútur, unz því hvolfdi
og sökk sextíu mílur und-
an ströndum Noregs.
Nokkrir af áhöfninni
reyndu að bjarga sér á Ðek
um í náttmyrkrinu. En fiest
ir voru látnir úr kulda og vos
búð, þegar Bretar kcmu til
að bjarga þeim.
Tveir menn reyndu að ná
landi é dálítilli klettaeyju,
sein ekki var langt undan.
Þeim tókst það, og þeir
reistu sér skýli úr fleka sín-
um. Nokkrum árum seinna
fundúst þeir látnir í hreys-
inu. Það hafði orðið þeim að
bana, að sprenging varð í hit
unartækinu, sem var í flék
anum.
Þeir höfðu isloppið undan
brezka flotanum, lifí*S af
kuldann og vosbúðina, en þá
bölvun, sem hvíldi yfir vig
drekanum Schamhorst gátu
þeir ekkj umflúið.
ISE
dóttirin skilja eftir hjá henni
miklar birgðir af góðum mat;
var og aðbúnaður allur meira
vandaður en verið hafði
haustinu áður, þegar móðir
bónda átti í hlut. Leið nú
fram á veturinn.
Upp úr nýári fór að minnka
um vistir kerlingar, en sumt
skemmdist af frosti. Fór nú
sem fyrri veturinn, að Þorri
kom fyrstur gesta í selið, og
var ailófrýnn. Leit hann á
matarforða kerlingar, gretti
sig og mælti: „Minnki og
frjósi í kollu þinni, kerlingar-
nom“. Fór hann síðan burt.En
þegar kerling leit í koilu sína,
hafði minnkað í henni og fros
ið. Komu hinir sömu gestir
síðan í selið hver af öðrum
eins og árinu áður. iitu í kollu
kerlingar og höfðu hin sömu
orð og Þorri; þvarr matur
kerlingar og spilltist af frosti
því meir sem lengur leið. En
af því að kerling var í góð-
um hoidum undir veturinn og
var em eftir aldri, gat hún
tórt fram eftir vori við lit-
ion og slæman kost.
Þegar snjóa leysti, bjóst
kona bónda af stað með menn
og hesta til þess að sækja
kerlingu, móður sína; hlakk-
aði hún mjög til að hitta hana
prúnkna og hressa eftir vet-
urvistina og reið greitt fram
daiinn. En þegar konan kom
£ selið, var kerling svó að
fram komin af sulti og veik-
indum, að hún mátti varla
mæla, Gat hún með naumind-
um skýi't dóttur sinni frá
því, hvernig veturvistin
hefði verið og andaðist síðan.
Var lík hennar flutt heim og
jai'ðað. Engum var jklerl^ng
þessi harmdauði, og þótti
mönnum endalok hennar
hafa orðið að maklegleikum.
Konu bónaa varð mikið um
lát móður sirinar. Tók hún
þungljúidi mikið, iðraðist
mjög harðneskju sinnar við
bónda sirin og móður lians
og tók þeim sinnaskiptum til
hins betra, að hún varð að
lokum köna vinsæl og hjálp-
sörii bágstöddum.
Lýkur svo sögu þessari.
VONLAUS ÁST
Framahld af 5. síðu.
vökulu, eirðarlausu tilfinn-
ingu um sjálfan sig, er aldr-
ei veik frá honum, þegar hún
var nærri. Þannig hafði það
alltaf verið meðan þau
bjuggu saman, og nú þegar
hann var hjá henni aftur,
var þessi tilfinning eins sterk
og nokkru sinni fyrr.
Hann spurði hana um vinnu
hennar, um horgina, um
fólk, sem þau þekktu bæði,
en allan tímann var hann
í huganum með mikilvæga
spurningu, sem hann ætlaði
að bera fram og beið óþreýju
fuilur heppilegs færis. Hann
gat ekki afborið þá tilhugs-
un að vérða að fara frá
henni. Sennilega yrði hann
aidrei hamingjusamur með
henni, en áreiðanlega yrði
hann aldrei hamingjusamur
án hennar.
Hún talaði meira en hann
nú, rétt eins 0g hana.grun-
aði, hvað hann hyggðist segja,
og væri hrædd við að heyra
hann segja það.
Loks komu þau að gaxðin-
um, sem lá umhverfis hótel-
ið, og fóru yfir grasflötiná
áleiðis til aðalinngangsins á
hinni miklu byggingu. Hann
rétti út handlegginn og stöðv
aði hana.
— Bíddu við, Nancý, sagði
hann.
Allt í einu var eins og
þeim værj hvorugu mögulegt
að segja nokkurt orð. Þau
stóðu þarna andspænis hvort
öðru, þögul og óróleg. Hún
opnaði veskið sitt, tók upp
púðurdósina, opnaði hana og
lokaði henni aftur. Hann
reyndi að muna, hvað hann
h’efði ætiað að segja.
Þá missti hún skyndilega
púðurdósina, en hann beygði
sig niður og tók hana upp.
— Hvers vegna ekki að
reyna aftur, Nancy? sagði
hann allt í einu.
Hann hafði aetlað sér að
segja miklu meira, en hann
gat ekki fundið nein orð,
sem háefðu hugsunum hans.
Hún færði sig fjær.
— Nei, Harry, sagði hún,
og á hreimnum í röddinni
fannst homun hann greina,
að því yrði ekki breytt. —
Þáð mundi bara verða eins og
áður. Þetta er betra svona.
Hann stóð þarna eftir að
hún var horfin inn í hótelið
og hugsaði um það, hvað
hann hefðj átt að segja, og
hversu hann unni henni, —
og um þessá gömlu reíði-
kennd, sem hann varð var
við vegna þess hve hún átti
það til að vera ósanngjörn.
Hann snteri frá í þungui
skapi.
Hann var með púðurdósina
hennar í hendinni. Og nú
fékk íhann riýja hugmynd.
Harin muridi fara til baka til
borgai'innar daginn eftir og
fá hennj púðurdósina annað
kvöld og spyrja hana aftur
. .. þótt hann vissi í hjarta
sínu, að svarinu yrði ekki
bréytt.
Sunnudagsblaðið
Fylgirit Alþýðublaðsins.
Ritstjóri:
Sigvaldi Hjálinarsson.
Prentun:
Prentsmiöja Alþýðublaðsins,